Aldamót - 01.01.1901, Page 126

12 6
andi samband við hinn sanna guð. Sá skilningur og
það lífssamband er hinn nauðsynlegi undirbúningur í
mannkynssögunni undir nýja testamentis opinberunina.
Þessum skilningi á ritverkum gamla testamentis-
ins fullnægja þær bókmentir algjörlega. Með honum
er líka trú vorri á þann guð, sem hefir opinberað sig í
Jesú Kristi algjörlega fullnægt.
Samkvæmt honum er krafa trúarinnar engan veg-
inn sú, að þessar bókmentir séu fullkomnar út í yztu
æsar, að því er hinn ytra gang sögunnar snertir.
Gildi þeirra sem sögulegra heimildarrita hefir nú verið
rannsakab á undanförnum tíma. Og það má svo að
orði komast, að um alt í sögu Israels á tíð gamla
testamentisins hafi verið efast. Hún hefir verið rituð
af nýju og ósjaldan verið lítt þekkjanleg. Hiti hinnar
fyrstu rannsóknar hefir vanalega þenna efa og þessar
byltingar í för með sér fyrst í stað. En það er engin
hætta á ferðum. Bókmentir þessar eru of veigamikl-
ar til að hvíla á mjög lausum grundvelli. Það má
búast við, að ýmislegt verði fært í samt lag aftur, sem
flutt hefir verið úr gömlu skorðunum.
En þótt eitthvert tímatal breytist, eða aldur ein-
hverrar bókar breytist, eða höfundarnir séu aðrir eða
fleiri en menn hafa ætlað, eða eitthvað, er upp kom f
huga manna tiltölulega seint á tímum, sé eignað elztu
tímabilum, fæ- eg ekki séð, að það snerti grundvöll
trúarinnar hið allra-minsta. Hvað gjörir það til
frá sjónarmiði trúarinnar, þótt komist verði að
þeirri niðurstöðu, að höfundar gamla testamentisins
hafi sett hina fyrstu menn, til dæmis Abraham eða
Adam og Evu, á það stig guðsþekkingarinnar, sem
seinna koin fram hjá þjóðinni ? Þótt höfundarnir hafi