Eimreiðin - 01.09.1912, Qupperneq 65

221
Og þau handsama hverja mýfluguna á fætur annarri og
flytja heim handa þessu, sem er að tísta í hendinni á honum.
Og þegar maturinn kemur, lætur það hálfu ver en áður. Guðs-
maðurinn truflast í bænagjörð sinni af þessum ólátum.
Og undur, undur hægt sígur handleggurinn niður á við, því
liðamótin eru svo stirðnuð, að þau geta varla hreyfst, og litlu
eldaugun hans stara inn í hreiðrið.
Aldrei hafði hann séð neitt jafn-ósjálfbjarga, jafnljótt og
eymdarlegt: ofurlitlir berir kroppar með einstaka dúnhárum hér
og þar, engin augu, enginn flugþróttur, eiginlega ekki annað en
sex stórir, gapandi goggar.
Hann botnaði ekki vitund í því, en honum þótti vænt um
þá, einmitt svona eins og þeir vóru. Föður þeirra og móður
hafði hann ekki undanþegið glötuninni, en þegar hann hér eftir
ákallaði guð og bað hann að frelsa heiminn, með því að tortíma
honum, þá undantók hann í huga sér þessa sex ósjálfbjarga unga.
Pegar bændakonurnar færöu honum matinn, þakkaði hann
þeim ekki framar með því, að æskja þeim glötunar, því úr því
ungarnir þeir arna þurftu hans með, þá þótti honum vænt um,
að þær létu hann ekki deyja úr hungri.
Ekki leið á löngu, áður sex kollar sáust gægjast út fyrir
hreiðrið á daginn. Handleggurinn á Hattó gamla sé æ oftar niður
jafnt augum hans. Hann sá fjaðrirnar spretta út úr rauðu skinn-
inu, augun opnast, kroppinn verða lögulegri. Petta vóru hamingju-
samir erfingjar að öllum þeim vænleik, er náttúran hefir veitt
þeim börnum sínum, er í loftinu lifa, og þeir náðu brátt fullum
fegurðarþroska.
Og eftir því sem lengur leið, dró smámsaman allan kraft úr
bænunum um tortímingu heimsins hjá Hattó gamla. Hann þóttist
hafa loforð drottins fyrir því, að heimurinn skyldi farast, þegar
ungarnir væru orðnir fleygir. Nú lá við sjálft, að hann langaði til
að finna heiminum eitthvað til afsökunar frammi fyrir guði almátt-
ugum. Fví þessa sex unga, sem hann hafði hlúð að og uppalið,
gat hann með engu móti látið farast.
Pað var öðru máli að gegna áður, meðan hann átti ekki
neitt, sem honum þótti vænt um. En nú hafði kærleikurinn til
alls þess, sem er óþroskað og ósjálfbjarga, sá kærleikur, sem
hvert smábarn hefir verið sent til að kenna hinum hættulegu full-
15