Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1959, Qupperneq 55

57
sýslu á þeim árum og sýnir umbótavilja þeirra í búnaðar-
framkvæmdum.
Það var upp úr jarðvegi þessa áhuga og félagsþroska, sein
Búnaðarsamband Norður-Þingeyinga spratt.
II. kafli. — Stofnun B. S. N. Þ.
Snemma á árinu 1926 komu nokkrir bændur úr Öxar-
firði saman að Þverá, samkv. beiðni bóndans þar Benedikts
Kristjánssonar og Sigurpáls Jónssonar, bónda í Klifshaga.
Heldur var fundur þessi óformlegur, því hvorki var kosinn
fundarstjóri eða skrifari.
Fyrstur tók til máls Benedikt Kristjánsson, skýrði hann
frá því, að þeir Sigurpáll Jónsson hefðu nokkrum sinnum
rætt um hvernig helzt yrði komið á sterkum samtökum í
N.-Þingeyjarsýslu, er einbeittu sér að því að efla jarðrækt í
sýslunni, því þótt hreppabúnaðarfélögin hefðu árlega
nokkra menn í jarðabótavinnu vor og haust, þá munaði
það svo lítið í framfara átt, að það yrði að teljast kák eitt.
Það eina sem dygði væri að stofna Búnaðarsamband, er tæki
yfir alla sýsluna og skipulegði búnaðarframkvæmdir í stór-
um stíl. Það yrði að taka upp nýjar ræktunaraðferðir, hætta
við hina gömlu þaksléttuaðferð. Að vísu væri nauðsynlegt
að slétta gömlu túnin, en jafnframt, eða jafnvel fyrst og
fremst, yrði að stækka túnin. Það yrði að plægja og herfa
móana kringum túnin, sá í þá og gera þá að túnum, því
aukin túnrækt væri fyrsta skilyrði fyrir því, að búin gætu
stækkað og afkoma bænda batnað. En slíkt kæmist ekki í
framkvæmd nema að öflugur og vel skipulagður félagsskap-
ur stæði þar að baki.
Næst tók Sigurpáll Jónsson til máls. Kvaðst hann hafa
kynnt sér dálítið ræktunarframkvæmdir og ræktunaraðferð-
ir, bæði í Gróðrarstöðinni á Akureyri, hjá stærri bændum í
Eyjafirði, Borgarfirði og víðar. Sagði hann, að það nálgað-