Eimreiðin - 01.01.1908, Blaðsíða 59

59
Snjórinn sýnist opiö auga,
eldur vakinn, furðu glær.
þá er eins og þögnin mæli
þúsund tungum nær og fjær.
Andi landsins er á sveimi
undir hjálmi stjörnublám.
Fyrir löngu hylt ég hefi
hilmi þann, með beygðum knjám;
son minn elzta svarið honum,
sömuleiðis hina þrjá;
honum eiga þeir að þjóna,
þótt ég loki minni brá.
Lands vors Hulda lifir enn þá,
laðar menn í skála sinn.
Stendur hann um þjóðbraut þvera;
þar er heimill kosturinn:
lind og snjór og loftið hreina,
lýsigull, er kvöldar að;
niðaróður niðri í dölum,
norðurljósa steypibað.
Vér skulum þaraðsumblisetjast,
signa full og kveða brag;
sólveigarnar saman drekka
sumarlangan geisladag,
meðan Hulda beltið bláa
býr úr sumarullu til.
Á hún dyngju uppi í heiöi,
inni í dal og fram við gil.
Rokkinn snýr hún enn sem áður
undir fossi bratta gils;
gerir þar sinn upphlut allan
utidir risi bláa þils;
lætur þar sitt bezta belti
blákembt alt og sólskins-rautt.
meðan fólkið flýr af hólmi
festulaust og viljasnautt.
Eg mun sitja enn sem áður
undir hennar skáldavegg;
bakast þar við sól á sumrin,
súpa þar á vetrin hregg;
vaka þar á vaðberginu,
vera þar í heimi draums,
— standa þar sem öldur iða
undir fossi móðurstraums.
Sú mun ykkur þökkin þekkust
— þess ég get — að horfi eg fram;
eðlis míns og orða neyti
enn við Braga skálaglam. —
Petta er enginn svanasöngur.
Svona geri eg þakkarljóð.
Verið sælir, vinir mtnir!
Vermi ykkur sóiarglóð!
GUÐMUNDUR FRIÐJÓNSSON.