Eimreiðin - 01.05.1921, Síða 66

194
[EiMREIÐIN
Söngvatregi.
Og þó er, sem kviöi og þraut mér sviöi,
og þorsti svo sár um hjartað liði
við tegg hvern af tónanna lindum.
Einar fíenediktsson.
Sönglistin vekur oss sáran söknuð.
Reyndar vekur hún sælu líka. En eg
er ekki viss um, nema meira beri á
söknuðinum — söknuði einhvers, sem
vér vitum ekki, hvað er í raun og
veru, en er þó ef til vill sárari, en
söknuður eftir nokkurn ákveðinn hlut.
aÞað er oft gott, sem manni dettur
fljótlega í hug«, sagði kerlingin. Líkt fór-
ust mér orð i gær, er eg sat inni í kaffi-
húsi með vini minum og hlýddi á hljómlist. Lögin voru
einföld og auðskilin, eins og menn segja, þótt mér finnist
nú reyndar, að eg skilji aldrei neina sönglist. Eg finn feg-
urð í henni oft og einatt, — hún vekur margskonar hug-
blæ, en hvað hún er eiginlega að eðli, veit eg ekki. Hún
er mér sem útlent mál úr æðri veröld — mál, sem eg
skil tæplega til hálfs.
Og þá kem eg að því, sem mér datt í hug. Upp úr
djúpum vitundarinnar skaut tveimur ólíkum tilgátum um
ástæðurnar að þessum sára söknuði, sem flæðir inn yfir
sálina undan vindi sönglistarinnar. Önnur var í rauninni
ævaforn, ættuð frá Plató að minsta kosti, dul og djúp
eins og draumar fornaldarinnar. Hin var með nýtízku-
sniði, uppdubbuð frá hvirfli til ilja úr fatabúð efnishyggj-
unnar. Og fötin þaðan hafa tvo kosti: þau eru eftir nýj-
ustu tízku, og þau virðast sterkleg. Hvort þau eru svo
sterk, sem þau virðast vera, læt eg þó ósagt.
Nýja tilgátan var þessi: Pegar vér heyrum hljóm eða
sjáum verk unnið, langar oss til ósjálfrátt að hafa það
eftir. Ef verkið er mjög einfalt og vandalitið, höfum vér
ekki ánægju af þvi; oss er of ljóst, hve undurhæglega og
fyrirhafnarlaust vér gætum framkvæmt það. Ef verkið er