Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 21

21
rétt eitis og fyrir boðskap æðri óma
organið hljóðni, þagni storma hríðin.
Tíðin, tíðin
stöðvast og hættir, hrædd við leyndardóma.
Sem alda rís af andans vöknun haíin,
unaði fylt og þó af stunum tafin,
eins rísa, stíga radda kerruhjólin;
hljóðföllin dilla, dvelja, tifa, bifa.
Draumar lifa
í morgunbæn á meðan rennur sólin.
j. Feneyja-söngur (barkaróla).
Gullið iðar,
glóð á legi,
njóla friðar
næturvegi;
lygnar bárur,
ljúfir ómar,
bærast árar,
berast hljómar.
Máninn skrýðir
marartjaldið.
Segið lýðir,
hvert er haldiðf
Vekjið næði,
von og yndi,
munarkvæði,
mararstrindi!
Öllum megin
óður streymir,
höfuð hneigi’ eg
hjartað dreymir.
Fagrir bátar
fjölga’ á græði,
vísur láta
létta ræði.
Raddir sefa
sorg og gaman
fróun gefa,
færa saman.
Hönd og tunga,
haldið friði
lífs á þunga
lagarmiði!
4. Skapadraumur.
Mér er orðið þungt að þreyja þennan mikla skapadraum,
þann, að ég sé einn að elta óþrotlegan feigðarstraum:
Hvort sem eg er einn í húmi eða sólin brosir við,
heyri ég sem huldu-hvískur heljarfljótsins kalda nið.