Aldamót - 01.01.1901, Blaðsíða 28

28
setningar-oddvitanum þeir skyldi helzt fylgja. Hin
svo kallaða blaðamanna-stafsetning, sem nýlega hefir
upphugsuS verið í góSum tilgangi, í því skyni aS koma
samræmi á ritháttinn, líkar mér þó engan veginn, því
hún er sjálfri sér ósamkvæm, óeSlilegri en hinar regl-
urnar, sem fyrir voru. Og eg er mjög hræddur um,
aS hún, einkum þess vegna, leiSi aldrei til þess sam-
ræmis í rithættinum, sem til er ætlast. Samt hneyksl-
ar hún mig ekki, og eg finn enga hvöt hjá mér til þess
aS slást á móti henni. Hitt þar á móti finst mér
hneyksli, aS hlaupiS skuli geta í vitra menn og væna
önnur eins tilfinningaæsing og beiskja útaf þessu staf-
setningarmáli eins og komiS hefir fram í ritdeilunni
milli þeirra nafna Bjarnar Olsens, doktors og rektors,
og Bjarnar Jónssonar, ritstjóra og útgefanda ,,ísa-
foldar“. því vitanlega er þetta aS eins smámál. VerS-
mæti íslenzkra bókmenta er alls ekki aS neinu leyti
undir því komiS, hver rithátturinn verSur ofan á, né
heldur því, aS allir fari endilega eftir sömu stafsetning-
arreglum, þótt þaS óneitanlega væri skemtilegast og
alþýSu manna notalegast. þaS er ekkert tiltökumál,
þó aS málfróSir menn geti í þessu efni haft skiftar
skoSanir og vilji fara eftirsinni eigin reglu. En þegar
fariS er aS slást fyrir öSru eins meS svo miklum geS-
þunga og æsingi, svo sem þaS hefSi allsherjar þýSing
fyrir fólk vort í bókmentalegu tilliti, þá er auSsætt,
aS hér er um reglulegar kreddur aS ræSa, sem eru fult
eins fáránlegar í eSli sínu eins og kreddan gamla hans
þrándar í Götu. Stafsetningarregla sú, er Björn Ól-
sen heldur fram, hefir nú, svo sem búast mátti viS af
jafn-lærSum málfræSingi, margt og mikiS sér til gildis.
Hún er sjálfri sér samkvæm og mjög auSlærS. En