Eimreiðin - 01.09.1915, Síða 17

i73
templar) Ólafur Rósenkranz. En báðir þessir menn (stórtemplar
og i. varatemplar) fóru burtu úr Rvík, og lögðu því niður em-
bætti sín, og Ólafur varð stórtemplar. Hafa önnur eins forföll
— burtfarir — aldrei steðjað að Reglunni, sem þau ár — i af
7 eftir!
Á þessum árum var nokkuð unnið að útbreiðslu Reglunnar,
en mestu af vinnunni var þó varið til að efla félagið inn á við.
Pað var gengið til fulls frá lögum fyrir St. St., siðbækur prentaðar,
bannað hvítt öl til drykkjar, og síðast, en ekki sízt, var stofnuð
sambandsstúka — Stigmusterið — fyrir stúkurnar í Rvík. Pessi
nýi liður starfaði í nokkur ár, voru það einkum Ól. Rósenkranz,
Árni Eiríksson og Jónas Jónsson, þinghúsvörður, — eini stofnandi
Einingarinnar, sem enn er meðlimur hennar, — sem störfuðu
þar. Aðalhlutverk Stigmusterisins var, auk samkvæma og skemt-
ana, að koma á fót bindindisbókasafni, og var Jónas þar fremst-
ur í flokki. En þegar þessi liður hætti störfum, þá lagði Jónas
starfið niður, og varð þá enginn til að hugsa um bókasafnið, svo
það lá í dái, og hefir því síðan varla verið sýndur neinn sómi,
svo teljandi sé. En eigi templarar að geta frætt og upplýst svo
vel sé um áfengið frá hverskonar sjónarmiði, þá þurfa þeir að
koma því aftur á fót. Safnið misti mikið, er Jónas hætti starfi
sínu við það; en oft hefir Jónas skemt með gamanvísum sínum
á stúkufundum.
Á Stórstúkuþinginu 1888 er í fyrsta sinn hreyft aðflutnings-
banni d ájengi. Eru’ það Hjálmar Sigurbsson og Magnús Zakarías-
son, er flytja það inn í Stórstúkuna. Báru þeir þar fram svo-
hljóðandi tillögu: »Stórstúkan Jelur JramkvæmdarneJndinni á hendur,
að semja Jrumvarp til laga, er leggi algjört bann Jyrir aðflutning og
sölu ájengra drykkja, og gjöra ráðstajanir til pess, að pab verbi boriö
upp á nœsta alpingi.a Var tillaga þessi samþykt í einu hljóði, en
ekki er hægt að sjá, að hún hafi borið nokkurn árangur, eða að
frumvarpið hafi verið samið. Árið eftir, 1889, var aftur á Stór-
stúkuþinginu rætt um aðflutningsbann, en þá var engin ákvörðun
tekin. Eetta er í fyrsta sinn, sem þetta mál var rætt í St. St.,
og get ég þess hér af því, að það mun harla almenn skoðun,
og það jafnvel meðal templara, að þetta mál hafi fyrst verið al-
varlega rætt í St. St. 1901 —1903. Blaðið hafði minst á þetta
mál, en í sambandi við annað, og án þess sérstaklega að halda
því fram. Gæti ég trúað því, að Hjálmar hafi verið sá, er einna
12