Eimreiðin - 01.09.1912, Qupperneq 4

i6o
frumvaxta, vórum svona gerð, þegar við vórum á unga aldri. Pað
er á líkan hátt eðlilegt um unga menn, að þeir kjósi þrám sínum
bústað uppi í sólroðnum loftköstulum, meðan þeir hafa ekki tekið
á bak sér byrði lífsins og skyldunnar. Við, sem eldri erum og
sár orðin á herðum undan bagga lífsins, sem við höfum rogast
með undir hörðum fötlum,—við þekkjum af eigin reynd þyngdar-
lögmálið, aðdráttarafl jarðarinnar, segulmagn moldarinnar og kyngi-
lögin, sem valda fótfúanum. Við þykjumst góð, ef okkur tekst
að standa í skilum og gegna þegnskyldum vorum við heimili,
sveit og land.
Pað kann að þykja eðlilegt, að ættjarðarást unglinga sé ein-
hæf, þvílíkt sem lambelska ærinnar, sem nístir lömb hinna ánna
upp við steinvegginn. En þess er af þroskuðum mönnum að krefj-
ast, að þeir losi sig við hatursmótvægið. Meðan ættjarðarástin er
bundin við það, gengur hún til víga og keppist við að vekja upp
valfallna menn með Hildi Hjaðninga-norn, svo að aldrei linni bar-
daganum. Henni væri sæmra að ganga á Hrísateig með Halldóru
Víga-Glúms konu og binda sárin óvinanna, jöfnum höndum og
sár sinna manna. —-
Eg gat þess áðan, að ég hefði gengið frá mentamanninum,
sem vildi, að alt gengi einhvernveginn og að vér hötuðum Dani,
— gengið upp á þiljur og út að öldustokknum. Aldan lóaði á
súðinni, en upp við ströndina brotnaði hún á blindskeri, framan
við landsteinana. Dökkur skýjabakki lá yfir hafsbrúninni. En þar
fyrir utan ríkti nóttin, bak við tjöldin. Pangað hafði ég aldrei
komið, ekki svo langt út í hafið, og ekki heldur til Danmerkur,
eða annarra landa. Eg hefi engin gæði þegið af Dönum, og þó
er ég laus við hatrið til þeirra. Eg ann þeim heldur en hitt, eins
og mönnum í öllum áttum. Ef ég hata mennina eða fyrirlít þá,
þá mundi ég hata sjálfan mig eða fyrirlíta. Og með þann orm
vildi ég ekki ganga, eða hafa hann innan brjósts. — Petta haturs-
leysi mitt til útlendra þjóða og erlendra manna — það stafar ef
til vill af heimaalningshætti mínum. Ef ég dveldi með þeim, mundi
mér fara þvílíkt sem unga manninum á skipinu. Pá mundu eitur-
dropar munaðarins hafa dropið í munn mér og runnið í brjóstið.
Og þegar svo er komið, þýtur allskonar illgresi upp í hugskotinu
eins og arfi í varpa. En þetta eru sjálfskaparvíti. Og það er lítil-
menska, að kasta grjóti á náungann, til hefnda fyrir það, að mað-
urinn sjálfur hefir dottið um stein, og flumbrast.