Morgunblaðið - 03.03.2001, Síða 55

gastu spilað undir hjá sonardóttur
þinni og nöfnu sem lék á þver-
flautu. Þetta sýnir hvað best vilja-
styrk þinn og persónuleika.
Ég hafði tækifæri til að heim-
sækja þig á líknardeild Landspít-
alans í lok janúar á leið minni til
Svíþjóðar. Þú varst vongóð jafnvel
að komast heim í nokkra daga.
Sami hlýleikinn, glæsileikinn og
fegurðin geisluðu frá þér og þakk-
læti fyrir hve allir voru hugulsamir
og notalegir við þig og gerðu allt
fyrir þig sem hægt var.
Kæri Magnús, missir þinn er
mikill, því Áslaug var þér svo mikill
styrkur í öllu þínu lífi og starfi. Það
var mikið áfall fyrir þig þegar hún
greindist með illvígan sjúkdóm fyr-
ir rúmlega einu og hálfu ári, en hún
barðist af miklu æðruleysi, óbilandi
trú og kjarki uns yfir lauk.
Hann, sem er mér allar stundir nærri,
á við hverjum vanda svar og ráð,
máttur hans er allri hugsun hærri,
heilög elska, viska, föðurnáð.
Morgundagsins þörf ég þekki eigi,
það er nóg að drottinn segi mér,
náðin mín skal nægja hverjum degi,
nú í dag ég styð og hjálpa þér.
(Sigurbjörn Ein.)
Ég kveð þig kæra vinkona með
sárum söknuði og þakka þér vin-
áttu, tryggðina og allar okkar góðu
samverustundir. Þín verður sárt
saknað.
Kæri Magnús, Sigurbjörn, Krist-
ín og „kæru ömmubörnin“ hennar,
Magnús, Áslaug og Nína, ég votta
ykkur sem og öðrum vandamönn-
um mína dýpstu samúð og bið al-
góðan Guð að veita ykkur styrk í
sorg ykkar og missi.
Sigríður Jóhannsdóttir.
Fyrirmynd í flestu var hún,
fyrir hinum merkið bar hún.
Viljans eldur innra brann
– Efni gat í öllum fundið,
arðbært gerði litla pundið.
Gull úr andans grjóti vann.
(Jón Guðmundsson.)
Óvenjulega góð og glæsileg kona
hefur kvatt okkur. Hún var kona
sem kom fallega fram við alla og
miðlaði góðu hvar sem hún kom.
Því fengum við að kynnast er við
störfuðum með henni í ritstjórn
tímarits Hjúkrunarfélags Íslands
„Hjúkrun“ um árabil. Þar komu vel
í ljós eðliskostir hennar; staðfesta,
vandvirkni og fagmennska. Fund-
um við vel að þar fór hjúkrunar-
fræðingur sem var í alla staði virð-
ingarverður. Eiginmaður hennar,
sr. Magnús Guðmundsson, var
einnig ómetanleg stoð og stytta fyr-
ir fagblaðið, en hann annaðist fyrir
okkur handritalestur öll árin sem
Áslaug sat í ritstjórninni.
Í minningunni mun Áslaug lifa
sem hin sanna ímynd hjúkrunar-
konunnar.
Að eyða böli og annarra þraut,
þér alls staðar tókst á þinni braut.
Það var þín tómstundavinna.
Því aldrei þú máttir aumstaddan sjá,
svo ekki fyndir þú sterka þrá
að honum með ástúð að hlynna.
(J.G.)
Við vottum eiginmanni, syni, fjöl-
skyldu og öðrum ástvinum Áslaug-
ar innilega samúð.
Samstarfsaðilar í ritstjórn
Hjúkrunar;
Ingibjörg Árnadóttir,
Ása St. Atladóttir,
Sigríður Skúladóttir.
Og meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu á eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Við vorum 16 stúlkur víðs vegar
að af landinu sem hófum nám í
Hjúkrunarkvennaskóla Íslands árið
1951 og var Áslaug sem við kveðj-
um hér í dag í þeim hópi. Við vorum
ungar að árum, lífsglaðar og eft-
irvæntingafullar. Fæstar okkar
höfðu kynnst sjúkdómum, þjáning-
um eða dauða. Við áttum eftir að
kynnast því síðar á ævinni í lífi og
starfi að lífið er ekki eins einfalt og
við héldum og skin og skúrir
skiptast á.
Með okkur hollsystrum tókst góð
vinátta og samheldni sem hefur
haldist alla tíð. Erum við þakklátar
fyrir að hafa átt samleið með Ás-
laugu um hálfrar aldar skeið. Tvær
úr hópnum eru horfnar yfir móðuna
miklu og nú kveður Áslaug okkur
eftir hetjulega baráttu við erfiðan
sjúkdóm þar sem bjartsýni, von og
trú hjálpuðu henni.
Verksvið Áslaugar var fólgið í því
að umvefja og líkna þeim er þjáðir
voru. Frá henni streymdi um-
hyggja og göfgi sem alla hreif. Var
aðdáunarvert að fylgjast með því
hvernig hún tókst á við langvarandi
veikindi eiginmanns síns.
Áslaug hafði góða greind, var
lífsglöð og naut þess að gleðjast á
góðum stundum. Hún var heil og
sönn og einstaklega góður félagi
hvort sem var í námi eða starfi.
Fjölskyldan var henni mikils virði
og áttu barnabörnin hug hennar
allan.
Á kveðjustund er okkur efst í
huga þakklæti fyrir samfylgdina.
Við sendum ástvinum hennar, eig-
inmanni, syni, tengdadóttur og
barnabörnum innilegar samúðar-
kveðjur á erfiðum tímum og biðjum
þeim Guðs blessunar.
Ég fell að fótum þínum
og faðma lífsins tré.
Með innri augum mínum
ég undur mikil sé.
Þú stýrir vorsins veldi
og verndar hverja rós.
Frá þínum ástareldi
fá allir heimar ljós.
(Davíð Stef.)
Hollsystur.
Fyrir stuttu las ég frásögn móð-
ur sem hafði dvalið með veiku barni
sínu á barnadeild á sjúkrahúsi í
Reykjavík. Hún hafði ýmislegt við
dvölina að athuga en minntist þó
með sérstakri hlýju eins eldri
hjúkrunarfræðings sem hafði stutt
fjölskylduna einstaklega vel. Ég
hugsaði með mér að þetta hefði
örugglega verið Áslaug. Nú veit ég
ekki hvort það er rétt, en Áslaugu
hefði þar verið rétt lýst.
Áslaug var í mörgum hlutverkum
í lífi sínu. Hún var heilsugæslu-
hjúkrunarfræðingur, prestsfrú,
söngkennari, orgelleikari og for-
maður kvenfélagsins þegar þau
bjuggu á Grundarfirði. Síðar starf-
aði hún sem hjúkrunarfræðingur á
barnadeild Hringsins og stjórnaði
deildinni um árabil. Einnig tók hún
að sér að vera formaður Parkin-
sonssamtakanna, sem hún sinnti
með miklum glæsibrag. Hún var
heil og með eindæmum opin og já-
kvæð í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur. Það var ekki valdsmanns-
fas sem leiddi til þess að hún var
valin til forystustarfa, heldur var
það fremur viska hennar og fram-
sýni, manngæska, falleg nærvera,
ósérhlífni og dugnaður. Hún var
leiðtogi með sinn eigin stíl sem er
best lýst sem einstöku samblandi af
festu, reisn og mildi. Við þekktum
Áslaugu hins vegar best sem móð-
ur, tengdamóður og ömmu bestu
vina okkar og nágranna, Sigur-
björns, Kristínar, Magnúsar, Ás-
laugar Örnu og Nínu Kristínar.
Hún bar hag fjölskyldunnar alltaf
fyrir brjósti og var ætíð reiðubúin
að veita stuðning og hjálp. Börnin
færðu henni mikla gleði og var það
gagnkvæmt því Áslaug amma átti
alltaf tíma, hlýju og falleg orð
handa þeim. Fjölskyldan naut þess
að búa jafnan í nálægð við Áslaugu
og Magnús afa, en síðustu árin bjó
hún á neðri hæð í húsi fjölskyld-
unnar í Bleikjukvísl. Það er sárt til
þess að hugsa að hún fékk ekki að
njóta lengri lífdaga, þegar hún átti
enn svo mikið eftir að gefa og fá
tækifæri til að þiggja. Áslaugar er
sárt saknað af okkur öllum. Við
biðjum Magnúsi, Sigurbirni, Krist-
ínu og börnum þeirra, þeim Magn-
úsi, Áslaugu Örnu og Nínu Krist-
ínu, blessunar Guðs á þessum
sorgartímum.
Ásta Möller og Haukur
Þór Hauksson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. MARS 2001 55
Í dag 3.mars hefði
amma mín Droplaug
Pálsdóttir orðið 90 ára.
Hún lést á Landspítalanum í Foss-
vogi sunnudaginn 11. febrúar s.l. eft-
ir stutt veikindi. Dodda amma fædd-
ist á Borg í Njarðvík við Borgarfirði
eystri, ein af hópi níu glaðværra
systkina sem öll eru nú látin nema
Jón (Jónsi Páls) sem býr í Vest-
manneyjum.
Aðeins 11 ára að aldri fór amma í
vist á Reyðarfjörð til hjónanna Ás-
laugar Maack og Þorsteins Pálsson-
ar. Alltaf minntist hún þeirra hjóna
og dvalarinnar hjá þeim af hlýhug og
virðingu en það hlýtur samt sem áð-
ur að hafa verið lítilli stúlku erfitt að
skilja við fjölskyldu sína svo ung að
árum.
Mínar bestu og skemmtilegustu
minningar um Doddu ömmu tengj-
ast margar Brekkugötunni á Akur-
eyri, þar sem þau bjuggu allan sinn
búskap hún og afi, Ólafur Magnús-
son sem látinn er fyrir 15 árum.
Í Brekkugötunni dvaldi ég oft sem
barn hluta úr sumri og einhverra
hluta vegna finnst mér að þá hafi
DROPLAUG
PÁLSDÓTTIR
✝ Droplaug Páls-dóttir, fyrrum
húsfreyja í Brekku-
götu 25 á Akureyri,
fæddist á Borg í
Njarðvík við Borgar-
fjörð eystri 3. mars
1911. Hún lést á
Landspítalanum 11.
febrúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Akureyrar-
kirkju 19. febrúar.
alltaf verið sól. Þolin-
mæði ömmu við brölti
okkar frændsyskina
voru engin takmörk
sett hvort sem verið
var að bera húsgögnin
út til að gera huggulegt
„suður undir vegg“ í
sólbaði eða þegar stof-
an var orðin ein alls-
herjar tjaldborg byggð
úr öllum þeim teppum
og púðum sem til voru í
húsinu, alltaf var
amma sæl og glöð bara
ef við vorum glöð og
hreyfðum okkur nóg.
Hún sendi okkur í sund daglega til
að njóta útiveru og hreyfingar og lét
okkur hafa aura til að koma við í
bakaríinu og kaupa nýtt fransk-
brauð í leiðinni handa öndunum á
andapollinum. Við borðuðum reynd-
ar allt þetta mjúka innan úr brauð-
inu, endurnar fengu skorpuna og við
busluðum í sundlauginni allan dag-
inn.
Amma var ákaflega glaðvær og
kát manneskja, alla tíð stálminnug
og ég hef fáa þekkt sem kunna önn-
ur eins kynstur af vísum og sögum
og amma gerði. Best fannst mér hún
njóta sín í hópi góðra vina við að
segja sögur af hinu og þessu og fara
með vísur. Hún kunni vísur við öll
tækifæri og setti sjálf saman vísur af
og til.
Amma var tvíburi og fæddist á
undan Unni systur sinni. Barnið var
lagt til hliðar meðan tekið var á móti
hinu barninu, við það varð henni
mjög kalt því hávetur var og kalt í
bænum. Amma nefndi stundum að
þetta hefði ef til vill valdið því að hún
var astmaveik alla tíð en vegna
astmans dvaldi hún meira heima við
með móður sinni og fóstra pabba
hennar sem einnig var á heimilinu.
Af þeim lærði hún mikið af þessum
vísum og sögum sem hún gleymdi
aldrei. Þá sagði hún að erfitt hefði
verið að geta ekki fylgt hinum
krökkunum eftir í leik en eftir að
astmalyfin komu til sögunnar eign-
aðist hún nýtt líf, þá reyndar orðin
fullorðin kona.
Ein er sú minning sem stendur
skýr eftir nú þegar Dodda amma er
látin. Sú minning er amma sitjandi í
stól með handavinnu. Hún var alltaf
með eitthvað í höndunum, saumaði,
heklaði og prjónaði. Eftir hana ligg-
ur ótrúlegt magn handavinnu og
eiga flestir afkomendur hennar sett í
rúm, heklað milliverk í sæng, kodda-
ver með hekluðu horni og blúndu,
allt merkt og saumað af ömmu.
Þetta eru gersemar sem aðeins eru
notaðar á hátíðis- og tyllidögum.
Amma fór ekki varhluta erfiðleik-
um í lífinu. Hún missti dóttur á
fyrsta ári sem hún syrgði í hljóði alla
tíð. Hún skildi þess vegna betur en
margur hvað missir er og þegar
móðir mín kom á heimilið til hennar
og föður síns aðeins þriggja ára
gömul vegna veikinda móðir hennar
reyndist amma henni sem besta
móðir. Aldrei í eitt skipti fann hún
fyrir því að vera stjúpdóttir hennar
nema síður væri.
Í dag er áreiðanlega mikið hlegið
og gantast einhverstaðar í gylltum
sölum þar sem systkinahópurinn,
foreldrar, makar og fleiri skyld-
menni hafa safnast saman á afmæl-
isdegi þeirra systra. Þar sem þau
eru samankomin er mikið hlegið og
hátt.
Að leiðarlokum er ljúft að þakka
fyrir allt og allt.
Droplaug Guðnadóttir.
Elsku Þura mín. Nú ert þú laus við
allar þjáningar og þrautir og líður vel
í faðmi foreldra og bræðra þinna sem
hafa tekið vel á móti þér.
Ég veit líka að hún mamma mín
hefur umfaðmað þig og þakkað þér
fyrir hve þú varst natin við að hringja
í hana og fylgjast með hennar líðan á
meðan hún bjó hjá okkur.
Hún hefur líka staðfest það sem ég
sagði þér í símanum, að hún hafi
meðtekið kveðju þína sem ég ávallt
bar henni frá þér eftir að hún gat
ekki lengur tjáð sig. Ég gerði alltaf
það sem þú baðst mig um: „Horfðu í
augun hennar þegar þú skilar kveðj-
unum og gáðu vel, hvort hún sýnir
einhver viðbrögð,“ sem mér fannst
hún sýna.
Ekki átti ég nú von á því að svo
stutt yrði á milli ykkar brottfarar.
Ég sé ykkur öll fyrir mér sitjandi í
eldhúsinu með sviðakjamma og kart-
öflumús, eins og forðum í eldhúsinu í
ÞURÍÐUR
SIGURBJÖRG
ZOPHANÍASDÓTTIR
✝ Þuríður Sigur-björg Zophanías-
dóttir fæddist 9. apr-
íl 1932. Hún lést á
sjúkrahúsi Stykkis-
hólms hinn 25. febr-
úar síðastliðinn. Hún
var dóttir Elínar
Bjargar Jakobsdótt-
ur, f. 7. júní 1906 á
Snotrunesi, d. 16. júlí
1973, og Zophanías-
ar Bjarnasonar, f. 7.
júní 1903, d. 21. apríl
1974. Bræður henn-
ar eru Baldur, f. 10.
ágúst 1928; Elías
Björn, f. 20. sept. 1929, d. 17. jan.
1937; Jakob, f. 24. feb. 1931, d. 2.
mars 1976; og Bjarni, f. 11. nóv.
1933, d. 2. maí 1935.
Eftirlifandi sambýlismaður
Þuríðar er Sigurður Ólafsson, f.
22. okt. 1934 í Stykkishólmi.
Útför Þuríðar Sigurbjargar fer
fram frá Stykkishólmskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 16.
Dalvík þegar þú komst
frá Ameríku, þessi
glæsilega frænka mín, í
fallegu fötunum, með
ljósa hárið. Sýndir okk-
ur myndir og seint mun
ég gleyma þegar þú
gafst mér, litlu stelp-
unni, gulu og bleiku
peysuna en þær átti ég í
mörg ár og fannst þær
alltaf jafnfallegar.
Mér er svo minnis-
stætt hve þú gafst okk-
ur af tíma þínum í
spjall.
Seinna eftir að
mamma flutti til okkar á Hornafjörð
fór ég að heyra reglulega frá þér og
er ég þakklát fyrir öll þau símtöl nú.
Aldrei hin síðari ár gleymdir þú af-
mælisdeginum mínum og var þér
orðið kappsmál að vera fyrst til að
hringja.
Svo þegar ég hringdi í þig á afmæl-
isdeginum þínum, nákvæmlega viku
á eftir mínum, þá varst þú klökk og
blessaðir mig bak og fyrir, að muna
eftir þér. Svona varst þú, elsku kerl-
ingin mín.
Ég undraðist líka, hve minnug þú
varst á afmælisdaga barnanna minna
og vildir fylgjast með hvernig þeim
vegnaði. Þau tvö yngri þekktu hana
„Þuru frænku“ í símanum og þótti
þér ekki verra að spjalla við hana
Fríðu litlu sem gat sagt þér frá ýmsu.
Elsku frænka mín, ég læt nú stað-
ar numið og þakka þér fyrir öll sím-
tölin þín og ekki síst í haust þegar
mamma fór í sína för, þá var notalegt
að heyra í þér svona oft og ég veit að
þú heldur áfram að fylgjast með okk-
ur.
Sigurði sambýlismanni þínum
sendi ég og við öll okkar innilegustu
samúðarkveðjur, svo og öllum að-
standendum og vinum.
Ég kveð þig með sömu orðunum
sem þú alltaf kvaddir mig í símanum:
„Guð blessi þig, elsku frænka mín, og
farðu vel með þig.“
Að viðbættu þessu litla versi og
hafðu þökk fyrir allt.
Nú legg ég augun aftur,
Ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Fyrir hönd systkinanna frá Vatna-
garði.
Ingibjörg Ævarr Steinsdóttir.
("


 "      

 

! 
 
  "


$ 
 

$ "
 

"
"@ A*00,-- !# '#! BCD
)'5
# ! (!5!! 
%/
%


  

  $& '
  %#
  
$
"

$!  
/' "

 &! !'# "#5 & ) 
# %' "# "#5 & &!! 
 ' ) 
 * "#5 & )  * '+ ; '! &!
E& ,  "#5 & &! ,  * ,  ) 
  % )'     % /