Frjáls verslun - 01.04.1997, Blaðsíða 57

bera á óánægju. Þeir, sem aðal-
lega urðu útundan, voru innan-
félagsmennirnir. Þeir gátu hugsan-
lega sætt sig við það fyrir nokkrum
árum að afburðarmönnum væru
greidd laun. Þeir geta hins vegar illilega
sætt sig við það að verið sé að borga
leikmönnum sem eru slakari en þeir
sjálfir.
Þeir, sem verða útundan, fara að
banka á dyrnar þó að þeir séu félags-
menn í sér og viti að það eru
ekki til neinir peningar. Þeir,
sem eru að starfa kauplaust,
eru gamlir félagsmenn. Þeir
gátu hugsanlega sætt sig við
fyrsta tímabilið og hugsan-
lega eitthvað inn á annað
tí'mabil. En þegar málin snúast
um það að borga bara hverjum sem
er, jafnvel leikmönnum sem staldra við í
eitt ár og eru svo horfnir á braut, þá
gengur þetta ekki lengur upp. Þá er
þetta orðin hrein atvinnumennska og
við erum allt of litlir til þess að starf-
rækja handboltann á þeim grunni.
Til þess að reka megi hér atvinnu-
mennsku í handbolta, þarf að verða heil-
mikil uppstokkun. Þá þýðir ekki að vera
með 7-8 Reykjavíkurfélög og 2 félög á
Akureyri. Það yrði að sameina nokkur
félög og það myndi gerast.
Skoðun mín byggist meira og minna
á mannlegum þáttum. I íþróttahreyfing-
unni eru fullt af mönnum sjálfboðaliðar
og það myndast togstreita ef sumir fá
borgað fyrir sína vinnu en aðrir ekki.
Það eru einnig fleiri atriði sem koma inn
í dæmið. Mér finnst til dæmis sárt að
þessir menn, sem fá greitt, skuli ekki
vera tilbúnir til þess að leggja meira á
sig en aðrir. Því skyldi maður, sem er
farinn að fá 100 þúsund krónur í laun á
mánuði, ekki leggja á sig að æfa meira
en aðrir í liðinu?
Þegar formenn félaga eða gjaldkerar
í stjórn þeirra, vinna allan daginn,
hlaupa í þetta á kvöldin og í öllum sínum
frítí'ma, þá eru þeir að fást við þjálfarana
sem eru meira og minna hættir að gera
eitthvað annað, eða leikmennina sem
Handboltinn er vinsæll - og það voru góðir dagar í Japan! En er handbolta-
hreyfingin að tærast upp innan frá? Blasir hrun við? Það eru blikur á lofti.
eru farnir að vinna hálfan daginn. Hinir
síðarnefndu sækja alltaf á, en hinir fyrr-
nefndu eru í veikri aðstöðu. Með þessu
er ég ekki að tala um að þetta snúist um
raunveruleg völd, heldur um það hver
stýri því sem gerist innan félagsins.”
LAUN 0G BITLINGAR
„Launin hjá þeim bestu í handboltan-
um eru orðin þannig að menn geta jafn-
vel lifað af þeim. Auðvitað eru það yfir-
leitt ekki hreinar launagreiðslur, menn
eru að fá alls kyns bitlinga, bíla, trygg-
ingar, ódýrar íbúðir og svo framvegis.
Eg held að það sé nokkuð ljóst að
það sé hægt að skipta þessu niður í 3
stig. I fyrsta lagi leikmenn, sem eru að
fá á bilinu 30-50 þúsund krónur á mán-
uði og annað stigið eru leikmenn sem fá
frá 50-100 þúsund krónur. Síðan er það
fámennur hópur leikmanna sem fær
100-150 þúsund sem er það hæsta sem
ég held að menn séu að fá í handboltan-
um í dag. Að vísu eru til dýrari dæmi.
Heildarkostnaður við rekstur erlends
leikmanns er farinn að slá á þriðja
hundraðið.
Úrslitakeppnin í handboltanum er
ákveðinn bónus, en samt ekki svo mikill
að öll félögin geti miðað við að hún
borgi þennan kostnað til baka. Það, sem
þarf til þess að þetta geti orðið meiri at-
vinnumennska, eru meiri peningar í
gegnum fjölmiðlana, sérstaklega sjón-
varp. Þar á ég við sýningarsamninga og
auglýsingar í kringum útsendingar. Eg
tel að það sé hægt að gera meira í þeim
málum en gert er því handboltinn er
geysilega vinsæll hérna á Islandi, mun
vinsælli en víða erlendis.
Sjónvarpið verður að líta íþróttina allt
öðrum augum en hún gerir í dag, frá
meira markaðssjónarmiði. Þetta er eitt-
hvað að lagast en það eru algjörir smá-
peningar sem fyrir þetta fást í dag. Þeir
eru á bilinu 3-500 þúsund krónur á ári til
hvers liðs. Þeir peningar myndu nægja
til þess að borga einum varamanni laun.
Úrslitakeppni getur orðið tekjulind
ef menn eru heppnir eins og Valsmenn
voru til dæmis í fyrra að spila í Laugar-
dalshöllinni fyrir fullu húsi. En ef menn
vilja skoða þetta gaumgæfilega út frá að-
sóknartölum þá geta menn tekið fjár-
STALDRA VIÐ í EITT ÁR!
„Þegar málin snúast um að borga bara hverjum sem er, jafnvel leikmönnum sem
staldra við í eitt ár og eru svo horfnir á braut, þá gengur þetta ekki lengur upp.
Þá er þetta orðin hrein atvinnumennska og við erum of litlir til að starfrækja
handboltann á þeim grunni. ”
57