Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1920, Side 75

Barbarskir víkingar
75
fanganna til þess aö strjúka. Tókst honum það aldrei, og
var hann að lokum keyptur út.
Meðan víkingar notuðu róðrarafl svo að segja ein-
göngu á skipum sínum, gátu þeir ekki farið í langferðir.
Peir þurftu þá að hafa marga ræðara og það var erfitt
að fara meb mjög marga menn langar leiðir og út í ó-
vissu. Verksvið þeirra var því aðallega Miðjarðarhafið og
strendurnar kring um það; stundum skutust þeir út
fyrir Njörfasund tii að ná í Ameríkuför. Á vesturströnd
Marokkó voru þó líka víkingar nokkrir, en að þeim kvað
aldrei mjög mikið, því að þeir höfðu einungis eina höfn
(Sale) og hún var fær smáskipum einum. Höfuðból vík-
inga var Algiersborg; þeir sátu og í Túnis og mörgum
öðrum bæjum fram með ströndinni1). 1 byrjun 17. aldar
kendi flæmskur trúskiptingur víkingum að smíða og nota
seglskip og þá tóku víkingaferðirnar að verða lengri.
Eptir það fóru þeir langt út á Atlantshaf, lágu fyrir
Ermarsundi og unnu enskum farmönnum mikið tjón, fóru
til íslands 1627, og árið 1631 rændu þeir bæinn Balti-
more á írlandi og hertóku íbúana; urðu strendur Atlants-
hafsinS einatt ótryggar eptir það. Annars voru öll skip
víkinga smíðuð af kristnum mönnum, föngum eða trú-
skiptingum, og venjulega voru hinir síðartöldu annaðhvort
foringjar eða leiðsögumenn á víkingaferðunum, og reynd-
ust þá optast verstir löndunum, sem þeir voru ættaðir
frá, enda voru þeir stundum útlagar eða sakamenn.
En menn munu spyrja: Hvers vegna ljetu kristnar
þjóðir þennan ófögnuð viðgangast í meira en þrjú hundruð
ár? Að svara þeirri spurningu er að segja ljóta sögu og
svívirðilega fyrir Evrópumenn. Stjórnendum kristinna
þjóða hefði verið innan handar að ráða bót á 'ránum
!) Hvar Kyle, sem getið er í Tyrkjaránsritum íslenskum, hafi verið,
get jeg ekki fundið. Eptir því sem þar segir á einum stað, virðist hún að
hafa verið skamt ínnan við Njörvasund. Nafnið er sjálfsagt afbakað.