Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1920, Page 99

K ristian Kálund
99
Paö var að vísu geymt á góðum stað í bókhlöðu háskól-
ans, en sumu af því þurfti að raða, bandinu á mörgum
handritum þurfti að breyta, taka gamla bandið af þeim
handritum, sem bundin voru inn í skinn eða »pergament«,
og sjá hvað þar væri að finna, því að skinn þessi voru venju-
lega úr latneskum bókum, sem höfðu verið teknar sundur, til
þess að binda inn í. Sumt í safninu var t bögglum, sem
þurfti að raða og binda inn sumt af því, en búa öðruvisi
um sumt o. s. frv. Yfir handritasafnið vantaði nákvæma
skrá, því að skrá sú, sem til var, eftir Jón Ólafsson frá
Grunnavík, samin um 1731, eða rjett eftir fráfall Árna
Magnússonar, var mjög ófullkomin. Árnanefndin og þeir,
sem safnið höfðu notað, höfðu fundið til þess fyrir löngu,
og fyrir því hafði Jón Sigurðsson eftir ráðstöfun nefndar-
innar tekið að semja mjög nákvæma skrá yfir salnið, en
hún náði að eins yfir 239 handrit í arkar broti. Með
því sniði, sem hún hafði, hefði henni seint orðið lokið,
ef henni hefði verið haldið áfram. Árnanefndin hafði
eftir 1852 verið fremur framkvæmdarlítil, en 1871 feklc Vi 1-
hjálmur Finsen sæti í nefndinni, og er hann hafði ver-
ið þar fá ár, gerðist tiefndin miklu framkvæmdarmeiri en
áður. Nefndin sótti 7. nóvbr. 1882 um, að bókavarðar-
embætti væri stofnað við handritasafnið, og þaö launað
af ríkissjóði og varð það að lögum vorið 1883. í þessa
stöðu var dr. Kálund skipaður hinn 9. maí 1883 frá 1.
apríl að telja; hafði hann 1. maí fengið lausn frá kenn-
araembætti sínu, er sumarleyfinu væri lokið. Hinn 18.
maí þá um vorið rjeð Árnanefndin hann fyrir skrif-
ara sinn.
Við Árnasafnið fekk Kálund þá stöðu, sem átti ágæt-
lega við hann, og þar var þá mikið að vinna. Pá er
hann var orðinn bókavörður, kom nefndin sjer brátt sam-
an um það, að hann skyldi semja nákvæma skrá yfir alt
safnið og skýra frá hvað væri í hverju bindi; var þá og
7*