Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1912, Page 4

Eimreiðin - 01.09.1912, Page 4
i6o frumvaxta, vórum svona gerð, þegar við vórum á unga aldri. Pað er á líkan hátt eðlilegt um unga menn, að þeir kjósi þrám sínum bústað uppi í sólroðnum loftköstulum, meðan þeir hafa ekki tekið á bak sér byrði lífsins og skyldunnar. Við, sem eldri erum og sár orðin á herðum undan bagga lífsins, sem við höfum rogast með undir hörðum fötlum,—við þekkjum af eigin reynd þyngdar- lögmálið, aðdráttarafl jarðarinnar, segulmagn moldarinnar og kyngi- lögin, sem valda fótfúanum. Við þykjumst góð, ef okkur tekst að standa í skilum og gegna þegnskyldum vorum við heimili, sveit og land. Pað kann að þykja eðlilegt, að ættjarðarást unglinga sé ein- hæf, þvílíkt sem lambelska ærinnar, sem nístir lömb hinna ánna upp við steinvegginn. En þess er af þroskuðum mönnum að krefj- ast, að þeir losi sig við hatursmótvægið. Meðan ættjarðarástin er bundin við það, gengur hún til víga og keppist við að vekja upp valfallna menn með Hildi Hjaðninga-norn, svo að aldrei linni bar- daganum. Henni væri sæmra að ganga á Hrísateig með Halldóru Víga-Glúms konu og binda sárin óvinanna, jöfnum höndum og sár sinna manna. —- Eg gat þess áðan, að ég hefði gengið frá mentamanninum, sem vildi, að alt gengi einhvernveginn og að vér hötuðum Dani, — gengið upp á þiljur og út að öldustokknum. Aldan lóaði á súðinni, en upp við ströndina brotnaði hún á blindskeri, framan við landsteinana. Dökkur skýjabakki lá yfir hafsbrúninni. En þar fyrir utan ríkti nóttin, bak við tjöldin. Pangað hafði ég aldrei komið, ekki svo langt út í hafið, og ekki heldur til Danmerkur, eða annarra landa. Eg hefi engin gæði þegið af Dönum, og þó er ég laus við hatrið til þeirra. Eg ann þeim heldur en hitt, eins og mönnum í öllum áttum. Ef ég hata mennina eða fyrirlít þá, þá mundi ég hata sjálfan mig eða fyrirlíta. Og með þann orm vildi ég ekki ganga, eða hafa hann innan brjósts. — Petta haturs- leysi mitt til útlendra þjóða og erlendra manna — það stafar ef til vill af heimaalningshætti mínum. Ef ég dveldi með þeim, mundi mér fara þvílíkt sem unga manninum á skipinu. Pá mundu eitur- dropar munaðarins hafa dropið í munn mér og runnið í brjóstið. Og þegar svo er komið, þýtur allskonar illgresi upp í hugskotinu eins og arfi í varpa. En þetta eru sjálfskaparvíti. Og það er lítil- menska, að kasta grjóti á náungann, til hefnda fyrir það, að mað- urinn sjálfur hefir dottið um stein, og flumbrast.

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.