Eimreiðin - 01.05.1921, Qupperneq 57

EIMREIÐIK]
GUÐMUNDUR BISKUP GOÐI
185
þeirri, er Guðmundur svaf í, og fylgdi bjarma þeim lækn-
ingakraftur1). Einkennileg er sagan af því, þegar Már
Finnsson, bóndi í Viðvík, kom út í kirkju, þar sem Guð-
mundur biskup var á bæn, og sá litinn fugl fljúga af öxl
honum upp í loftið og hvarf hann þar. »Hann (þ. e. Már)
þóttist ekki vita hvað fugla það var, því að hann var
óvanur að sjá heilagan anda« (!)5).
Enginn efi er á því, að þessar og þvílíkar sögur mynd-
uðust um Guðmund í lifanda lifi, og hér er um sýnir að
ræða, hvernig sem menn annars vilja líta á þær. Verður
að gæta þess að prestssagan er rituð mjög snemma af
einum af þeim mönnum, er jafnan fylgdu Guðmundi, og
má sjá, að þessar sýnir vöktu umtal þá strax, er þær
gerðust. Veil eg ekki heldur hve djarft vér eigum að fara
í að þræta fyrir alt slíkt, sem fylgt hefir mannkyninu frá
ómuna tíð. í því efni kallar ein öldin það hindurvitni,
sem önnur telur óyggjandi, og er best að tala ekki digur-
barkalega um þau efni, þar sem vér höfum jafn garma-
legri þekkingu að tjalda eins og í þessum efnum. Þar tal-
ar að jafnaði sá með mestri vissu sem heimskastur er og
fáfróðastur. Enginn vafi er á því, að sé nokkurum trúandi
til þess, að gera það, sem kallað er yfirnáttúrleg verk, þá
má trúa Guðmundi biskupi til þess, þvi að hann sýnist
hafa haft til þess flest skilyrði, bæði þann kraft er hann
safnaði með sifeldri tamningu á sjálfum sér með bænum,
föstum og næturvökum, og á hinn bóginn taumlaust traust
fólksins, sem hann starfaði meðal.
Eitt einkennilegt fyrirbrigði má hér nefna, en það er
sagan um það, þegar Guðmundur varð þyngdarlaus í
svefnhöfga, sem á hann rann, en kom þá samtímis fram
í öðrum landsfjórðungi3). Má víst vel gera sér grein fyrir
þessu í sambandi við rannsóknir manna á þessum efnum
á síðari árum. Snorri í Skálavík heitir í dauðans angist
á Guðmund, svo að segja hrópar hann til sín. Guðmund-
ur er svo næmur fyrir fjarhrifum, að hann fær ekki stað-
ist heit hins, en hnígur í mók á knjám vinar síns, þess
er varð var við, að þyngd hans hvarf eða minkaði. Ein-
1) Bisk. I, 462. 2) Bisk. I, 436. 3) Bisk. I, 464, sbr. II, 26.