Eimreiðin - 01.05.1921, Síða 112

240
FRESKÓ
[EIMREIÐIN
Tveir dagar eru síðan eg skrifaði yður síðast. Eg er nú
orðinn dálítið rólegri. Innileg gleði kom ofan á geðshrær-
inguna og ofsann. Skugginn er horfinn af braut minni. Eg
er jafnborinn hverjum öðrum. Eg veit ekki hvort sannan-
irnar standast fyrir dómstóiunum, en þær eru mér nógar.
Kynleg eru forlögin, að þau skyldu bera mig hingað!
Aumingja móðir mín!
Hvað saga hennar er skýrt útmáluð i bréfunum! Öll
sú hugaræsing, sársauki, gremja og efi, vanmátturinn og
óvissan, alt er það mér jafn heilagt. Það hefir ekki snortið
hjarta hans. Líklega hefir hann aðeins reiðst henni. Það
eru til svona menn.
Konurnar mola hjörtu sin við brjóst þeirra, eins og
veik skip molast á klettasnögum í brimi. Hann hefir verið
vondur við hana. Eg get ekki fyrirgefið honum það. En
þó er það ein, sem eg hugsa ennþá meira um en hana
eða hann — guð fyrirgefi mér það — og það er Esmée.
Nú má eg nefna hana því nafni. Nú á eg að koma i stað
hennar, og hún hlýlur að hata mig fyrir það. Hún lætur
mig njóta allrar velvildar sinnar og nákvæmni, og svo
kem eg og ræni hana konungdæmi hennar, ef eg læt nokk-
urntíma vita um sannleikann. Eg er Charterj's lávarður!
Hún hatar mig.-------
Eg var úti í dimma skóginum hérna fyrir utan. Það er
ákaflega kalt og stormurinn er æðisgenginn, en það var
gott fyrir mig, því að það kældi í mér blóðið. Mér finst
einhvernveginn eins og eg hafi gerst drottinssvikari gegn
henni! Eg veit að þetta er barnaskapur, en eg get nú ekki
varist þessari tilfinningu. Ef hún hefði ekki sýnt mér þetta
traust, að fá mér lyklana, þá hefði eg aldrei vitað neitt
um réttindi mín.
Eg fékk bréf f dag frá kunningja minum í Róm. Hann
segir mér að enginn hafi viljað kaupa neina af myndun-
um, en hann hafi selt smávegis annað, sem eg átti og
sendi mér fyrir það þrjátíu Napóleons-peninga. Eg ætla
að bregða mér til London og fá að vita um heimilisfang