Eimreiðin - 01.01.1911, Síða 51

5i
gerðirnar, sem þau semja á 15. árinu. Þessi ráðlegging er hið eina,
sem ég get gert til heilla fyrir mannkynið.
f’að var alveg dásamlegt atvik, sem fyrir mig kom. Ég var haf-
inn upp í sjöunda himin. Allir guðirnir sátu þar á þingi. Af sér-
stakri náð voru mér veitt þau hlunnindi, að mega óska mér óskar.
»Ef þú girnist æsku,« mælti Merkúríus »eða fegurð, eða völd, eða
langlífi, eða hina fegurstu konu, eða eitthvert annað af öllum þeim
hnossum, sem vér höfum á boðstólum, þá kjóstu, en kjóstu aðeins
eitt.« Ég var á báðum áttum um hrlð; því næst sneri ég mér að
guðunum og mælti: »Háttvirtu samtímungar! Eitt kýs ég mér: að
mega ávalt hafa hláturinn mín megin.«
Enginn guðanna anzaði einu einasta orði, heldur tóku allir að
hlæja. Af því réð ég, að bæn mín væri veitt, og virtist mér guðirnir
kunna sig einkarvel. f’ví það hefði átt miður vel við, að svara með
alvörusvip: bæn þín er veitt.
II. f’ETTA KALLA MENN AÐ VERA KRISTINN.
(Úr »0jeblikket«).
Hugsum okkur ungan mann — á þeim er enginn hörgull — ung-
an mann, gæddan jafnvel meira en meðal-gáfum og þekkingu, vel
heima í allsherjarmálum, stjórnmálamann.
Að því er trúarbrögð snertir, er trú hans þessi: hann er engrar
trúar. Að hugsa um guð — það dettur honum aldrei í hug; að fara
til kirkju — því síður; og það er vissulega ekki af neinni trúrækni
sprottið, að hann lætur það ógjört; og færi hann að lesa guðsorð
heima hjá sér, þá mundi hann næstum óttast, að verða að atblægi.
Og þegar svo ber við einu sinni, að kringumstæðurnar knýja hann,
þannig að nokkuð er í húfi, til þess að segja álit sitt á trúbrögðum,
þá tekur hann þann kost, að segja, eins og satt er: að hann hafi
enga skoðun á trúbrögðum, hafi aldrei hugsað neitt um þesskonar.
Þessi sami ungi maður, sem enga þörf hefir fyrir trúbrögð, hefir
aftur á móti þörf fyrir að verða — faðir. Hann kvongast, getur af-
kvæmi, verður — barnsfaðir; og hvað svo?
Jú, ungi maðurinn okkar er alveg í standandi vandræðum, sem
maður segir, með barnið; hann neyðist til að vera einhverrar trúar —
sem barnsfaðir. Og það kemur upp úr kafinu, að hann er evangel-
isk-lútherskrar trúar.
Hve vesalmannlegt, að játa trú á þennan hátt! Sem maður er
hann trúlaus; þá er eitthvað er í húfi við að játa einhverja trú, er
hann trúlaus, en sem barnsfaðir (risurn teneatis — haldið niðri í ykk-
ur hlátrinum) — er hann kristilegrar trúar, einmitt þeirrar trúar, sem
lýkur lofsorði á ókvænið.
Svo er sent eftir prestinum, ljósmóðirin kemur með barnið; ung
stúlka heldur ástblítt á skírnarhúfunni; nokkrir ungir menn, sem einnig
eru trúlausir, gera barnsföðurnum þann greiða, að vera evangelisk-
lútherskir sklrnarvottar og ábyrgjast, að barnið verði alið upp í kristi-