Eimreiðin - 01.09.1912, Side 22

i78
verið páskadagur og 21. sunnudagur ársins hvítasunnudagur. Hvern
dag í árinu mætti svo ákveða með því, að tilnefna vikudaginn
og viku ársins eða aðeins vikudag ársins, t. d. föstudaginn í 36.
viku 1912 eða 36. föstudag 1912, skamstafað: 6/36 I2- Ef hent-
ugra þætti, mætti og skifta árinu 1' fjóra ársfjórðunga með 13
vikum í hverjum, nema 14 vikum í síðasta ársfjórðungnum þau
ár, sem aukavika væri í árinu.
Reykjavík 14/2 ’i2. EIRtKUR BRIEM.
Kvæði.
MINNINGAR OG MYNDIR.
I.
Hvaðan angar ilmur blóma?
Eru þau ei löngu dáin?
Hörpu-strengir siitnir óma,
stjörnur skína á myrkan sjáinn.
Laufgast enn þá lind og eikur?
Lýsir enn þá sólarblossi?
Er ei lífið aðeins reykur?
— aðeins tál í meyjarkossi?
Hvort dreymir mig Sjafnar um
sælu.
um sólar vermandi glóð,
er þíðir hjarta míns hafís
og hitar mitt kólnaða blóð?
Mér virðist enn vorblíðan unga
vekja þá leyndustu þrá,
er lifði í hafdjúpi hugans,
svo himininn megna’ eg að sjá.
Ómar mér svífa að eyrum
svo inndælir helgum í lund;
breiðast blóm yfir engi,
blástjarnan skín yfir grund.
Eg lert þig, þín ástkæru augu,
þitt inndæla heyrði ég mál;
er fann ég þig föla á beði,
þín fegurð samt hreif mína sál.
Er sjúkdómsins þrautirnar þjáðu
svo þungar um vorlanga nótt,
með þverrandi kröftum þú kær-
leik
og krafta mér veittir og þrótt.
Eg hitti þig aftur, er hreystin
og huggleðin kætti þig fríð;
og fegurri varst þú en vorið,
sem vorblær þú létt varst og þýð.
Pú, ástanna dís mín og drotning!
ert draumsýn frá æskunnar tíð,
hreinni en himindögg blóma,
svo hugljúf og saklaus og blíð.