Morgunblaðið - 18.04.2001, Page 54

MINNINGAR
54 MIÐVIKUDAGUR 18. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Helga Sigurðar-dóttir fæddist í
Skáneyjarkoti í Reyk-
holtsdal 8. desember
1911. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akraness
föstudaginn 6. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Jóna
Geirsdóttir húsfreyja,
f. 23. september 1880
á Bjarnastöðum í
Grímsnesi, d. 6. ágúst
1971, og Sigurður
Jónsson, refaskytta
og bóndi á Þaravöll-
um í Innri-Akranes-
hreppi, f. 7. febrúar 1866 í Síðu-
múla í Hvítársíðu, d. 14. mars 1947.
Systkini Helgu voru Sigurjón, f.
7.4. 1903, d. 6.2. 1986, Ingibjörg El-
ísabet, f. 3.3. 1905, d. 11.8. 1958,
Svava, f. 28.7. 1909, d. 9.6. 2000,
Laufey, f. 10.5. 1914, d. 7.2. 2001,
og Sigurgeir, f. 5.9. 1916, d. 6.2.
1994. Helga giftist hinn 1. október
1932 Gunnari Bjarnasyni verka-
manni frá Sandhólaferju í Rangár-
vallasýslu, f. 13.6. 1895, d. 25.10.
1950. Foreldrar hans voru Bjarni
Filippusson bóndi í Sandhólaferju
og kona hans Sigríður Sigurðar-
dóttir. Dætur Helgu og Gunnars
eru: 1) Jóna Sigríður, f. 3.8. 1933,
eiginmaður hennar
var Guðmundur
Hjörtur Ákason, f.
9.1. 1937, þau skildu,
börn þeirra eru
Helga María; Sigur-
jón Valur, kvæntur
Þórhöllu Karlsdótt-
ur, þeirra börn eru
Íris og Pálmi; Guð-
jón, unnusta hans er
Ína Edda Þórsdóttir;
og Gunnar Björn. 2)
Bjarney, f. 3.6. 1935,
börn hennar með
Jóni Þór Karlssyni, f.
22.4. 1933, eru Karl
Þorvaldur og Lilja. Dóttir hennar
með Guðjóni Viðari Guðjónssyni er
Bjarney Helga.
Helga fluttist átta ára gömul
með foreldrum sínum að Þaravöll-
um í Innri-Akraneshreppi og ólst
þar upp, um tvítugt fór hún í vist til
Reykjavíkur og kynntist þar Gunn-
ari manni sínum. Helga og Gunnar
bjuggu fyrstu hjúskaparár sín í
Reykjavík en fluttu til Akraness
árið 1942 og bjó Helga þar til dán-
ardags. Á Akranesi vann Helga
ýmis störf, lengst af hjá Haraldi
Böðvarssyni og co.
Úför Helgu fór fram frá Akra-
neskirkju laugardaginn 14. apríl.
Elsku mamma, þá er komið að
kveðjustund. Skarðið sem þú skilur
eftir verður aldrei fyllt. Þú varst allt-
af svo ósérhlýfin, fórnfús og hugs-
aðir alltaf fyrst um aðra. Ég mun
sakna þín mikið.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ég þakka þér fyrir allt, elsku
mamma mín, og bið góðan Guð að
geyma þig. Hvíldu í friði.
Þín
Jóna.
Elsku langamma, nú ert þú farin
frá okkur og við söknum þín svo mik-
ið. Okkur þykir vænt um þig og von-
um að þér líði vel. Við þökkum þér
fyrir hvað þú varst alltaf góð við okk-
ur, fyrir allt sem þú gerðir fyrir okk-
ur og alla hlýju lopasokkana sem þú
prjónaðir handa okkur.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þín
Íris, Pálmi og Bjarney Helga.
Elsku hjartans amma okkar, þá er
kveðjustundin komin. Þú kveður nú
eftir langa ævi og við erum þakklát
fyrir að hafa verið hluti af henni. Það
er svo margs að minnast og svo
margt sem ber að þakka. Þú gafst
svo mikið af þér alla tíð til alls sam-
ferðafólks þíns. Mikið gafst þú okkur
barnabörnum þínum, aldrei var neitt
of gott fyrir okkur. Já, amma, þú
varst ekki ein af þeim sem vildir
þiggja, þitt lífsmottó var að gefa og
gleðja aðra því eins og þú sagðir sjálf
þá fengir þú það svo margfalt til
baka. Þótt lífið léki ekki alltaf við þig
kvartaðir þú aldrei. Þú misstir afa
ung, aðeins 39 ára gömul, eftir
margra ára veikindi. Ekki var
sjúkrahús á Akranesi á þeim tíma
þannig að auk þess að vinna fulla
vinnu hjúkraðir þú afa heima í mörg
ár og sinntir öllu öðru, m.a. hjólaðir
þú frá Akranesi inn að Þaravöllum
eftir vinnu á hverjum degi og hjúkr-
aðir þar föður þínum líka. Þú vannst
lengst af sem verkakona á eyrinni
hjá Haraldi Böðvarssyni og co. Þar
munum við eftir þér dugnaðarlegri
við að vaska og pakka saltfiski. Okk-
ur fannst mikið til þess koma að fá að
fara með þér í vinnuna og þá sér-
staklega í rútunni til eða frá vinnu.
Sá staður sem var þér kærastur af
öllum var Húsafell. Þangað fórst þú
fyrst ung að árum, aðeins átta ára
gömul sumarlangt í vist. Upp frá því
var það þér nauðsyn að komast
þangað og dvelja þar einhvern tíma á
hverju sumri. Þegar þú varst ung
kona fóruð þið systurnar saman með
barnahópinn og láguð þar í tjaldi.
Við höfum oft velt því fyrir okkur
hvað það hlýtur að hafa verið mikið
ferðalag fyrir ykkur systurnar.
Seinna þegar börnin voru uppkomin
fóruð þið Laufey systir þín á sumrin
og tjölduðuð niðri við Kaldá í lautinni
ykkar góðu og dvölduð þar yfirleitt í
nokkrar vikur í senn. Þá fengum við
barnabörnin oft að fara með. Nú síð-
ustu árin hefur það verið fastur liður
að fá sumarbústað í Húsafelli, helst í
ágúst svo hægt væri að komast í ber
eins og þú kallaðir það og þá var eng-
in eins spræk við berjatínsluna og
þú. Það átti nú við þig að skjótast um
hlíðarnar og gafst þú okkur yngra
fólkinu ekkert eftir. Oft hlógum við
að þér þar sem þú varst svo berjablá
eftir að hafa smakkað „smá“ á berj-
unum, en ekki var hægt að sjá það á
berjafötunni því þú varst alltaf fljót
að fylla, þótt þú notaðir sjaldan tínu.
Þú varst alltaf góð heim að sækja
og ef gesti bar að fannst þér nauð-
synlegt að hafa eitthvað með kaffinu,
helst nokkrar tegundir. Jólakökurn-
ar þínar með sítrónudropunum,
hveitikökurnar þínar og steiktu kök-
urnar þínar sem Gunni og Gaui köll-
uðu frisbídiska eru okkur minnis-
stæðar. Oft kom það fyrir að þú
værir búin að ýta öllu meðlætinu á
borðinu að gestinum, þannig að ekk-
ert var á hinum hluta þess en það
gerðir þú svo að sá hinn sami næði
örugglega í allt meðlætið. Þá gátum
við nú ekki á okkur setið að gera góð-
látlegt grín að þér.
Þegar minningar tengdar þér,
elsku amma, eru rifjaðar upp er ekki
hægt annað en minnast á lopasokk-
ana þína góðu. Frá því við munum
fyrst eftir varst þú alltaf síprjónandi,
fyrst voru það, auk sokkanna, vett-
lingar og tátiljurnar sem voru góðar
í stígvélin okkar og líka sem inniskór
en nú hin síðari ár voru það aðallega
lopasokkar. Við munum líka eftir því
þegar þú varst að spyrja hvort skóla-
félaga okkar og vini vantaði ekki
hlýja sokka og vorum við svo send
með sokka til að gefa. Í seinni tíð
hafa vinir og börnin í fjölskyldunni
notið góðs af prjónaskapnum. Koff-
ortið þitt var alltaf fullt af sokkum í
öllum stærðum og mörgum litum.
Amma, þú varst alltaf svo félagslynd
og glaðvær þótt oft gæti verið stutt í
Þaravallaþrjóskuna og að þú fengir
þínu fram, þótt lítið bæri á því. Hin
seinni ár fórst þú flesta miðvikudaga
upp á Höfða að spila vist með „gamla
fólkinu“ eins og þú kallaðir það þótt
þau væru mörg hver miklu yngri en
þú. En þú varst líka alltaf svo ung í
anda og gerðir ekkert mál úr því að
bragða á pitsu og öðru nútíma
skyndifæði þótt alltaf værir þú nú
hrifnari af gamla góða kjarngóða ís-
lenska matnum og þá var nú nauð-
synlegt að kjötið væri svolítið feitt,
svo ekki sé nú minnst á smjörið því
eins og við sögðum oft þá settir þú
brauð á smjörið en ekki öfugt. Það er
mikið lán að hafa fengið að eiga þig
svona lengi að, elsku amma. Þú varst
nokkuð heilsuhraust og þurftir að-
eins að fara fjórum sinnum á sjúkra-
hús um ævina og var það líklega fyr-
ir sex árum sem þú fórst fyrst og sú
lega var sem betur fer ekki löng.
Þegar þú varst 85 ára varst þú spurð
að því hvort þú legðir þig ekki á dag-
inn og þá svaraðir þú því til að þú
værir alveg hætt að þora að halla þér
því þá værir þú bara send á sjúkra-
hús. Þá gátum við ekki annað en
brosað.
Kallið kom snöggt og öllum á
óvart, þú varst aðeins innan við sól-
arhring á sjúkrahúsinu. Þótt þú vær-
ir orðin 89 ára héldum við og von-
uðum að við fengjum að halda þér
veislu á 90 ára afmælinu í desember.
Mikið erum við þó glöð að þú hafir
fengið að sofna svefninum langa án
langrar sjúkdómslegu, það hefði
ekki verið þér að skapi að þurfa að
liggja lengi á sjúkrahúsi og láta aðra
hafa fyrir þér. Síðasta ár var þér erf-
itt, elsku amma, því þá þurftir þú að
fylgja systrum þínum tveimur þeim
Svövu og Laufeyju og fyrir rúmu
einu og hálfu ári sástu á eftir syst-
ursyni þínum kærum, honum Sigga í
Gerði. Við trúum því að þau ásamt
öðrum ástvinum hafi nú tekið þér
opnum örmum og slegið hafi verið
upp veislu.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Hugur okkar er ríkur af góðum
minningum um þig, elsku amma, og
þær munum við ávallt varðveita.
Með þakklæti og virðingu kveðjum
við þig. Hvíl í friði og hafðu þökk fyr-
ir allt og allt.
Þín,
Karl Þorvaldur, Helga
María og Lilja.
Komdu sigursæl! Þessa kveðju
fékk ég oftast er ég heimsótti þig.
Stórbrotin dugnaðar- og atorkukona
er fallin frá. Kona sem aldrei bogn-
aði, hún bara brast. Einn sólarhring
lá hún á sjúkrahúsi og var þá öll. Ég
kynntist Helgu fyrir um það bil 50
árum – og annað eins tryggðartröll
hefi ég aldrei þekkt – sífellt að hjálpa
HELGA
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Stefán SigurðurFriðriksson
fyrrverandi lög-
regluvarðstjóri
fæddist 18. nóvem-
ber 1923 í Nesi í
Fljótum. Hann lést
4. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Friðrik Ingvar Stef-
ánsson bóndi í Nesi í
Haganeshreppi,
Skagafirði, síðar á
Siglufirði, f.
13.9.1897, d. 16.11.
1976, og kona hans
Guðný Kristjáns-
dóttir frá Knútsstöðum í Aðal-
dælahreppi, Suður-Þingeyjar-
sýslu, f. 24. ágúst 1895, d. 9.
september 1928. Fóstra hans,
Margrét Marsibil Eggertsdóttir,
gift Ólafi Þór Jónssyni og eru syn-
ir þeirra Stefán Valberg og Guð-
mundur Þór. 2) Margrét, f. 10.12.
1958, giftErni Arnarsyni, börn
þeirra eru Halla Hrund, Ingólfur
og Sigurður Geir. 3) Guðrún Ingi-
björg, f. 26.2. 1963, gift Magnúsi
Ólasyni, synir þeirra eru Óli Tóm-
as, Magnús Rúnar og Sindri Mar.
4) Pétur Hallberg, f. 20.7.1966,
kvæntur Margréti Elísabetu
Hjartardóttur, dætur þeirra eru
Kolbrún Ósk og Hallfríður Elín.
Stefán stundaði nám í Iðnskóla
Siglufjarðar og vélstjóranám-
skeið og lauk námi frá Lögreglu-
skólanum. Hann var lögreglu-
maður á Siglufirði á sumrin
1950–1951 og fastráðinn þar 18.
janúar 1952. Í lögreglunni í
Reykjavík var hann frá 10. októ-
ber 1972 og var skipaður varð-
stjóri 15. júlí 1978. Stefán lét af
störfum 1. maí 1986.
Útför Stefáns var að hans ósk
gerð í kyrrþey frá Árbæjarkirkju
og var jarðsett í Gufuneskirkju-
garði hinn 11. apríl.
var frá Sandgerði.
Systkini Stefáns eru
Gunnfríður, Jóna,
Guðni, Guðný Ósk og
Guðbjörg Oddný, en
Guðný og Guðbjörg
voru dætur Margrét-
ar, fóstru Stefáns.
Uppeldisbróðir Stef-
áns er Eggert, sonur
Jónu. Stefán kvæntist
3.október 1953 Hall-
fríði Elínu Péturs-
dóttur handíðakenn-
ara, f. 26. mars 1929 á
Siglufirði. Foreldrar
hennar voru Pétur
Björnsson, f. 25.10. 1897, d. 11.05.
1978, og kona hans, Þóra Jóns-
dóttir, f. 20.10. 1902, d. 20.12.
1987. Börn Stefáns og Hallfríðar
eru: 1) Þóra Kristín, f. 11.5. 1956,
Forréttindi eru þeim gefin sem
fá föður sem í senn er faðir og vin-
ur. Slík forréttindi hlotnuðust mér.
En nú hefur faðir minn kvatt og
eftir standa góðar minningar og
þakklæti. En sorgin markar sálina,
kveðjustund fylgir alltaf sársauki
og eftirsjá, kannski er það bara
eigingirni mín því ég hefði svo
gjarna viljað hafa þig miklu leng-
ur, frískan og hressan.
Starfssömum manni fylgja alltaf
ævintýri. Og ævintýrin voru í
formi veiðiferða, kartöfluræktun-
ar, berjatínslu og með þessum
ferðum var kveiktur óslökkvandi
áhugi á náttúrunni. Lestur skýja-
farsins var ómissandi er verið var
að heyja á sumrin í kindurnar.
Stjörnubjart kvöld frammi í firði,
þar sem mamma var nú reyndar
sérfræðingurinn, varð til þess að
kveikja áhuga á öllu sem tengist
stjörnunum. Stóra stjarnan í lífi
þínu var hún mamma. Að fá morg-
unmatinn í rúmið, pönnukökur og
smurt bakkelsi, með miðnætur-
kaffinu á næturvaktinni, svona
hélt ég í þá daga að allir pabbar
hefðu það. Kossar og utanumhald,
var eðlilegasti hluti í heimi á okkar
heimili.
Oft sagði ég þér að þú værir
kletturinn í lífi mínu og við kletta
geta myndast brim og boðaföll, oft
kyssir spegilsléttur sjórinn klett-
inn. Þannig sé ég pabba minn sem
klettinn og sjóinn sem skaphöfn
hans.
Mikill búmaður og náttúrubarn,
tenging hans við náttúruna mikil
og allar veiðiferðirnar sem farnar
voru til að draga björg í bú og
njóta þess að vera hluti af nátt-
úrunni.
Berjaferðir með nesti eru mér
ofarlega huga en þar komu svo
skýrt í ljós persónueinkenni
pabba. Iðnastur af öllum, keppn-
isskapið kom berlega í ljós því allt-
af var hann fyrstur að fylla. En
manna fljótastur til að hrósa öðr-
um fyrir vel unnið verk.
Lögreglumaðurinn pabbi minn,
var ekki bara stórglæsilegur í bún-
ingnum, heldur fannst mér hann
vera réttsýnn.
Kletturinn er mín konungshöll.
Kirkja mín tindur, þakinn mjöll.
Helguð heilögum anda.
Þar vex og hækkar mín hugsun öll,
uns himnarnir opnir standa.
Hreinn er faðmur þinn, fjallablær.
Fagurt er þar, sem lyngið grær.
Þar get ég elskað alla.
Á tíma og eilífð töfrum slær
af tign hinna bláu fjalla.
(Davíð Stefánsson.)
Þegar þessar hugleiðingar voru
settar á blað voru Guðmundur Þór
og Sigurður Geir að fylgjast með,
ég spurði þá hvað þeir vildu segja.
Svarið kom strax og samhljóða.
„Hann var bestur í heimi“ og Guð-
mundur bætti við „við ætlum að
reyna að verða góðir afar eins og
hann.“ „Já“ sagði Sigurður. Og
þarna sátu tveir afastrákar með
stjörnublik minninga í augunum.
Þín dóttir og vinur.
Þóra Kristín Stefánsdóttir.
Hinn 11. apríl var til foldar bor-
inn tengdafaðir minn Stefán Frið-
riksson. Lífsleiðir okkar Stefáns
skárust fyrst fyrir rúmum átján
árum er ég fékk ást á dóttur hans
sem æ síðan hefur verið lífsföru-
nautur minn. Ég man vel er Guð-
rún fór með mig upp í Árbæ og
kynnti mig fyrir föður sínum og
móður. Stefán var kurteis en það
fór ekkert á milli mála að ekki tók
hann pilt góðan og gildan sem til-
vonandi tengdason að óathuguðu
máli. Hann ætlaði að vera viss um
það að yngsta dóttir sín næði sér
nú í dugandi mann – á því er eng-
inn vafi þegar ég horfi til baka.
Stefán var sérstakur maður að
mörgu leyti og þótt mér fyndist
hann „furðulegur fýr“ eins og ég
orðaði það á sínum tíma leið ekki á
löngu áður en ég sá að undir
hrjúfu fyrsta viðmóti bærðist til-
finningaríkt hjarta og gefandi og
væn sál. Mér finnst orð Hólm-
steins, vinar Stefáns, lýsa honum
vel: „Hann var ekki allra, en
traustur vinur vina sinna.“ Mér
varð fljótt ljóst að hér var maður
sem hugsaði vel um sína nánustu
og fór sínar eigin leiðir í lífinu án
þess að gefa því of mikinn gaum
hvað aðrir kynnu um það að segja.
Einkenni sem ég hef reynt að til-
einka mér æ síðan. Með okkur
Stefáni tókst fljótt hið ágætasta
samband sem efldist og dafnaði
alla tíð, þrátt fyrir það að við vær-
um hvor í sínu landinu í tæpan
helming þess tíma er við þekkt-
umst. Stór hluti sambands okkar
snerist um sameiginlegt áhugamál
– skotveiði. Við fórum stundum
saman á veiðar og voru það oft á
tíðum skemmtilegir túrar. Þótt
veiðin væri ekki alltaf mikil var
félagsskapurinn alltaf mikill. Mér
er sérstaklega minnisstæð stutt
veiðiferð sem við fórum austur í
sveitir fyrir um fjórum árum.
Veðrið var einstaklega gott og
náttúran yndisleg og þótt við sæj-
um ekki eina einustu gæs var
þetta með betri veiðitúrum sem ég
hef farið í, því eins og flestir veiði-
menn vita snýst veiðin oft meira
um félagsskapinn og náttúruna en
veiðina sjálfa. Fyrir réttum þrem-
ur árum hafði Stefán safnað miklu
skeggi og hári sem hann batt í
tagl. Þar sem vorið var á næsta
leiti sagði hann mér að nú ætlaði
hann að fara að láta skera hár sitt
og skegg. Ég var þá á leið til út-
landa í tvær vikur og bað ég hann
STEFÁN SIGURÐUR
FRIÐRIKSSON