Eimreiðin - 01.09.1912, Qupperneq 64

220
biðjast fyrir með upplyftum höndum, þangað til fuglarnir hefðu
klakið ungunum út, og gæti hann þetta, þá skyldi hann verða
bænheyrður.
En þenna dag sá hann langtum færri dómadagssýnir en áð-
ur. I stað þess hafði hann miklu oftar augun á fuglunum.
Hann sá, að þeir fullgerðu bústaðinn í einni svipan. Svo flugu
litlu húsasmiðirnir í kringum húsið, til að líta yfir smíðina. feir
sóttu svo ofurlitlar mosaskánir frá hinu pílviðartrénu og klæddu
húsið með þeim að utan; það átti að koma í staðinn fyrir kalk
eða málun. Peir sóttu hina smágjörðustu fífu og kvenfuglinn reytti
dún af eigin brjósti og fóðraði með hreiðrið að innan; það vóru
innanstokksmunirnir og húsgögnin.
Bændurnir, sem óttuðust hin skaðvænlegu áhrif, sem bænir
einbúans gætu haft, er þær kæmu fyrir hásæti drottins, vóru
vanir að færa honum brauð og mjólk, til að blíðka reiði hans.
Beir komu nú að vanda og fundu hann standandi þarna í sömu
sporum með hreiðrið í lófanum.
»Lítið á, hversu guðsmaðurinn elskar smáfuglana«, sögðu þeir
hver við annan, og þeir óttuðust hann ekki framar, heldur báru
mjólkurskálina að vörum hans og stungu brauðinu upp í hann.
En þegar hann hafði étið og drukkið, rak hann þá burt með ill-
yrðum, en þeir hlógu einungis að fúkyrðum hans.
Likami hans var fyrir löngu síðan orðinn algjörlega háður
vilja hans. Með hungri og höggum, með löngum knéföllum og
vikulöngum vökum hafði hann kent honum hlýðni. Nú héldu járn-
stæltir vöðvar handleggnum uppréttum dögum og vikum saman,
og af því fuglinn lá á eggjunum og fór aldrei úr hreiðrinu, leitaði
hann ekki einu sinni til hælis síns á nóttunni. Hann komst upp á
að sofa sitjandi með upplyftum höndum. Ymsir af vinum eyði-
merkurinnar munu hafa afrekað sumt, er örðugra hefir verið.
Hann vandi sig við litlu órólegu fuglsaugun, er smátt og
smátt gáfu gætur að honum yfir hreiðursbrúnina. Hann hafði
vandlega gát á hagli og regni og hlífði hreiðrinu eins vel og
hann gat.
Og einn góðan veöurdag losnar fuglinn af eggjasetunni. Báð-
ir fuglarnir sitja á hreiðurbrúninni og ráðgast um eitthvað, og
gleðin skín út úr þeim, enda þótt alt hreiðrið virðist enduróma
af veimiltítulegu ungakvaki. Að Lítilli stundu liðinni fljúga þau
bæði af stað á þindarlausar mýflugnaveiðar.