Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1920, Qupperneq 98

98
Kristian Kalund
merkasta sögustaðnum, Pingvöllum, og leiðrjettir þar og
víða annars staðar ýmsar rangar sögusagnir og munnmæli.
Pá er hann hefur lýst sýslu eftir sýslu og bygð eftir bygðr
lýsir hann að lokum hálendi íslands, en lýsingin af því er
eðlilega eigi eins nákvæm eins og af bygðunum, enda lá
það að miklu leyti fyrir utan verkahring hans, og ná-
kvæma þekkingu á hálendi íslands hafa menn fyrst feng-
ið, er I’orvaldur Thoroddsen tók að fræða menn um það,
en enn vantar þó nákvæma uppdrætti yfir mestallar
óbygðir íslands. íslands lýsing Kálunds er hins vegar
hinn besti leiðarvísir fyrir hvern þann, sem les sögur
vorar rækilega; væri skemtilegt að eiga slíka staðalýs-
ingu á íslensku, enda þótt landsmenti hafi nú eignast
ágæta almenna lýsingu af landinu.
Tólf fyrstu arkirnar af 2. bindinu, um Norðlendinga-
fjórðung, komu út sjer í lagi 1879, og notaði höíundurinti
þær fyrir doktorsritgjörð. Hann varði hana 8. maí 1879.
Á meðan Kálund var að semja staðalýsingu íslands,
varð hann kennari við Frúarskólann (Metropolitan skól-
ann) í Kaupmannahöfn. Við byrjun skólaársins 1875 tók
hann þar aö sjer tímakenslu í dönsku í fjórum neðstu
bekkjunum. 21. október 1877 var hann settur kennari
við skóla þennan, og 30. ágúst 1880 fekk hann veitingu
fyrir því embætti. Kenslustörf munu eigi hafa verið
Kálund geðfeld, allra síst er hann þurfti að kenna áhuga-
litlum piltum, sem voru börn að aldri, og hugsuðu oft
meira urn ærsl og ólæti en námið. Hann var sjálfur
mikill áhugamaður, og vantaði þolinmæði til þess að eiga
við slíka drengi.
Á meðan Kálund var að rita íslands lýsingu sína,
notaði hann handritasafn Árna Magnússonar allmikið.
Eftir fráfall Jóns Sigurðssonar var hann nefnd Árna
Magnússonar sjóðsins til aðstoðar og mun þá hafa kynst
safninu betur. Handritasafnið var þá eigi greitt aðgöngu.