Eimreiðin - 01.01.1908, Qupperneq 57

57
Til þeirra tíu.1
Manni hverjum mikils hugar
móti blæs og drífur aö;
oft er honum örðug gangan,
einkanlega fyrst í staö. —
Leið að dýrstu lífsins perlu
liggur niöur í fjarlægt haf;
yfir fjöll er æ að sækja,
eða bylgjur, gull og raf.
Hví er margt sem mararsíli
miðlungslið og götusorp ?
Af því flestir allar leiðir
óttast — nema um bæi og þorp;
óska að halli undan fæti,
elta stöðugt nafna sinn;
rekast frám á rófutengslum
rakleitt inn í troðninginn.
. Fækkar þeim, sem fjöllin bláu
frýja hugar upp á við.
Að sér dregur unglingshuga
undirlendis stefnumið,
Dindilmennum drotna vondra
drjúgum eykur meginþrótt,
þeim er bera bik á sólu,
blóta hverja sortu-nótt.
Eitt er það, sem orkar mönnum
yls og birtu í landi snjós,
sigrað getur svarta myrkur:
sólskinsblettir, stjörnuljós.
Pe ir eru til á þessum dögum,
þó að hallært víða sé,
óáran í ýmsum mönnum, —
alt í sukki landsins fé.
Sending enga sá ég fyrri
svo sem þessa úr ykkar hönd:
sólskinsbletti saman felda,
sunnan komna um mjallarlönd,
stjörnuleiftur hlýrra huga;
húmið þvarr í minni sál,
þegar mér komu þessir geislar
— þorradaga sumarmál.
Oft hef ég frá æskudögum,
alt til þessa tímadags,
efað mjög, að andans krafta
ætti eg betri en meðallags.
Vissi eg hitt: að iðni og elja
er mín bezta vöggugjöf;
at þeim skal ég aldrei láta,
aldrei sleppa — fram að gröt.
Spámenn eru furðu fáir
fósturstöðvum sínum á.
Mjög fá ljós í minni sýslu
mér hafa skinið varmt um brá.
Ut um landið á ég vini,
ef til vill í mörgum bæ.
Itök flest, að ætlun minni,
á ég þó fyrir vestan sæ.
1 Sú er undirrót þessa kvæðis, að á þorra síðastliðinn vetur fékk höf. peninga-
sendingu, höfðinglega, frá io mönnum búsettum við innanverðan Faxaflóa, utan Reykja-
víkur. í^au orð fylgdu, að hún væri frá mönnum, sem þætti gaman að »snjöllu máli
og vel kveðnum vísum«, og að það væri játað, að það hvort um sig hefði komið frá
viðtakanda.