Eimreiðin - 01.09.1909, Qupperneq 17

177
Hvepjum sitt. S igga: »Nú og svo sagðir þú trúlofuninni
slitið ?«
Stina: »Já, og sendi honum ailar gjafir hans aftur En hvað
heldurðu, að hann hafi þá gert?«
Sigga: »Sjálfsagt eitthvað afskaplegt?*
Stína: »Hann sendi mér heilan tug af öskjum með tállit og
hárdusti og jafnframt ósköp stutt bréf, þar sem hann færði ástæður
fyrir því, að þetta mundi nokkurnveginn jafngilda því, sem hann hefði
borið með sér heim á frakkanum sínum frá því við kyntumst fyrst.
Hann héldi, það mundi ekki hafa verið öllu meira.«
A skrifstofu g’ufuskipafélag'sins. Farstjórinn: »Hér er
öllu svo haganlega niðurskipað, að sérhverjum er fengið einmitt það
starf, sem honum lætur bezt. Jerlöv er gjaldgeri, Holck skrifari,
Fischer . . .«
Aðkomandi: Fischer, — hann sem er gersamlega heyrnarlaus.«
Farstjórinn: »Já, fyrir honum á að þylja allar kærur, sem koma
til félagsins,«
Hann gekk í gildruna. Magnúsi söðlara þótti ósköp gaman
að sitja niðri í gildaskála á kveldin, og var því jafnan orðið mjög
áliðið, er hann kom heim. En af því hann læddist æfinlega á tánum,
vaknaði f’uríður kona hans aldrei, svo að henni var ómögulegt að
komast fyrir, hvenær hann kæmi heim á nóttunni. f’egar hún spurði
hann daginn eftir, hvenær hann hefði komið heim, svaraði hann vana-
lega: sklukkan hálftólf« eða slangt gengin tólf.« En Þuríður trúði
honum ekki meir en svo.
Eina nótt var Magnús svo óheppinn að reka sig á stól og ryðja
honum um koll, og við það hrökk kona hans upp. Hún fór undir
eins að þrífa eftir úrinu sínu, en uppgötvaði þá, að hún hafði gleymt
því inni í stofu, þegar hún fór að hátta.
»Heyrðu, Magnús minn,« sagði hún þá, eins og úrvinda af svefni,
»viltu ekki gera það fyrir mig, að stöðva klukkuna inni í borðstofunni.
f’að heyrist svo mikið til hennar, að mér er ómögulegt að sofna í
kveld.«
Magnús lét óðara að orðum konu sinnar, og því næst afklæddi
hann sig og hypjaði sig í rúmið.
I’egar hjónin voru komin á fætur daginn eftir og sátu við
morgunkaffið inni í borðstofunni, sagði Þuríður í mesta grandleysis-
róm: »Kornstu seint heim í gærkveldi?« —
»Mikil ósköp, nei; hún var ekki nema hálftólf.« —
»Jæja, Magnús minn, viltu ekki líta á klukkuna?«
Þegar Magnús leit á klukkuna, varð honum svo hverft við, að
hann misti kaffibollann niður á gólfið.
Vísirinn stóð á III.
Lýst óbeinlínis. Húsbóndinn og húsvinur hans sitja í skrif-
stofunni og eru að reykja og rabba saman eftir miðdegisverðinn. Þá.
segir húsvinurinn meðal annars:
12