Eimreiðin - 01.01.1911, Side 53

53
Stungu sér viö og við. í ró og makindum. Ekkert lá á í þessari
veðurblíðu. Og kríugargið eitt rauf víða, heiða sumarþögnina. . ..
Varrsíminn glitrar í silfurloga ....
Fyrir innan pollinn skína hvítkalkaðir veggirnir og rautt þakið
á Staðarhúsinu í grænni túnbreiðunni. Bera í klettinn Gálga,
svartan og háan. Par vóru afbrotamenn hengdir á fyrri öldum . . .
En mér finst æska og vor faðma Staðinn. Vefja hann mjúk-
um, sólhvítum vonarvængjum.
Og himininn er svo undarlega hár . . . Viðkvæmt, titrandi
blámatjald yfir ungum, feimnum ástardraumum. —
Gleðikend eftirvænting grípur mig. Eg á aftur að koma að
Stað. Eftir sjö ár. Löng, fjölbreytt ár. Nú er aðkoman raunar
ólíku tómlegri, en þá. Pegar Grímur gamli Pórólfsson sat
þar að völdum. Hvíldi sig eftir margra ára veru erlendis. Las
Lamartine og Baudelaire, en lét konuna stunda búskapinn.
— Eg man sérlega eftir augunum í henni. Vatnsbláum og hörð-
um. En sem gátu orðið svo óendanlega blíð. Alt eðli hennar
— ást og framkvæmdaþrek, virtist sameinast í þessum bláhvössu
augum.
Ég las undir latínuskólaprófin með Valda vini mínum, elzta
syni þeirra hjóna. Og var sjúkur af ást til Hildar systur
hans ....
Nú var Grímur gamli fluttur til Reykjavíkur. Valdi hafði
nýlokið læknisprófi í Höfn. Og Hildur dáin.
Fyrir tveim árum . . . Eftir þriggja ára hjónaband.
— Ég man vel eftir manninum hennar. Feitur, hár lögfræð-
ingur, hvítleitur í andliti Með poka út úr kinnunum og hörgult
hár. Gæflyndur maður, en drakk eins og svampur. Pau áttu
ekkert barn . . .
Ósjálfráö, niðurbæld sigurgleði streymir um mig .... En ég
fell óðara aftur í sama hugsanamókið. Báturinn klýfur strauminn
inn á pollinn, hægt og hægt.............
— Hún er grafin á Stað. Dó í kynnisför þar suðurfrá. Ur
hjartaslagi . . . Kunni líka hvergi við sig annarsstaðar.
— Pegar ég frétti til Hafnar, að hún væri gift .... Hafði
vitað um það áður. En þó var sem helfrosinn vetrarþyngsli legð-
ust á sál mína. Sorgarsviði mistrar vonar í ungri, beygjanlegri
sál. Afbrýðissemi við þennan hörgula lögfræðisslána, sem orðið haf ði
hlutskarpari en ég.......Og ég var þess fullviss, að enginn hef ði