Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1920, Síða 13

Kaflar tír fornsögu Austuilanda
13
og braut undir sig ýms smáríki á þeirri leið, en eigi
virðist hann hafa fengið yfirráð yfir Kanaan eða upp-
lendinu fyrir ofan strandlengjuna; en aftur segja egyptsk-
ar heimildir, að eftirmaður Ramsesar, Mernepta Faraó, hafi
farið herferð til Palestínu og sigrað þar ýmsar smáþjóðir,
meðal annars eina, sem kölluð er Israel. En ekki varð
þessi landvinning til frambúðar, á dögum 20. konungsætt-
arinnar á Egyptalandi (1200—1100 f. Kr.) gengu þessi
lönd alveg undan. Á þeim tíma gátu hinar ýmsu ætt-
kvíslir Gyðinga náð fullri fótfestu í Kanaan, því nú var
ekki að óttast íhlutun stórveldisins fyrir sunnan, og aust-
urríkin voru þá líka magnlítil og hugsuðu lítið um land-
auka. Fræðimenn ætla, að landnámi Gyðinga hafi aðal-
lega verið lokið nálægt 1200 árum f. Kr. eða litlu síðar,
þó þeir enn yrðu að berjast um eignarhaldið á mörgum
jörðum og borgum. Eftir frásögnum í Jósúabók eiga
Gyðingar sem ein sameinuð þjóð undir forustu Jósúa að
hafa lagt undir sig Kanaansland alt á stuttum tíma, en
hitt er sennilegra sem stendur í byrjun Dómarabókar,
enda ber henni saman við Amarnabrjefin, sem eru ó-
rækar heimildir samtíðarmanna. Par segir að Gyðingar
smátt og smátt hafi unnið landið, og hver kynkvísl hafi
oftast barist til landa fyrir sig, þó þær stundum sameinuð-
ust. Víða bjuggu Gyðingar friðsamlega innan um Kananíta,
eins og Dómarabókin segir, útrýmdu þeim ekki, en gerðu
þá skattskylda. Gyðingar komu ekki heldur allir inn í
landið á sama stað, norðurættirnar, hinar eiginlegu ísraels-
ættir, komu að austan yfir Jórdan, en suðurættirnar, Júda,
Simeon og Leví, munu smátt og smátt hafa mjakast inn
í landið að sunnan. Dómarabókin sýnir líka að Gyðingar
framan af voru ekki nein heild, hver ættkvísl rjeði sjer
og stóð undir sínum eigin hötðingjum, en baráttan við
hina harðskeyttu óvini Filisteana kendi þeim að þeir
yrðu að sameinast, ef þeir ekki áttu að líða undir lok;