Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1920, Page 109

Kristian Kálund
09
fræðast, og af því að honum mun ávalt hafa þótt gaman
að sjá ný lönd og skoða náttúruna. Hann tók vel eftir
því, sem fyrir bar og var skarpskygn maður. Dómgreind
og heilbrigð skynsemi einkendi aðallega gáfur hans. Hann
leit blátt átram á hvern hlut og hvert málefni, eins og
það var í raun rjettri og dæmdi um það eftir því. Hann
var laus við allar vöflur og vífilengjur, draumóra og
hrófatildur í hugsunum sínum, sem oft er einkennilegt
fyrir framkvæmdarlitla og óverksjeða menn, þótt þeir sjeu
kallaðir gáfumenn. Hann sá fljótt misfellur á hverju
sem var.
Káiund var mjög samviskusamur maður, vandaður
og rjettlátur og skyldurækinn. Sem bókavörður við Árna-
safnið komst hann í kynni við flesta þá menn í útlöndum,
sem stunda íslensku og fornnorræna málfræði. Hann var
jafnhjálpsamur við alla, sem notuðu saínið, og óþreytandi að
finna það, sem menn óskuðu eftir, hver sem í hlut átti,
og hvort sem honum sjálfum geðjaðist vel eða ekki að
mönnunum. Hann var í embætti sínu alveg eins og
embættismaður á að vera, jaínlipur og skyldurækinn hver
sem í hlut átti.
Kálund var einkennilegur maður. Hann bar það
með sjer, að hann var heldri maður. Hann virtist heldur
kaldur og þurr þeim mönnum, sem þ'ektu hann ekki. í
raun rjettri mun hann hafa verið fremur ör í skapi; hann
var látlaus, mjög ræðinn og fjörugur, er hann gaf sig á
tal við menn eða í samkvæmi. Hann ræddi þá um margt,
bæði um vísindi, ný rit og það sem við bar. Hann varði
stundum skoðanir sínar af kappi, og var eigi hræddur
við að láta þær í ljós. Hann gat verið hvass í orðum
um það, sem ljótt var og undirförult. Sjálfur var hann
hreinn í skapi, og jeg ætla að hann hafi haft hinn mesta
viðbjóð á undirferli og hrekkjum.
Frá því að Kálund dvaldi á íslandi, fylgdist hann