Aldamót - 01.01.1901, Blaðsíða 71

/f
þau hljóti því aö vera öllum þeim göllum og annmörk-
um háö, er ritverk syndugra og fallvaltra manna ávalt
eru? Veröur hún ekki fyrst að ganga úr skugga um,
að hér sé um einhvern stórvægilegan ávinning að ræöa,
en ekki svo og svo mikið tjón, áður en hún fær sig til
að skifta hinu gamla sjónarmiði fyrir hið nýja? Hlýt-
ur hún ekki að fara varlega, þangað til hún er öldung-
is fullviss um, að sáluhjálp mannanna hvílir á jafn-
tryggum grundvelli eftir sem áður? Getur hún farið
eftir sannfæring hinna eða þessara lærðra guðfræðinga?
Verður hún ekki að bíða þangað til hún hefir sjálf skil-
ið og sannfærst? Er niðurstaðan enn í ótal efnum orð-
in svo viss og sjálfri sér samkvæm, að heimtandi sé,
að hún sé trúanleg tekin í einu og öllu? Er hin nýja
guðfræði enn búin að skýra starf sitt og þá niðurstöðu
sem hún hefir komist að, svo vel og gjöra hugsanir sín-
ar allar svo ljósar og gagnsæar, að þær geti verið orð-
in almennings eign? Er hér ekki um svo stórkostlega
bylting í hugsunarhætti að ræða, að óhugsandi sé, að
hún nái sér algjörlega niðri á skömmum tíma? Er
nokkur ástæða fyrir þá, sem hinu nýja eru fylgjandi,
að vera svo óþolinmóðir?
Nei, það er vissulega engin ástæða til að vera hið
allra-minsta óþolinmóður. Ef hinar nýju skoðanir í
því efni, sem hér er um að ræða, skyldu eiga því happi
að hrósa að bera sigur úr býtutn á endanum, verður sá
sigur þeim mun haldbetri sem hann hefir verið lengur
á leiðinni. þeim mun betur skilja menn hið nýja, sem
þeir hafa verið lengur að velta því fyrir sér. þeim
mun lengur, sem menn hafa leitast við að fella það,
þeim mun ljósari ástæður hefir það orðið fram að færa
málefni sínu til varnar. þeim mun lengur, sem menn