Eimreiðin - 01.01.1911, Qupperneq 34

34
Blanda líður áfram lygn og straumþung. Svartá niðar á eyr-
um og brotnar á grynningum.
Blanda er alvarleg og þunglyndisleg. Svartá er eins og
léttur leikur.
Blanda er þungur, efnisþrunginn kirkjuóður. Svartá er þýður,
hljómléttur hörpuslagur.
• Bannig koma þær mönnum fyrir sjónir, þegar þeir nema
staðar við ármótin og virða þær fyrir sér um stund.
Meginkvísl Blöndu liggur að eystra landinu. Par rennir Svartá
sér á hana flata, en þokar henni ekkert af leið. Leirgula jökul-
vatnið hnyklast og ýfist, bærist til í straumnum eins og þykkir,
seigir ullarflókar, en heldur stefnunni. Svartá verður að gera sér
að góðu, að smeygja sér undir barðið á því og hverfa þar.
Niður með austurbakkanum kemur hún aftur upp á yfirborðið og
er þá búin að tæta jökulvatns-ullarbreiðuna í lagða, sem sveima
eins og ský í bláu bergvatninu. Spölkorni neðar eru þessar ólíku
systur búnar að koma sér saman fyrir fult og alt.
Vestan að Blöndu liggja eyrar, en austan við ármótin er
brött, grasi gróin brekka, dálítið þýfð, og liggur gatan ofan til f
henni. Bianda legst að brekkunni af öllu afli og er búin að grafa
sig inn undir hana. Par beljar hún áfram beint undir fótum ferða-
manna og þykir fáum hún árennileg.
I tungunni milli ánna gengur heiðarhálendið fram í hvast og
hnarreist stefni. Vestanmegin Blöndu eru hálsar með líðandi halla,
en í austri gnæfa brúnir Langadalsfjallanna við himin.
Pannig hefir litið út á þessum stöðvum síðan land bygðist.
Vel getur verið, að þessi fjöll hafi einhverntíma verið »viði vax-
in« eins og Landnáma kemst að orði, en nú bera þau þess sorg-
legar menjur, að þau hafa orðið fyrir þungum búsifjum af hendi
náttúrunnar. Með blá-naktar brúnirnar og leifarnar af fornri fegurð
í geiramynduðum grastorfum neðan til í skriðunum standa þau
tigin á svipinn og alvarleg, bera höfuðin hátt og fyrirverða sig
ekki vegna fátæktarinnar,
Pau eru sýnilegt tákn hinnar óbifanlegu festu, hinnar alvar-
legu hátignar, hins karlmannlega mikillætis, sem lætur sér við
ekkert bregða. Pau hafa staðið af sér víkingsveturna, horft á
ijárfellinn í héraðinu, látið glampann af hafísnum á Húnaflóa leika
um sig, og bjarmann frá eldfjöllunum að sunnan steypa yfir sig
purpurakápu. Pau hafa séð »Svarta-dauða« leggja sveitirnar í