Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1932, Qupperneq 55

57
2. Að skilja fastan og fljótandi áburð búfénaðarins,
sérstaklega hrossa og nautpenings, og varðveita þvagið
í lagar og loftþéttum geymslum.
3. Að plægja mykjuna niðar i jarðveginn, en nota
aðeins þvagið til yfirbreiðslu.
4. Að rækta aðeins með grasfræsáningu og nota alt
að 50% af smárafræi i fræ b löndurnar.
5. Að slá á þeim tíma, sem gróðurinn er auðugastur
af auðmeltri næringu.
6. Að gera alt, sem í voru valdi stendur, til að draga
úr því tapi, sem heyverJcunin hefur í för með sér.
Mér er það fyllilega ljóst, að þær umbætur, sem cg
nú hefi nefnt, eiga langt í land víðasthvar og að vér
fyrst um sinn, verðum að nota mikið af aðkeyptum á-
burðarefnum, ef vér eigum að geta haldið ræktun vorri
í sæmilegu ásigkomulagi og verðum sennilega altaf að
styðjast við tilbúinn áburð að meiru eða minna leyti,
þegar um nýyrkju er að ræða. Vér verðum líka vafa-
laust enn um langt skeið að kaupa fóðurbæti með voru
lélega óræktarheyi og til að bæta upp þá næringu, sem
tapast við hrakning og aðrar misfellur, sem verða á
fóðuröfluninni. Sumt af því, sem eg hefi nefnt hér að
framan er líka á rannsóknarskeiði og því erfitt að
slá nokkru föstu um hvers af því megi vænta í fram-
tíðinni- En þó þessar niðurstöður mínar séu ekki óyggj-
andi enn sem komið er, eru þó sterkar líkur til þess, að
oss í framtíðinni megi takast að gera fóðuröflun vora
að mestu leyti óháða aðkeyptum efnum og þetta tak-
mark eigum vér að hafa hugfast, þegar vér leggjum út
í nýjar ræktunarframkvæmdir og við endurbætur
þeirrar ræktunar, sem þegar er fengin. En fyrst og
fremst verðum vér að gera oss það fyllilega Ijóst, að
eini vegurinn til að fyrirbyggja það, að því fé, sem var-