Eimreiðin - 01.09.1915, Síða 33

189
þá fulltrúi, og var það samþykt. Nefni ég þetta sem dæmi þess,
hve varkárir templarar voru.
Pað er fyrst á þessum árum, að aðflutningsbannið kemst al-
varlega á dagskrá templara, án þess þó, að það nái þar yfir-
hönd. 1897 var e^i samþykt neitt um það, en aftur átti með
undirskriftum að starfa að héraðssamþyktabanninu, og vita, hvað
kaupmenn segðu um að hætta vínsölu. En það bar engan á-
rangur, sem vænta mátti. Framkvæmdarnefndin ræddi málið, og
komst að þeirri niðurstöðu, að starfa að vínsölubanni. Og við það
heldur Stórstúkan sér næsta ár, og Indriði gerir tillögur um vín-
sölubann til St. St.1) En svo kemur þingið 1901, og þá fyrst
34. Páll Jónsson.
35. Guðm. Magnússon, skáld.
kemst verulegt skrið á málið, og Indriði leggur nú til, að unnið
sé að undirskriftasöfnun um abflutningsbann,2) En hinsvegar held-
ur Borgþór því fram, að vinna eigi að vínsölubanni,2) og endar
hann ummæli sín svo: »Aðflutningsbann álíta sumir betra, að
halda sér við. Um það þrátta ég ekki. Eg held hinu fram, af
því ég álít mikið fengið með að fá það, og tel það fáanlegt, en
hitt miklu síður, og af því ég álít heillavænlegra, að taka að-
flutningsbann í tveim áföngum en einum.« Pessar tvær stefnur
voru þá báðar ofarlega á baugi. Flestir leiðandi menn Reglunn-
ar í Rvík héldu fram vínsölubanni, en sveitamenn aðflutnings-
banni. Pað er þó ekki svo að skilja, að þeir, er vínsölubanninu
‘) Fingt. Stórst. fslands 1899, bls. 50—51. 2) Pingt. Stórst. íslands
1901, bls. 68—69 og 84.
13