Aldamót - 01.01.1901, Blaðsíða 4

4
Er fólkiö ei heiðiö, þótt kent sé viö Krist,
og kristninnar hásæti valt?
Hvaö segja mun um þaö hin síðari tíð,
það sést þegar fram líður stund.
Hún kalla mun heiðinn og hálfviltan lýð,
er hefir í metum þau guðlausu stríð.
Ó, guð veit, nær græðist sú und.
En dæmum ei hart hina hverfandi öld,
hún hefir sinn dóm nú með sér.
Hún geymda’ á í skauti sér góðverka fjöld
og guðlegan líknandi her.
I myrkrunum lýsa sem ljómandi sól
þær líknsemdar-stofnanir hátt,
í kristninnar skauti sem öldin sú ól,
en oftast þó líknin í skugga sig fól.
En guð veit, hvað leynt fer og lágt.
það margt er, sem öldin í ljós hefir leitt,
en lengst verður öldinni hrós
að heiðninnar myrkri var allvíða eytt
og útbreitt var kristninnar ljós.
í heimsálfum öllum, um hlíðar og strönd,
guðs hljómaði frelsisboð snjalt;
og gjörviltir heiðingjar gjörvöll um lönd
þá gengu’ hinum himneska konungi’á hönd.
En guð veit, að ónóg var alt.
þá hugurinn líður um landsálfur fjær,
hve lítill er flugþróttur hans!
En hitt er þó reynandi’ að horfa sér nær
og hverfa til feðranna lands.
En hvert er þá orðið vort stórvirkja-starf?
því stritið var oftlega hart.
Og hvað fær þá niðjunum öldin í arf?
það enn er svo mikið, sem lagfæra þarf.
Já, guð veit, að meinið er margt.