Eimreiðin - 01.09.1915, Page 8

164
staklega gættu þeir þess vendilega, að ekkert af siðum þeirra
gæti komist til þeirra, er eigi hefðu rétt til að vita þá. fað var
fyrst 27. júlí 1885, að stúkan Verðandi nr. 9 tók inn sem með-
lim fyrsta kvenmanninn, Þorbjörgu Hajiibadóttur, sem enn í dag
er félagi stúkunnar. Og brátt bættust við allmargar konur, svo
að 1. febr. 1888 voru 189 kvenmenn orðnir meðlimir Reglunnar,
en meðlimir hennar voru þá alls 664. Það var því rúmlega 4.
hver meðlimur kvenmaður. En einkennilegt er það, að í Norður-
og Austuramtinu var enginn kvenmaður meðlimur Reglunnar.
þær hafa ekki lært það jafnsnemma og kynsystur þeirra á Suð-
urlandi, að brennivínið leiðir ekki síður ógæfu og bölvun yfir
kvenþjóðina en karlmennina. Pær þurftu líka að hafa talsverðan
hug og djörfung, konurnar þær, er gerðust félagar Reglunnar.
Pær voru margar, lygasögurnar, er spunnar voru saman um
templarana á þeim árum, og það var margt ófagurt, er þeir áttu
að hafast að á fundum sínum. Pví var jafnvel fleygt, að þeir
dönsuðu þar allsberir! Og það var ljóta gamanið! Og það var
eðlilegt, að lygasögurnar gengju manna á meðal. Til hvers áttu
þessir menn að vera að halda fundi í hverri viku? Fólk gat
ekki skilið, að þeir hefðu nokkuð með svo marga fundi að gera.
Og svo var líka svo mikið hulið og leyndardómsfult við fundina.
Nú hagar þessu máli öðruvísi. Pað hafa svo margir gengið í
Regluna, að flestir þekkja siði hennar og venjur, og því ekki
lengur hægt, að semja skröksögur um þau efni. Pað verður að
finna eitthvað nýtt!
Nákvæmar skýrslur um meðlimafjölda í Reglunni, og annað
frá þessum árum, eru ekki til. En þegar Stórstúkan var stofn-
uð, voru meðlimir Reglunnar taldir 542 í 22 stúkum.1)
II. STOFNUN STÓRSTÚKUNNAR OG FYRSTU
ÁR HENNAR, 1886—1889.
Templarar urðu þess brátt varir, að það var miklu betra,
að fá yfirstjórn bindindismálanna og reglumálanna meira inn í
landið sjálft. Pví var oft núið mönnum um nasir, að Reglan
Um sögu Reglunnar þessi ár má finna í Minningarriti Góðtemplara, Rvík
1909, bls. 31—38, 86 og 139—140, og í Templar 1907, tölubl. 24.