Aldamót - 01.01.1901, Blaðsíða 56

5 6
En þessi þolinmæöi þagnarinnar er óumræðilega
þreytandi. Og víst er um það, aS aldrei vaknar neitt
andlegt líf, þar sem hún er ríkjandi. Hún kemur ein-
mitt í veg fyrir þaö. Hver þjóS, hvort heldur smá eSa
stór, verSur sjálf aS hugsa um andleg áhugamál mann-
anna. Engin þjóS er of lítil tii þess, enginn einstak-
lingur of lítilfjörlegur. Hinum andlegu leiðtogum
hverrar þjóSar ætti því aS vera um þaS hugaS aS
hrinda á staS sem allra-flestum umræSum um andlega
hluti. Alt mannlegt ættum vér aS láta koma oss viS
og snerta hjarta vort. Hitt er rænuleysi, sárgrætilegt
og broslegt um leiS, aS ætla sér aS bíSa þegjandi,
þangaS til loksins alt er á enda kljáS. þaS er svo
nauSalíkt bóndanum hjá Hóraz, er kom aS á, sem
hann þurfti yfir aS fara; en í staS þess að reyna til
þess, vildi hann heldur hinkra viS á árbakkanum,
þangaS til vatniS væri runniS framhjá og hann gæti
komist þurruin fótum yfir.'”‘) VatniS er stundum
býsna lengi aS renna fram hjá og biSin aSgjörSalausa
á fljótsbakkanum gjörir ekki mikinn mann úr neinum.
Mér er þaS hiS inesta fagnaSarefni, aS þjóS jvor
hefir nú á síSustu árum fengiS ákveSiS kristilegt á-
greiningsatriSi um aS hugsa. Mér er þaS þeim mun
meira fagnaSarefni, þar sem þaS hefir verið sannfæring
mín og vor allra hér vestur frá, aS opinberar umræður
um kristindóminn væru öldungis nauðsynlegar til aS
vekja þjóS vora f kristilegu tilliti. Vér höfum af alefli
leitast við að koma þeim af staS og láta ekki vera þögn
í íslenzku kirkjunni. En mér er þaS þá um leiS hiS
mesta áhugamál, aS oss farist þær umræSur bærilega
úr hendi, og þær verSi ekki til aS veikja bróSurhug-
*) Rusticus expectat, dum defluat amnis,