Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1959, Qupperneq 16

16
Tafla þessi sýnir mjög jafnar og góðar framfarir (samanb.
línurit bls. 15). Erfiðasti þátturinn í uppeldinu eru um-
skiptin frá innigjöf til útbeitar á vorin og verður að játa,
að vöxturinn frá 15/6—15/9, í þrjá mánuði, er heldur lítill.
F.inum kálfi var lógað á 1. vetri vegna þess, að garnaveiki
kom upp á bænum, sem hann var frá.
Veturinn 1956/57 voru kvígurnar hafðar í tveimur her-
skálum á Rangárvöllum. Gengu þær lausar á rimlagólfum
og átu úr görðum, er gerðir höfðu verið í braggana. Brynn-
ingarkerum var komið fyrir í garðahöfði. Aldar voru kvíg-
urnar á heyi misjöfnu að gæðum og fengu auk þess um l/2
kg af kjarnfóðri á dag. Kvígurnar þrifust vel. Byrjað var að
sæða þær 23. jan. 1957, en þær fengu kálf heldur treglega,
sumar héldu of seint aðrar ekki, en þær þurfa helzt að fá
kálf fyrir 20. marz til þess að verða gjaldgengar í afkvæma-
rannsóknirnar. Ein kvígan fórst af slysförum sumarið 1957,
önnur lét fangi þá um haustið og drapst upp úr því. Má
því segja, að afföll hafi orðið tilfinnanleg á kvígunum. Urðu
að lokum aðeins 12 kvígur, sem hægt var að taka í afkvæma-
rannsóknina, úr hvorum flokki. Húsrúm leyfði naumast
meira en þetta, því veturinn 1957/58 varð að nota gamla
fjósið í Lundi fyrir tilraunina, þótt það væri á ýmsan hátt
ófullnægjandi og óhentugt. Hafði því þó verið breytt nokk-
uð. Ekki var þeirri breytingu lokið fyrr en um miðjan okt.,
og voru þá síðustu forvöð að koma kvígunum í það áður en
frost og snjóa gerði.
Tilhögun tilraunarinnar.
Gamla fjósið á Lundi var tvístæðufjós, og sneru kýrnar
hausum saman að sameiginlegum fóðurgangi. Óðar og kvíg-
urnar voru teknar inn var þeim skipað niður til frambúð-
ar í tvær raðir, sínum flokknum í hvora röð. Fyrst í stað var
þeim gefið þurrhey einvörðungu, eins og þær vildu éta og
eitt kg af kjarnfóðri hverri á dag fram að burði. Kvígurnar