Morgunblaðið - 18.04.2001, Blaðsíða 60

MINNINGAR
60 MIÐVIKUDAGUR 18. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Rúnar ÁgústArnbergsson
sjómaður fæddist 7.
ágúst 1959. Hann
lést 4. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Jóna
Stefanía Ágústsdótt-
ir, f. 24. nóv. 1915,
d. 25. júní 1986, og
Arnbergur Gíslason,
f. 25. jan. 1905, d.
30. apríl 1997. Rún-
ar var yngstur sjö
systkina: Guðný Sig-
ríður, f. 14.6. 1936,
Margrét Lilja, f. 4.5.
1939, Grétar, f. 4.12. 1942, Gísli,
f. 23.3. 1946, Jóhanna, f. 18.12.
1947, og Friðbjörg Ósk, f. 1.2.
1954. Rúnar ólst upp á Borg-
arfirði (eystra), en fluttist til
Sandgerðis með foreldrum sín-
um árið 1975. Árið 1983 kvænt-
ist hann Ragnheiði Sigurjóns-
dóttur, f. 6.8. 1958. Foreldrar
hennar voru Sigurjón Jóhann-
esson, f. 21.12. 1925, d. 17.12.
1970, og Guðlaug Einarsdóttir,
f. 29.3. 1932, d.
10.6. 1999. Systkini
hennar eru Jóhann
Kristján, f. 5.8.
1953. Einarína, f.
8.4. 1956. Jóhannes
Einar, f. 13.10. 61.
Ásgrímur, f. 2.11.
1965. Rúnar og
Ragnheiður eignuð-
ust þrjú börn, þau
eru 1) Kristjana
Guðný, f. 3.3. 1978,
eiginmaður hennar
er Ívar Þór Sig-
þórsson, f. 8.9.
1973, dóttir þeirra
er Ragnheiður Lilja, f. 21.12.
1999. 2) Bylgja Dögg, f. 14.4.
1982, unnusti Sveinn Helgi Hall-
dórsson, f. 1.4. 1982. 3) Jón Stef-
án, f. 1.12. 1986.
Rúnar og Ragnheiður bjuggu
í Sandgerði og hann stundaði
ætíð sjómennsku, mest á tog-
urum en einnig á smærri bátum.
Útför Rúnars fór fram þriðju-
daginn 17. apríl frá Safnaðar-
heimili Sandgerðis.
Loks er dagsins önn á enda,
úti birtan dvín.
Byrgðu fyrir blökkum skugga
björtu augun þín.
Ég skal þerra tár þíns trega,
tendra falinn eld,
svo við getum saman vinur
syrgt og glaðst í kveld.
Lífið hefur hendur kaldar,
hjartaljúfur minn.
Allir bera sorg í sefa,
sárin blæða inn.
Tárin falla heit í hljóði,
heimur ei þau sér.
Sofna, vinur, svefnljóð
meðan syng ég yfir þér.
Þreyttir hvílast, þögla nóttin
þaggar dagsins kvein.
Felur brátt í faðmi sínum
fagureygðan svein.
Eins og hljóður engill friðar
yfir jörðu fer.
Sof þú væran, vinur,
ég skal vaka yfir þér.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Með þessu ljóði langar okkur að
kveðja frænda okkar, Rúnar
Ágúst. Við systkinin eigum góðar
minningar um hann og geymum
við þær í hjarta okkar. Við viljum
votta Lillu, Kristjönu, Bylgju, Jóni
Stefáni og öðrum aðstandendum
samúð okkar og biðja Guð um að
styrkja þau í þeirra miklu sorg.
Berglind, Hallvarður og
Aðalheiður.
Það er sárt að horfa á eftir eins
góðum dreng og þú varst. Þín er
sárt saknað.
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem
brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Ben.)
Við vottum fjölskyldu og vinum
samúð okkar.
Skipsfélagar.
RÚNAR ÁGÚST
ARNBERGSSON
✝ Ágúst RagnarGíslason fæddist
í Reykjavík 3. októ-
ber 1938. Hann lést
aðfaranótt 9. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Charl-
otta Ólöf Gissurar-
dóttir, f. 16. janúar
1916, d. 7. septem-
ber 1995, og Gísli
Gunnarsson, f. 2. maí
1895, d. 14. janúar
1964. Ágúst á tvo
eftirlifandi bræður,
Franz, f. 19. nóvem-
ber 1935, og Gissur
Björn, f. 5. nóvember 1956.
Ágúst kvæntist 1965 Eygló
Svövu Jónsdóttur, f. 9. maí 1935.
Þau eignuðust tvö börn, Gísla, f.
19. maí 1964, og Ólöfu, f. 29.
janúar 1966, en fyr-
ir átti Eygló þrjú
börn. Þau eru: 1)
Ásdís, f. 17.2. 1954.
2) Linda, f. 30. júlí
1955. 3) Jón, f. 30.3.
1957. Ásdís á þrjú
börn, Ólöfu, Aldísi
og Pálma Erni.
Linda á þrjár dætur,
Elíabeti Svövu, Agn-
esi og Hrönn. Gísli á
soninn Alex, og Ólöf
á tvö börn, Stefaníu
Sif og Guðjón
Ágúst.
Ágúst lærði raf-
virkjun og vann eftir það við þá
iðn.
Ágúst verður jarðsunginn frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Þótt við Ágúst bróðir minn vær-
um albræður voru kynni okkar alla
tíð fremur brotakennd. Því ollu ytri
aðstæður. Hann var á þriðja ári
þegar ég, fimm ára gamall, var
sendur í fóstur austur í Fljótshverfi
í Vestur-Skaftafellssýslu. Fram að
því áttum við lengst af heima í
kjallara á Kirkjugarðsstíg. Ein-
hverjum óljósum minningabrotum
úr þessari frumbernsku okkar
bræðra skýtur að sjálfsögðu upp í
hugann þótt lítt sé á þeim að
byggja. Ég man til dæmis að mér
þótti það nokkur kvöð þegar
mamma skikkaði mig til að gæta
bróður míns. En þetta voru spenn-
andi og viðburðaríkir tímar, ekki
síst vegna tilkomu breska hernáms-
liðsins sem hér steig á land í maí
1940. Braggahverfin þutu upp á
Melunum og víðar í næsta nágrenni
og okkur krökkunum þótti ævin-
týralegt að sniglast í kringum Bret-
ana sem mér eru einkum minn-
isstæðir vegna þess hvað þeir voru
barngóðir. Þeir voru ósínkir á súkk-
ulaði og önnur heimsins dýrindi
sem verulega freistuðu ungra
munna. Við, þau eldri, drösluðumst
einatt með yngri systkini okkar á
þessar gósenslóðir.
Fyrir mér lauk þessu ævintýri
vorið 1941 þegar ég var sendur
austur í Fljótshverfi. Næsta áratug
sáumst við bræður aldrei enda tíðk-
aðist ekki í þann tíð að börn væru
að flækjast að óþörfu milli fjar-
lægra landshluta. Fundum okkar
bar tæpast saman aftur fyrr en eft-
ir að ég lauk landsprófi við Skóga-
skóla vorið 1953. Ég var orðinn 17
– hann 14. Ég man að mér þótti
býsna spennandi að kynnast „litla
bróður“ mínum á ný því hann kunni
skil á ýmsum leikjum og sprelli sem
ég, sveitastrákurinn, kunni ekki.
Minnstu munaði þó að illa færi þeg-
ar Gústi plataði mig í „bófahasar“
(ég hafði reyndar aldrei heyrt þetta
orð áður!). Hann hafði smíðað sér
forláta baunariffil og svo illa vildi til
að ég fékk eina baunina beint í ann-
að augað. Varð svo að ganga með
svartan lepp fyrir auganu í þrjá
daga – en þetta endaði nú allt sam-
an vel. Hann hafði líka lært að tefla
og bauð mér stundum í skák og bar
yfirleitt hærri hlut enda hafði ég
ekki þá útsjónarsemi og keppnis-
skap sem sú íþrótt krefst.
Seinna meir uxum við reyndar æ
meir hvor frá öðrum. Ég fór í
menntaskóla og síðan í háskólanám
erlendis en Gústi lærði rafvirkjun
og vann síðan í þeirri iðn meðan
heilsan entist. Hann hafði mikinn
áhuga á rafmagni og möguleikum
þess, þar á meðal fjarskiptum. Ég
dáðist mikið að honum þegar hann
– á námsárunum – smíðaði sér út-
varpstæki eftir teikningum í er-
lendu blaði. Það fannst mér göldr-
um líkast. Þegar hann eignaðist bíl
kom hann sér upp einhvers konar
grenndartalstöð sem hér tíðkuðust
um tíma. Þær þættu nú sennilega
ekki merkileg fyrirbæri núorðið
þegar allir eru með tölvuvædda far-
síma í vasanum – en mér fannst
þetta merkilegt þá. Þau hjónin
komu sér upp sumarbústað við
Meðalfellsvatn þar sem þau undu
sér löngum og þó víst einkum eftir
að heilsu Gústa tók að hraka fyrir
nokkrum árum.
Ég læt hér með lokið þessum fá-
tæklegu orðum í minningu „litla
bróður“. Eftirlifandi fjölskyldu
votta ég samúð mína.
Franz Gíslason.
Ég man vel eftir þegar Gústi tók
mig á háhest er ég var tæplega eins
árs en þá bjuggum við ásamt
mömmu og pabba á Laugavegi 43.
Gústi lærði rafvirkjun og var mjög
farsæll í því starfi. Ég man þegar
við bjuggum á Nönnugötu 8 og
Gústi klifraði í stiga upp á þak til
að setja upp loftnet til að ná send-
ingum Ríkissjónvarpsins. Í þá daga
þurfti að setja upp loftnet á húsum
og blokkum til að ná sendingum
sjónvarpsins eftir að það fór af stað
1966. Og það gerði Gústi fyrir
mömmu og pabba eftir að þau
höfðu fengið sér svart-hvítt sjón-
varp.
Ég man líka eftir skemmtilegu
atviki þegar þau hjónin, Gústi og
Eygló, fóru að heimsækja bróður
Eyglóar sem búsettur er í New
York. Gústi tapaði frakkanum sín-
um og fékk hann ekki aftur fyrr en
eftir að hann hafði farið nokkrum
sinnum í Loftleiðaflugvél milli New
York og Lúxemborgar.
Gústi bróðir er nú kominn til
betri heima þar sem honum er falið
sem sérstakt verkefni að sameina
framliðna við jarðarbúa. Sem raf-
virki er Gústi einn af þeim sem
stuðla að því tæknilega að láta
framliðna koma þessu sambandi á.
Ekki er mér kunnugt hvort Gústi
bróðir starfaði við háspennulínur
sem hér voru byggðar í sambandi
við virkjanirnar á 7. áratug ald-
arinnar. En ég man að hann vann
við rafmagn í síðutogurum hér í
höfninni í Reykjavík og annarsstað-
ar á þessum árum.
Ég óska þér, Gústi bróðir, heilla í
öðrum og betri heimi.
Þinn hálfbróðir
Gissur Björn Eiríksson.
ÁGÚST RAGNAR
GÍSLASON
✝ Sigurður Ing-varsson eld-
smiður, fæddist í
Framnesi í Ása-
hreppi 12. október
1909. Hann lést á
Elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund,
hinn 7. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Ingvar P.
Jónsson, f. 21. 6.
1862, d. 31. 3. 1940,
húsasmiður og
bóndi í Framnesi,
og Katrín Jóseps-
dóttir, f. 23. 5.
1872, d. 23. 10. 1938. Sigurður
ólst upp í Framnesi fram að níu
ára aldri en fór þá til Ólafs föð-
urbróður síns, b. í Austvaðsholti
í Landsveit, þar sem hann dvald-
ist í fjögur ár. Hann fór síðan í
vinnumennsku til Sigríðar dótt-
ólfsdóttur; Arndís Ingunn, f. 18.
12. 1939, húsmóðir í Reykjavík,
gift Einari J. Ingólfssyni vél-
fræðingi og eiga þau þrjú börn;
Sigríður Kolbrún, f. 12. 10. 1945,
ritari í Reykjavík, gift Kristjáni
H. B. Ólafssyni rafvirkjameist-
ara og eiga þau þrjú börn;
Magnús Björgvin, f. 18. 12. 1948,
vélfræðingur í Garðabæ, kvænt-
ur Charlottu M. Traustadóttur
bankastarfsm. og eiga þau fjög-
ur börn; Ólafur, f. 3. 2. 1954,
ferðaþjónustubóndi á Svínafelli í
Öræfum, kvæntur Pálínu Þor-
steinsdóttur skólastjóra og eiga
þau þrjú börn.
Sigurður kvæntist 16. 10.
1965, seinni konu sinni, Guðrúnu
Bjarnadóttur, f. 16. 8. 1931, d.
15. 11. 1989, dóttur Bjarna Sig-
urðssonar bónda á Hofsnesi í
Öræfum og Lydíu Pálsdóttur
ljósmóður. Guðrún var alin upp
hjá móðurfólkinu í Svínafelli.
Dóttir Sigurðar og Guðrúnar er
Svafa, f. 22. 1. 1966, dýralæknir
í Búðardal.
Útför Sigurðar fór fram frá
Fossvogskirkju 17. apríl.
ur Ólafs og hennar
manns, Þorsteins Jó-
hannssonar, b. á Ás-
mundarstöðum.
Stundaði hann síðan
ýmis störf, aðallega
sjómennsku, þar til
hann hóf störf í árs-
lok 1936 í Vélsmiðj-
unni Héðni, þar sem
hann lærði eldsmíði
og starfaði hann við
það samfleytt í Héðni
til 31. 3. 1987.
Sigurður kvæntist
18. 12. 1937, fyrri
konu sinni Svöfu
Magnúsdóttur, f. 10. 3. 1911, d.
25. 5. 1964, dóttur Magnúsar T.
Benediktssonar og Bjargar Guð-
mundsdóttur. Börn Sigurðar og
Svöfu eru: Guðni, f. 11. 5. 1938,
d. 13. 2. 1965, vélstjóri í Reykja-
vík, var kvæntur Ólöfu G. J. Eyj-
Mig langar til að minnast Sig-
urðar Ingvarssonar með nokkrum
orðum. Ég var sex ára gömul þegar
ég kom fyrst í Granaskjólið. Ég var
nýbúin að kynnast Svöfu, yngstu
dóttur Sigurðar. Árin í Granaskjól-
inu áttu eftir að vera mörg, ég var
þar daglegur gestur fram á fullorð-
insár. Vinskapur okkar Svöfu hefur
haldist fram á þennan dag, aldrei
hefur þar skugga borið á.
Sigurður var hlýr maður og hafði
alltaf velferð fjölskyldu sinnar í
huga. Þegar ég kynntist Sigurði var
hann kominn yfir sextugt en vann
engu að síður langan vinnudag í
Vélsmiðjunni Héðni. Hann var kát-
ur þrátt fyrir ýmsa erfiðleika sem
hann hafði gengið í gegnum og
aldrei man ég eftir því að hann
hvessti sig við okkur Svöfu þótt ef-
laust hafi oft verið tilefni til. Allir
voru velkomnir í Granaskjólið og á
sumrin þegar Svafa var í sveitinni
kom ég stundum við hjá Sigurði og
Rúnu og þáði kökubita og mjólk-
urglas.
Stundum fór ég með þeim í sum-
arbústaðinn við Meðalfellsvatn. Þar
var margt hægt að gera en það sem
stóð upp úr í hverri ferð voru veiði-
ferðirnar á bátnum út á vatnið.
Alltaf var gengið úr skugga um að
allir væru í björgunarvestum og
enginn sýndi glæfraskap á bátnum.
Sigurður byggði glæsilegan kofa
handa Svöfu sinni og þar lékum við
okkur í ýmsum leikjum. Seinna
þegar dótturinni þótti kofinn vera
orðinn of smábarnalegur fyrir sig
kom hann að góðum notum fyrir
barnabörn og barnabarnabörn Sig-
urðar.
Sigurður var með vinnuaðstöðu í
kjallaranum í Granaskjólinu. Þar
var lítill skápur uppi á vegg og
læddi hann þangað inn ýmsu góð-
gæti sem var ætlað okkur Svöfu.
Góðgætið var af ýmsum toga,
stundum súkkulaði en oftast var
það harðfiskur eða hákarl. Okkur
þótti langbest ef hákarlsbiti var í
skápnum.
Ég er heppin að hafa fengið að
kynnast Sigurði og Rúnu, hlýju
þeirra og góðmennsku. Ég votta
Svöfu vinkonu minni, systkinum
hennar og afkomendum samúð
mína og ber þeim kveðju foreldra
minna, Rósu og Ívars, sem stödd
eru í útlöndum.
Blessuð sé minning Sigurðar Ing-
varssonar.
Þórdís Ívarsdóttir.
SIGURÐUR
INGVARSSON
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Formáli
minningar-
greina
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningarkort
Styrktarsjóðs
hjartasjúklinga
Sími 552 5744
Gíró- og kreditkortaþjónusta
LANDSSAMTÖK
HJARTASJÚKLINGA
A
u
g
l.
Þ
ó
rh
.
1
2
7
0
.6
2