Morgunblaðið - 18.04.2001, Side 56

MINNINGAR
56 MIÐVIKUDAGUR 18. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Halldór Finns-son fæddist í
Stykkishólmi 2. maí
1924. Hann lést á
Landspítalanum 7.
apríl sl.
Foreldrar hans
voru Halla Halldórs-
dóttir f. 10. desem-
ber 1900, d. 27. mars
1992 og Finnur
Sveinbjörnsson skip-
stjóri f. 29. septem-
ber 1889, d. 15. jan-
úar 1978. Halldór
var næstelstur
systkina sinna en
þau voru: Freyja f. 11. júlí 1922, d.
22. ágúst 1976, Ása f. 7. ágúst
1926, Dagfríður f. 20. október
1932, d. 21. júní 1989 og Svein-
björn f. 8. maí 1934, d. 18. febrúar
1959.
Halldór kvæntist 25. október
1947 eftirlifandi eiginkonu sinni
Pálínu Gísladóttur f. 27. janúar
1929. Foreldrar hennar voru Jó-
hanna Hallgerður Jónsdóttir og
Gísli Karel Elísson.
Börn Halldórs og Pálínu eru:
1) Halla f. 25. mars 1948, gift
Þórarni Hjaltasyni og búa þau í
Kópavogi. Börn þeirra eru Hjalti
og Freyja Vilborg.
2) Gísli Karel f. 3. júní 1950,
kvæntur Laufeyju Bryndísi Hann-
esdóttur og búa þau í Reykjavík.
Börn þeirra eru Pálína, Gauti
Kjartan og Finnur.
3) Jóhanna Hallgerður f. 13.
febrúar 1953, gift Gunnari Krist-
jánssyni og búa þau í Grundar-
firði. Dætur þeirra eru Jóhanna
Þórunn, Vigdís og Dagfríður Ósk.
4) Jóhannes Finnur f. 18. desemb-
er 1954 kvæntur Guðbjörgu Gísla-
dóttur og búa þau á Akranesi.
Börn þeirra eru Arndís Halla,
Halldór Bjarkar og Ástrós Una. 5)
hann lét af störfum fyrir aldurs
sakir árið 1991. Halldór var virk-
ur þátttakandi í sveitarstjórnar-
málum. Hann var fyrst kosinn í
hreppsnefnd Eyrarsveitar fyrir
Sjálfstæðisflokkinn árið 1954 og
sat í hreppsnefnd til ársins 1978.
Hann var oddviti sveitarstjórnar
1958 – 1974 en jafnframt sveitar-
stjóri í Grundarfirði 1958 – 1970.
Halldór starfaði í skattanefnd og
var umboðsmaður skattstjóra
Vesturlands í fjölda ára. Þá sat
hann í sýslunefnd Snæfellsness-
og Hnappadalssýslu um árabil.
Hann var hreppstjóri Eyrarsveit-
ar í 8 ár og formaður kjörstjórnar
á sama tíma. Halldór var formað-
ur kjördæmisráðs Sjálfstæðis-
félaga á Vesturlandi um nokkura
ára skeið og sat á þeim tíma í mið-
stjórn Sjálfstæðisflokksins. Hann
sinnti auk þess störfum hjá full-
trúaráði Sjáfstæðisfélaganna á
Snæfellsnesi. Halldór var mikill
félagsmálamaður en hugleiknust
voru honum málefni kirkjunnar.
Hann sat í sóknarnefnd Setbergs-
sóknar og var safnaðarfulltrúi í
nærfellt 30 ár. Þá var hann með-
hjálpari við Grundarfjarðarkirkju
í nokkur ár. Sat í héraðsnefnd
Snæfellness- og Dalaprófasts-
dæmis frá stofnun héraðsnefnda
til 1994 og Kirkjuþingsmaður fyr-
ir Vesturland frá 1982 – 1994. Á
vegum Kirkjuþings sat Halldór í
ýmsum nefndum, var m.a. formað-
ur fjárhagsnefndar þess í nokkur
ár. Halldór var þátttakandi í
störfum hinna ýmsu félaga og
sinnti þar jafnan trúnaðarstörfum
s. s. í Ungmennafélagi Grundar-
fjarðar. Þá vann Halldór að stofn-
un Lionsklúbbs Grundarfjarðar
árið 1972 og var fyrsti formaður
hans. Hann var svæðisstjóri
Lionsklúbbanna á Vesturlandi
1976. Halldór var sæmdur ridd-
arakrossi íslensku Fálkaorðunnar
fyrir störf sín að félagsmálum 1.
desember árið 1994.
Útför Halldórs fór fram frá
Grundarfjarðarkirkju laugardag-
inn 14. apríl.
Halldór Páll f. 29.
ágúst 1957 kvæntur
Valgerði Sævarsdótt-
ur og búa þau á Sel-
fossi. Börn þeirra eru
Karen Nótt, Sævar
Þór og Snorri Elís.
Dóttir Halldórs Birta
Huld, móðir Guðný
Rósa Tómasdóttir. 6)
Guðrún f. 4. júní 1960,
býr í Kópavogi. Dóttir
hennar er Hafrún
María, faðir Finnur
Tómasson.
Sólrún f. 31. maí
1964, gift Bjarna Við-
arssyni og búa þau í Kópavogi.
Dætur þeirra eru Lilja og Elín. 7)
Sveinbjörn f. 29. júlí 1965 kvænt-
ur Guðlaugu Elínu Bjarnadóttur
og búa þau í Reykjavík. Sonur
þeirra er Dagur. Barnabörn Hall-
dórs og Pálínu eru 19 og barna-
barnabörnin eru 6.
Halldór ólst upp á Spjör í Eyr-
arsveit og naut skólagöngu þess
tíma. Hann stundaði nám við Hér-
aðsskólann í Reykholti 1941-1943.
Hann hélt síðan til náms að Sam-
vinnuskólanum í Reykjavík árin
1943-45 og lauk þaðan Samvinnu-
skólaprófi. Halldór og Pálína hafa
allan sinn búskap búið í Grund-
arfirði og sl. 35 ár að Hrannarstíg
5.
Halldór vann að stofnun Sjúkra-
samlags Eyrarsveitar árið 1951
og sat í stjórn þess sem formaður
eða gjaldkeri til ársins 1973. Hann
var einn af stofnendum Sparisjóðs
Eyrarsveitar í Grundarfirði árið
1954 og sparisjóðsstjóri frá stofn-
un hans fram til þess tíma er
Sparisjóðurinn sameinaðist Bún-
aðarbanka Íslands árið 1982. Frá
þeim tíma var Halldór skrifstofu-
stjóri útibús Búnaðarbankans í
Grundarfirði eða allt til þess er
Þú, sem eldinn átt í hjarta,
óhikandi og djarfur gengur
út í myrkrið ægisvarta
eins og hetja og góður drengur.
Alltaf leggur bjarmann bjarta
af brautryðjandans helgu glóð.
Orð þín loga, allt þitt blóð;
á undan ferðu og treður slóð.
Þeir þurfa ekki um kulda að kvarta,
sem kunna öll sín sólarljóð.
Þú, sem eldinn átt í hjarta,
yljar, lýsir, þó þú deyir.
Vald þitt eykst og vonir skarta,
verk þín tala, þótt þú þegir.
Alltaf sjá menn bjarmann bjarta
blika gegnum húmsins tjöld.
Eldurinn hefur æðstu völd;
uppskera hans er þúsundföld.
Mannssálin og myrkrið svarta
mundu án hans dauðaköld.
(Davíð Stef.)
Kær tengdafaðir minn, Halldór
Finnsson, er látinn. Ég man þegar
ég kom fyrst á Hrannarstíginn á
heimili hans og Pálínu í Grundar-
firði. Það var um hvítasunnuhelgi
fyrir 16 árum í fylgd yngsta sonar
þeirra, Sveinbjörns.
Ég fann strax fyrir þeirri hlýju og
góðvild sem einkenndu persónu
Halldórs, og fannst ég strax eiga
hlutdeild í þessari stóru og sam-
hentu fjölskyldu.
Minnisstæðar eru kvöldstundir á
Spjör í Eyrarsveit með Halldóri og
Pálínu, þar sem þau hafa frætt okkur
um mannlíf og búshætti fyrri kyn-
slóða í sveitinni okkar. Þar er marg-
ur fjársjóður sem ég geymi og reyni
að miðla til barna okkar.
Þegar sonur okkar, Dagur, fædd-
ist fyrir rúmum þrem árum var það á
gullbrúðkaupsdegi Halldórs og Pál-
ínu, og kölluðu þau hann oft gull-
drenginn sinn. Þó svo Dagur skilji
ekki enn að afi hans komi ekki aftur
getum við glaðst í hjarta okkar því
það eru svo margar góðar minningar
sem við geymum og getum rifjað
upp. Og nú þegar við bíðum fæðingar
20. barnabarnsins veit ég að Halldór
mun vaka yfir og fylgjast með áfram.
Að samgleðjast var ríkjandi í fari
Halldórs. Það kom svo sterkt í ljós á
brúðkaupsdaginn okkar Sveinbjörns
fyrir tveimur árum. Þá lá Halldór á
Vífilsstöðum með lungnabólgu, en
tók ekki í mál að við frestuðum at-
höfninni þar til hann hefði náð heilsu
heldur fékk hann „útgönguleyfi“ og
lagði á sig að koma út í Viðey og
standa við hlið sonar síns í kirkjunni
og halda fallega ræðu í veislunni á
eftir. Að fá að hafa hann með okkur
þann dag fannst mér besta gjöfin.
Halldór hefur verið hjartasjúk-
lingur í nær tuttugu ár og getur ef-
laust enginn skilið til fullnustu hvaða
byrði það hlýtur að vera að lifa með
því. Það er erfitt að vera háður dag-
legum lyfjagjöfum auk þess að þurfa
að takmarka ýmsar athafnir til að
koma í veg fyrir brjóstverki og önn-
ur einkenni. Oft ræddum við saman
um heilsufarið og hefur það alltaf
gefið mér mikið að fá innsýn í líðan
Halldórs.
Nú þegar komið er að kveðjustund
vil ég þakka fyrir hve lánsöm ég hef
verið að hafa átt Halldór sem
tengdaföður. Halldór átti mjög far-
sæla ævi, bæði hvað varðar starfs-
feril og í einkalífinu. Fyrir mér var
hann hlýr persónuleiki sem bar um-
hyggju fyrir öðrum og var sérlega
stoltur af sinni stóru fjölskyldu. Að
missa lífsförunaut og maka til rúm-
lega 50 ára er erfitt, en fjölskyldan
öll hefur sýnt aðdáunarverða sam-
stöðu undanfarnar vikur, og ég veit
að svo verður áfram.
Blessuð sé minning Halldórs.
Guðlaug.
Elsku afi, nú er komið að kveðju-
stund. Það er sárt að kveðja þig, en
ég veit að þú munt halda áfram að
fylgjast með okkur öllum.
Gunnar Andri kallaði þig alltaf
langafa í Austurgerði enda bjuggum
við þar saman um tíma þegar þið
amma komuð í bæinn. Gunnar Andri
hafði ofsalega gaman af því að spjalla
og leika við þig, þú varst líka alltaf til
í að bregða á leik með honum. Hann
fylgdist með úr fjarska þegar þú rak-
aðir þig með rafmagnsrakvélinni og
honum leist ekkert alltof vel á þetta
skrýtna tæki. En þú gerðir þetta að
svo spennandi athöfn, að eftir nokk-
ur skipti voruð þið farnir að raka
ykkur saman. Þú kallaðir til hans:
„Jæja, Gunnar Andri, nú ætlar afi að
raka sig“, og hann var fljótur að
hlaupa til að fá smá rakstur líka.
Þegar við fluttum svo í Mosfellsbæ-
inn beið hann eftir því að þið amma
kæmuð í bæinn því honum fannst svo
gaman að heimsækja ykkur. Núna
þegar hann fékk þá frétt að þú værir
dáinn hafði hann miklar áhyggjur af
henni langömmu sinni: „Verður hún
þá alltaf ein?“ spurði hann, en leið
betur þegar honum var sagt að
amma ætti svo marga góða að, og
auðvitað höldum við áfram að heim-
sækja hana langömmu í Austur-
gerði.
Elsku afi, þú varst alltaf svo góður
við okkur og tókst alltaf fagnandi á
móti strákunum okkar, það var gott
að eiga þig að.
Að lokum er hér bæn sem við för-
um svo oft með á kvöldin. Við fórum
með þessa bæn kvöldið sem þú
kvaddir þennan heim og Gunnar
Andri spurði: „Fer bænin þá beint til
langafa?“
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Elsku amma mín, megi góður Guð
styrkja þig og fjölskylduna alla í
þessari miklu sorg.
Hanna Þórunn, Pétur Rúnar,
Gunnar Andri og Davíð Sindri.
Afi var ríkur maður. Hann átti
Pálínu ömmu, átta börn, mörg afa-
börn og langafabörn. Þar sem hann
og amma bjuggu í Grundarfirði, en
við systkinin á Suðurlandi, sáum við
hann ekki eins oft og við hefðum
helst viljað. En hann var alltaf jafn
glaður þegar hann hitti okkur og
þegar við fórum, kyssti hann okkur
mörgum sinnum. Helst eins mörgum
sinnum og dagarnir voru margir þar
til við hittum hann næst. Afi er glað-
ur á öllum myndum sem eru til af
honum með fjölskyldunni og oft með
eitthvert okkar afabarnanna í fang-
inu. Hann var alltaf svo vel klæddur,
í skyrtu og með bindi. Þegar hann
keyrði bílinn, var hann með leður-
hanska, hatt og í frakka.
Hláturinn hans afa er ógleyman-
legur. Hann hló svo innilega að mað-
ur fór líka að hlæja, þó maður vissi
ekki af hverju hann væri að hlæja.
Elsku afi okkar. Við vitum að þér
líður vel hjá Guði, en við söknum þín
og munum alltaf muna eftir þér.
Þín afabörn
Birta Huld, Karen Nótt,
Sævar Þór og Snorri Elís
Halldórsbörn.
Elsku afi. Takk fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig. Ég man svo vel
eftir því þegar ég var lítil, þegar við
fórum í feluleik og þú leitaðir að mér.
Ég var alltaf á þeim stað sem þú
faldir þig síðast á. Þú passaðir mig
meðan mamma og amma voru að
vinna í búðinni og þú varst hættur að
vinna. Oft sast þú í hægindastólnum
þínum. Þegar ég vildi fá þig til að
leika við mig þá tók ég inniskóna
þína og faldi þá. Oftast faldi ég þá í
bréfakörfunni. Þú fórst svo að leita
og þóttist ekkert vita um þá.
Takk fyrir að vera svona góður við
mig að vilja tefla við mig og spila.
Þín
Dagfríður Ósk.
Nú þegar við kveðjum góðan
mann viljum við þakka fyrir góð
kynni. Við áttum margar ánægju-
stundir saman. Sérstaklega minn-
umst við þess þegar afi fór með Finni
út á bryggju í Grundarfirði að veiða.
Fiskur hefur ekki verið hans upp-
áhaldsmatur, en afa fannst hann
góður. Og þetta skiptið fengu þeir
sjö ufsa og tvo þorska sem amma
matreiddi við heimkomuna. Þá
neyddist hann til að borða allan
þennan fisk með afa og ömmu, afa til
samlætis.
Ef ekki hefði verið fyrir hann afa
hefðum við ekki lært að dýfa hörðum
kringlum í vatnsbland. Þannig finnst
okkur enn að kringlur eigi að vera.
Ef amma fór eitthvert í burtu sauð
hún góðan skammt af graut sem afi
gæti þá hitað upp. Hver á nú að
borða grautinn? Það er erfitt að
kveðja þig, afi minn, og við eigum
eftir að minnast þín með hlýhug allt
okkar líf. Það var alltaf svo gaman að
hitta þig. Þú og amma föðmuðuð
okkur og kysstuð í hvert sinn sem við
hittumst, og gerðuð það við öll ykkar
barnabörn.
Pálína, Gauti Kjartan og Finnur.
Að heilsast og kveðjast,
það er lífsins saga.
Svo orti Páll J. Árdal. Við Halldór
Finnsson heilsuðumst fyrst fyrir um
hálfum öðrum áratug. Og nú er kom-
ið að því að kveðjast – um sinn.
Ég segi heilsuðumst fyrst, þrátt
fyrir að auðvitað hafi ég ekki verið
ókunnug Halldóri, ekki frekar en
aðrir sem búa í litlu samfélagi eins
og okkar. En ég var svo lánsöm að fá
að kynnast Halldóri persónulega í lífi
og starfi þegar ég komst í fullorðinna
manna tölu. Ég var átján ára gömul
og búin að ráða mig í sumarvinnu
sem gjaldkeri í Búnaðarbankanum í
Grundarfirði. Halldór var þá skrif-
stofustjóri útibúsins með áratuga-
reynslu af bankamálunum, m.a. sem
sparisjóðsstjóri Sparisjóðs Eyrar-
sveitar. Ungri stúlku, að stíga sín
fyrstu skref í atvinnulífinu, fannst
sér trúað fyrir miklu. Meðhöndlun
fjármuna í eigu annarra, samskipti
við viðskiptavini fyrir hönd bankans
og innsýn í persónuleg og oft við-
kvæm mál einstaklinga, fyrir þessu
var mér trúað og fannst ábyrgðin
mikil. Ómetanlegt var þá að njóta
stuðnings og finna traust þeirra sem
bankanum stýrðu, ekki síst Halldórs
Finnssonar. Ég tel það lán að hafa
fengið að kynnast Halldóri á þessum
vettvangi í þau þrjú sumur sem ég
vann hjá bankanum. Hin mikla
reynsla hans og sú einstaka rósemi
sem hann bjó yfir voru þægileg og
traust kjölfesta. Fyrir kom að við
sem yngri vorum og óharðnaðar, lét-
um kröfuharða viðskiptavini eða erf-
ið viðfangsefni koma okkur úr jafn-
vægi. Og þá var gott að geta borið
sig upp við samstarfsmenn og rætt
hvernig með skyldi fara, jafnvel látið
móðan mása. En á hverju sem dundi
var næsta öruggt að ró Halldórs
varð ekki auðveldlega raskað. Hann
þekkti sitt heimafólk og gat vísað
veginn á vandfetuðum stígum mann-
legra samskipta. Oftar en ekki var
stálinu stappað í unga fólkið, leið-
beiningar gefnar og jafnvel brosað
kankvíslega og kímt að aðstæðunum.
Ég hygg að mannskepnan gleymi
seint þeim sem vel hafa reynst henni
á æsku- og uppvaxtarárum. Sjálfri
er mér ljúft að minnast áhuga og um-
hyggju Halldórs heitins og Pálínu
konu hans fyrir viðfangsefnum mín-
um og velferð, sérstaklega því
hvernig mér gengi í námi, bæði á
framhaldsskóla- og háskólaárum.
Klapp á bakið og hvatning til dáða
eru mikils virði ungri manneskju
sem stígur sín fyrstu skref í námi og
starfi. Þegar ég tók við starfi sveit-
arstjóra í Grundarfirði fann ég það
glöggt að ég átti stuðning og traust
þeirra hjóna. Oftar en ekki naut ég
þess að eiga Halldór að, þegar leita
þurfti upplýsinga um málefni sveit-
arfélagsins í sögulegu ljósi. Halldór
var sveitarstjórnarmálunum gjör-
kunnugur enda sá maður sem hvað
lengst hefur starfað að málefnum
sveitarfélagsins, m.a. á tímum mik-
illa breytinga og vaxtar sveitar-
félagsins. Um það munu aðrir geta
vitnað betur en ég. Halldór var sér-
lega áhugasamur um málefni sveit-
arinnar og umhyggja hans fyrir vel-
ferð og hagsmunum samfélagsins
var óskoruð. Oftar en ekki hringdi
hann í mig eða leit við á skrifstofunni
til að segja mér frá staðreyndum
sem vörðuðu hag sveitarfélagsins og
hann vildi að ekki féllu í gleymsku.
HALLDÓR
FINNSSON
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina