Morgunblaðið - 18.04.2001, Blaðsíða 65

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. APRÍL 2001 65
6)    7  8    4  8)  




1 - )9"M5
$# 2/H(
% 5       48, 
& *  =.
?; .)
 "%,"#
. "  # *+)) (
9 5  5  7 
 8  474     8) .
   

%N

'
1

 8
"
2)8++2&-8(
%5  &4 ;   ,
A .. & )

. ,-+' ))) 
3)+%9++' )))  + + 
. -#

.  0.*' )# /- . 2 .8)) 
 
. " 6   + ))
  #.+  +)+2 (
*5   7  8
 4   )   

)
)
 

$'N
J
1
1
' -H -+ #)(
C  ?; .)
 ++ )) 
/ #. - & @2 +(
6)   7 8  4
  
;&  

 %A1
!'

1 1- .)M4
2& -+*" (
! "   /-+ + #
'#G+ /++)) 
!+ + /+! " #
+92 -+8)) (
A 5)   ) 5 ) 4 & 474 .

  7
5  

8)   4)4&
 .

6N1!0%

 A ? .)  ; 
$+ "++ - . + )) 
.  6+ )2#
$+.G  +
. + )) 
6+ )2
. + #
  A 
. + #
#.+  H)).-+ (
9 5  5  7 
 8  4  8);&


'!
%
611!

1 3 /+ +
H-+ *2)(
% 5  & A     ,!"+/2) " 
%9++#.%(
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minning@-
mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda
fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöð-
ugrein af hæfilegri lengd, en
aðrar greinar um sama einstak-
ling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og
hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina
hann hóf að syngja með Kór Lang-
holtskirkju í janúar 1997. Fljótt kom
í ljós að hann var skemmtilegur og
glaðvær félagi.
Ragnar var traustur og heilsteypt-
ur og sýndi í strörfum sínum fyrir
kórinn að hann var þess trausts verð-
ur þegar hann var kjörinn gjaldkeri
kórsins. Gegndi hann því starfi af al-
úð og trúmennsku til síðasta aðal-
fundar.
Við sem sátum í stjórn kórsins
með Ragnari og fjölmargir aðrir kór-
félagar sem nutu þeirra forréttinda
að fá að kynnast honum vel og eign-
ast fulla vináttu hans missum með
honum góðan vin sem ætíð var hægt
að leita til, hvort sem var í leik eða
starfi. Vann hann öll störf sem kórn-
um tengdust af mikilli gleði og ein-
lægni og ætíð með hagsmuni kórsins
að leiðarljósi.
Við kveðjum Ragnar með djúpum
söknuði og kærri þökk fyrir sam-
fylgdina, sem varð allt of stutt.
Ragnari auðnaðist ekki að syngja
með okkur Jóhannesarpassíuna á
föstudaginn langa, eins og við ætl-
uðum okkur og byrjuðum að æfa
saman, en ég er þess fullviss hann
var eins nærri og aðstæður framast
leyfðu.
Orð segja oft svo lítið en góður
hugur segir margt. Við minnumst
Ragnars af miklum hlýhug.
Um leið og ég þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast Ragnari og starfa
svo náið með honum að málefnum
Kórs Langholtskirkju, sem honum
var mjög kær, vil ég fyrir hönd kórs-
ins færa ástvinum hans, sem áttu
hug hans allan, og sem við mörg hver
þekkjum svo vel úr starfi kórsins,
innilegar samúðarkveðjur og bæn
um að guð styrki þau í sorg þeirra.
Sigurbjörn Skarphéðinsson,
formaður.
Ég kynntist Ragnari fyrir rúmum
fjórum árum þegar við hófum þátt-
töku í Kór Langholtskirkju. Það var
eitthvað sérstakt við hann, eitthvað
svo jákvætt og alúðlegt sem dró okk-
ur nýliðana saman. Þessi kynni
leiddu fljótt til vinskapar okkar í
milli. Ég var svo heppinn að fá að
starfa með Ragnari að málefnum
kórsins okkar.
Jákvæðari og fórnfúsari mann var
ekki hægt að hafa sér við hlið. Alltaf
var hann tilbúinn að standa vaktina
ef með þurfti. Alltaf var allt sjálfsagt
og stutt í brosið. Ragnar naut þess
sérstaklega að börnin hans þrjú
sungu líka í kórnum, ýmist eitt eða
öll. Í samræðum okkar kom líka ein-
att fram væntumþykja hans til barna
sinna og ánægja hans og stolt þegar
vel gekk hjá þeim. Hann naut hverr-
ar stundar sem hann var með þeim.
Og Ragnar var líka sá sem tók þátt í
gleði og sorgum félaganna af ein-
lægni. Yfirborðsmennska var ekki
hans stíll.
Ég kveð hér vin minn, allt of fljótt,
þakka honum fyrir mig og mína. Ég
votta fjölskyldu Ragnars samúð
mína og ég þykist þess fullviss að
hann er þegar farinn að líta til með
þeim. Guð blessi góðan dreng.
Helgi.
Ég man þig, kæri vinur,
man fegurð augna þinna, brosið,
man leiftrandi húmorinn, gleðina,
man elskulegt viðmótið, hlýjuna,
man lundina ljúfu, elskuna,
man röddina þína, sönginn,
man vináttu þína, þig.
Megi minn kæri vinur ganga eilíf-
lega með Guði um grænar grundir
Paradísar.
Ég bið ástvinum hans blessunar
og að sorgir þeirra megi sefast eins
og hægt er.
Bjarney Kolbrún
Garðarsdóttir (Badda).
Fyrir rúmum 18 árum lágu leiðir
okkar Ragnars saman á AA-fundum
í Gerðubergi. Við urðum fljótlega
kunningjar og síðan nánir vinir. Sá
vinskapur hefur haldist síðan og er
ég þakklátur fyrir að hafa kynnst
Ragnari og svo sannarlega hef ég
notið góðs af umhyggju hans og eðl-
islægri hlýju, því Ragnar var ætíð
tilbúinn að aðstoða, ef það var í hans
valdi að hjálpa til. Við Ragnar vorum
ólíkir persónuleikar, en einhverra
hluta vegna varð okkur vel til vina.
Nokkrum árum eftir að við kynnt-
umst gekk Ragnar í gegnum hjóna-
skilnað, sem var honum erfiður og
nokkru seinna skildi ég einnig og átti
þá vísan stuðning hjá Ragnari, sem
tók mig strax inn á sitt heimili og
veitti mér þann stuðning sem var
mér svo mikils virði og er í minning-
unni lítið sýnishorn af þeirri um-
hyggju og hlýju, sem var svo ríkur
þáttur í Ragnari.
Lífið var oft erfitt hjá Ragnari hin
síðari ár, vegna veikinda sem hann
átti við að stríða, en hann reis upp
aftur og byrjaði þar sem frá var horf-
ið og lét ekki bugast. Þegar hann
hringdi í mig fyrir rúmum mánuði og
sagði mér að hann væri veikur, þá
var mér mjög brugðið og hugsaði
sem svo: Er ekki búið að leggja nóg á
þig þegar. En enginn veit hvenær
kallið kemur og kveð ég nú góðan vin
með hryggum huga.
Þinn vinur,
Baldur.
Að skrifa minningargrein – að
skrifa minningu. Ég treysti orðunum
rétt mátulega. Hvernig fá þau rúmað
líf og dauða eins manns? Hvernig
mega þau hugga þá sem syrgja? Ég
veit mig langar að segja eitthvað um
kímni í augum, bjartan svip og opinn
faðm. Það eru aðeins bestu menn
sem kunna að gefa og aðeins þeir
stærstu sem kunna að þiggja. ,,Hvar
er stelpan mín?“ kallaði hann og
faðmaði mig svo að sér eins og hann
ætti í mér hlut og bauð mér þannig
hlut í sér. Og það er stærsta gjöfin.
Ég fékk síðast að faðma Ragnar
að mér þar sem hann lá á sjúkrabeði
einn sólbjartan dag í mars. Sólin
finnst mér varla hafa vikið af himni
þær fáu vikur sem liðnar eru frá því
hann veiktist svo snögglega. Í þeirri
birtu minnist ég hans.
Elsku Maggi, Gunnar Emil, Indra
mín og Kristín. Örlæti Ragnars og
hlýja lifir áfram í ykkur.
Aldrei hefur birta morgunsins
og litur landsins
ljómað eins skært og í dag.
Sjá, auga lyftist
og fær ljós að gjöf.
Lífbrún fagnar moldin
og angar.
Enginn skuggi
við gröf.
Geisli leikur tónmjúkt
sterkri hendi
við stráin.
Enginn
dáinn.
Gangan er létt
úr garði
til glaðra endurfunda.
Það sem var
er heilt
framundan
horfið,
en ekki liðið.
Í birtu morgunsins
mætir þú Kristi
við hliðið.
(Þorgeir Sveinbj.)
Oddný.
Ég kynntist Ragnari Einarssyni
haustið 1961, er við settumst í stærð-
fræðideild MR í sundurleitan stráka-
bekk, sem kallaður var zetubekkur-
inn. Þessi hópur þróaðist síðar í
Skarphéðingafélagið, sem haldið hef-
ur hópinn eftir stúdentspróf og hafa
vinaböndin styrkst æ meir eftir því
sem árin hafa liðið.
Þetta haust var Ragnar nýkominn
úr ársdvöl sem skiptinemi í Ameríku.
Hann hafði yfir sér frjálsmannlegt
yfirbragð heimsborgarans, og glað-
værð sem ávallt einkenndi hann, og
laðaði að fólk, enda var hann vinsæll
og eftirsóttur félagi.
Á þessum árum var margt brallað
í félagslífi. Minnisstæðar eru fjörleg-
ar selsferðir, og skemmtanir af ýmsu
tagi innan skólans. Við Ragnar urð-
um samferða í gegnum menntaskól-
ann og urðum stúdentar vorið ’64. Þá
lá leiðin í viðskiptadeild Háskólans
og urðum við þá miklir félagar og
stofnað var til vináttu sem hélst alla
tíð. Við tókum mikinn þátt í félagslífi
innan deildarinnar, m.a. var hann
formaður NHS eða norræns sam-
starfs og þegar deildin átti 25 ára af-
mæli 1965 var myndaður söngkvart-
ett – Rebbakvartettinn – og við
tókum nokkur lög á Borginni á af-
mælishátíðinni.
Við vorum svo lánsamir að Stúd-
entakórinn var endurlífgaður á þess-
um árum með þátttöku stúdenta og
kandidata undir stjórn Jóns Þórar-
inssonar tónskálds. Þarna voru m.a.
æfðir klassískir stúdentasöngvar til
flutnings við hátíðleg tækfæri, en
einnig var fjörlegt félagslíf í kórnum,
sem lifir enn í minningunni.
Ragnar naut sín vel í þessum
hressa hópi, enda hafði hann yndi af
söng, var með hlýja og mjúka bassa-
rödd, sem tryggði honum síðar aðild
að fleiri kórum.
Þeim félagsmálastörfum sem
hann tók að sér sinnti hann af trú-
mennsku og áhuga.
Hann kvæntist skólasystur okkar
Kristínu Waage í maí 1968 og eign-
uðust þau þrjú myndarbörn, sem eru
foreldrum sínum til sóma og eru þau
miklir áhugamenn um tónlist eins og
hæfileikar og uppeldið hafa lagt
grunn að.
Ragnar var hlýr og skemmtilegur
félagi og félagslyndur í góðu lagi.
Hann var m.a. félagi í Oddfellowregl-
unni til margra ára. Áhugi hans á
tónlist og söngmennt hélst til hinstu
stundar, en fyrir hans áhrif fórum við
hjónin að stunda tónleika Skagfirsku
söngsveitarinnar og Langholtskórs-
ins, okkur til mikillar ánægju, en
hann var virkur félagi í báðum þess-
um kórum.
Hann var jákvæður og æðrulaus í
framkomu allt til hinstu stundar, þó
að stundum blési á móti í lífsbarátt-
unni. Mér þótti eftirtektarvert, hvað
hann mætti þeim sjúkdómi, sem að
lokum dró hann til dauða, með mikilli
karlmennsku og stillingu.
Við Sigga þökkum margar liðnar
ánægjustundir með honum og Krist-
ínu í góðra vina hópi á liðnum áratug-
um.
Við sendum Kristínu, Elísabetu
Indru, Magnúsi og Gunnari innilegar
samúðarkveðjur. Guð blessi ykkur.
Blessuð sé minning Ragnars Ein-
arssonar.
Júlíus Sæberg Ólafsson.
 Fleiri minningargreinar
um Ragnar Einarsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.