Eimreiðin - 01.01.1911, Side 15

'5
því hópur sá var heldur reiður
og hrópar: »Farðu skollans til!«
Og: »skoðið varginn, gikkinn, glópinn!«
Eg gefst ei upp, en lít á hópinn,
að sjá sem bezt það sjónarspil.
Sem ormar þeir, sem liggja í ótal lykkjum
um Laókóon og hans sonu tvo
í steinsins mynd: þeir reyna til með rykkjum
rif hans að brjóta, en hann verst þeim svo,
að dauðann felmtrar, vein hans deyr í vo:
Eins stóðu þær, vor mæra frænka Milla,
mjallhvít og há, og systur hennar tvær,
Inga og Lilja, með þeim ógnar-asa,
sem Indlands meyjar skáldsins Kalídasa.
Pær horfðu á ská, sem vífum væri kalt
og vöfðu sig í dulum tveim úr lökum,
um nef og höfuð, alla leið að hökum,
að öðru leyti flest var’augum falt.
En hátíðleg sem höfuðprestur stóð
hún Hulda, þetta guðsbarn, lítið klædda,
þar inst í kór, og söng mér sálubann:
Ó sætu stúlkur, verum ekki hræddar!
FVí vígðu vatni skal helt á hann!
En telpa á ellefta ári
með engilsfögru hári
hún benti á mig, sem beið við hússins dyr,
brosti og sagði: sPú mátt vera kyr«.
Pá fanst mér rétt að fara að kveðja og þakka,
því frá þeim ílát skall mér líka’ á hnakka.
En þegar hurðin hlífði, var ég góður,
þótt heldur stutt ég kveddi silkitróður.
Um daginn fékk sín gjöldin nöpur næsta
mín níðings dáð.
Um kvöldiÖ fór að sefast heiftin hæsta:
ég hélt í hvítan þráð,
er serlc sinn bætti systir mín
og sagði: »Líttu’ á verkin þín !«