Eimreiðin - 01.05.1921, Qupperneq 26

154
HAFIÐ
[EIMREIÐIN
ið; káihöfuð minna mig ait af á sjóinn og sjórinn minnir
mig alt af á kálhöfuð. Má vera, að hinn æðótti blend-
ingur af fjólubláu og grænu valdi nokkru um þetta, því
að í sjónum getur purpurarautt, sem er nálega dökkrautt,
blandast grænu, sem er alt að því gult, og sjórinn í heild
sinni verið blár engu að síður. En meiru valda þó hinir
tígulegu bugir kálhöfuðsins, er liðhvelfast likt og öldur,
og að nokkru er það hins vegar dreymin endurlekning
eins og i glitvef, er komið hefir tveim stórskáldum, Ais-
kylosi og Shakespeare, til að hafa orð eins og »fjölgur«
um sjóinn. En einmitt þar sem mig þraut hugkvæmdina,
þeysti (ef svo má að orði kveða) unga stúlkan úr Buck-
inghamsveitinni til hjálpar ímyndunarafii mínu. Blómkál
er túttugu sinnum betra en kálhöfuð, því að það sýnir
ölduna þegar hún brotnar engu síður en þegar hún liðast,
og blómskrúð brimlöðursins, er kvíslast og vellur blint
og ógagnsætt. Þarna eru líka lífsins sterku línur gefnar í
skyn; æðandi öldubogarnir eru þrungnir af þrótti grænna
stilka, svo sem væri sjórinn allur ein mikil græn jurt með
einu hvítu ógnablómi og rótum í regindjúpi.
Nú mundu margir vandfýsnir ágætismenn alls ófúsir
að sjá ágæti þessarar matjurtagarðssamlikingar, af því
að hún á ekkert skylt við algengar sjávarhugðir manna,
eins og þær birtast i bókum og ljóðum. Fagurfræðisteitur
rnundi segja að hann vissi hve háleitar og heimspeki-
legar hugsanir regindjúpið ætti að vekja hjá sér. Hann
mundi segja, að ekki væri hann grænsali, sem fyrst dytti
grænmeti í hug. En því mundi eg svara líkt og Hamlet
svaraði svipaðri játningu: »Eg vildi þú værir svo heiðar-
legur maður«. Þegar eg minnist á Hamlet, þá rifjast það
nú upp fyrir mér, að eg auk stúlkunnar, sem aldrei hafði
séð sjóinn þekti stúlku, sem aldrei hafði séð sjónleik. Það
var farið með hana til að sjá »Hamlet« og hún sagði að
hann væri ósköp sorglegur. Parna er annað dæmi þess,
að grípa beint á aðalatriðinu, sem grafið hefir verið í
lærdómi og aukaáhrifum. Vér erum orðnir því svo vanir
að hugsa um »Hamlet« sem gátu, að vér gleymum því
stundum hreint, að hann er sorgarleikur, alveg eins og