Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1959, Page 50

52
asta búnaðarfélag sýslunnar, með fulla 50 meðlimi. Á fyrstu
árum þess eignaðist það jarðabótaáhöld og var unnið með
þeim hjá bændum víðs vegar á félagssvæðinu. En allmörg-
um árum síðar eignaðist félagið dráttarvél og hefur síðan
verið unnið mikið að jarðræktarframkvæmdum.
Af því, sem að framan er sagt, er auðsætt, að það er langt
síðan að fram kom hjá einstökum bændum hér í sýslu ein-
lægur áhugi fyrir bættum búnaðarháttum, en það var
tvennt, sem sérstaklega vantaði til að veruiega yrði úr fram-
kvæmdum. I fyrsta lagi hagnýtar leiðbeiningar um stefnu
og starfsháttu, er miðaðar væru við þáverandi ástand í bún-
aðarmálum. Að vísu voru settir á stofn búnaðarské)lar norð-
anlands og austan á níunda tug liðinnar aldar. En bæði var,
að þeir voru lítils megnugir í byrjun, enda ekki fjölsóttir,
svo þekking frá þeim barst seint til fjarlægra héraða. I öðru
lagi háði áhalda- og verkfæraleysi bænda mjög framkvæmd-
um. Á flestum bæjum voru til torfljáir og stungupáll, en
víða aðeins járnbryddar trérekur. Heyskaparáhöld voru þó
víðast sæmileg, því sjaldan skorti hagar hendur, ef hægt var
að fá sæmileg efni. Heyskapur gat því víðast gengið sæmi-
lega, einkum eftir að hinn einstæði búnaðarfrömuður Torfi
Bjarnason, skólastjóri í Olafsdal, flutti inn og útbreiddi
skozku grasljáina. Það var fyrst um 1890, sem fyrsti undir-
ristuspaðinn kom í þetta hérað. Var það Ásmundur Jó-
hannesson frá Gunnarsstöðum, er fyrstur manna notaði hér
undirristuspaða við þúfnasléttun. — Rétt fyrir aldamótin
fóru svo að flytjast hingað stunguspaðar og kvíslar, er brátt
dreifðust út um héraðið.
Árið 1900 kom Jónas Pálsson, síðar bóndi í Kverkár-
tungu, með tvær kerrur til Þórshafnar og munu það vera
fyrstu kerrur, er þangað fluttust. Keypti Snæbjiirn Arnljóts-
son, Þórshöfn, aðra, en Árni Davíðsson, Gunnarsstöðum,
h.ina.