Eimreiðin - 01.01.1911, Page 10

IO
og eitur brennir æðar hans og lungu.
Hann æpir hátt: Nar-kissos! — og »Nar-kissos«,
svaraði dvergmál dimt með fjailsins tungu.
Við ópið sér hann svip sinn breytast, grettast.
>Er sorg mín eigi nóg, er ei má léttast?
Hví eykst mitt böl með öllu, sem ég lít?
Ég heyri, þekki nafn mitt: Nar-Nar-kissos.
Ó nafni minn! Ég hata þig, Nar-kissos,
en ann þér samt, og hvergi huggun hlýt.
Á brottu, brott! Pví engin á ég völin,
mig angrar þráin, hatrið, lindin, kvölin.
Hví pínir þú mig þannig, Nar-Narkissos?
— »Nar-Narkissos!«
Púsundfalt bergmál þrumdi: »Nar-Narkissos!«
fá svífa hvítar fylgjur fram úr lundi,
og fögur mær, sem broshýr nálgast mundi;
unz bak við sveininn svásleg gyðjan stóð.
Hún lagði hönd um háls á dreng, og lagði
hár sitt við hans og kinn við kinn og sagði:
»Narkissos fagri, hrestú hug og móðl
Er borg þín lindin? Héðan brott að herja,
til hjálpar borg, sem þér er skylt að verja.
En sigrirð’ eigi, eig þú mig, Narkissos!«
— »Nar-kissos!«
Ymur, og heldur hljótt, við gnípu hverja.
Pá stóð upp sveinn og strauk sér lokk frá enni,
og stundi við, en kossinn réttir henni.
Og sjá: Éá gleymist grátur, mynd og lind!
Svo stefna bæði fram í lundinn fríða,
en fánar1) vissu, hvað það mundi þýða,
og hófu sköll, en störðu hreinn og hind.
Og ástargyðjan dreifði forna dóminn,
svo drengur aftur fær hinn snjalla róminn.
*) Skógarguðir Grikkja.