Eimreiðin - 01.09.1912, Síða 48

204
Hrælog glóðu á hlynunum,
hreysikettir glirnunum
á hann gláptu, óvörum
að honum blésu maurildum.
Atti vakti alla nótt,
ekki mundi honum rótt.
hafði köldu og hitasótt,
hjartasig — og það kom fljótt.
Öll var nóttin óvægin;
enn þá verri morguninn:
allur burt var íkorninn.
Aldrei finnur hann s/eða sinn.
Pessi Atta gráskinn góð
giltu, töpuð allri þjóð,
-—oft er gæfan aðsjál, hljóð —
á við banka varasjóð.
* *
*
Engri sálu endast má
oflæti á fremstu tá.
Innlend, mögnuð orraþrá
er þó lýðnum meiri vá.
Óráðsvinnur Atti var,
út úr reif og niðr úr skar;
sökum þess úr býtum bar:
brigði fjár og gæfunnar.
Elti hann á tylli-tám
tangur eitt í skógi blám;
galt við snapi fúlgu af fjám,
feiknaverð í skinnum grám.
Atti jafnan þrætu-þóf,
þegar hann gat, í landi hóf,
urgaði hlustir, eyru skóf
elskaði sérhvern friðar-þjóf.
Glöpin fylgja Atta ætt,
illa mjög er henni stætt,
þar sem öðrum vel er vætt.
Verður seint úr tjóni bætt.
Börn hans, snauð að bjargráðum,
bíða nauð af glöpunum,
fátt um brauð hjá fjöldanum,
froða ,rauð‘ í munnvikjum
Pverrifuna þenja út,
þegar hún ætti að hafa strút;
gæfu landsins kveða í kút,
koma henni í rembihnút.
Enn er til af Atta ný
útgáfa, um lönd og bý:
blóð hans æðum bera í
blaða-merðir og valdaþý.
Landvörn með sitt geipi-gin,
gamburmenni þessi og hin:
alt er þetta Atta kyn —
eiga Loka fyrir vin.
Mörgum þeim, sem gapti og gó,
gerði lífið þröngan skó.
Atti sínum drotni dó,
dó að vísu — lifir þó,
Upp hann reis í öngþveiti,
eggjaði menn á glapstigi.
Er nú þessi afglapi
auknefndur: hinn sjdlfstceði.
Vor á meðal Atti er,
andi hans um landið fer.
Gæti hver að sjálfum sér.
Sankti Marja hjálpi mér!
1909.