Morgunblaðið - 05.05.2001, Blaðsíða 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. MAÍ 2001 53
Skagafirði og var slökkvilið héraðs-
ins þar að sjálfsögðu í forystu hjálp-
arliðs heimamanna. Hefur án efa
verið mikill metnaður og hugur inn-
an liðsins að standa sig sem best og
sýna hversu vel þjálfun og menntun
undanfarinna ára hafi skilað sér í
kunnáttu og viðbragsflýti. Fór æf-
ingin að sögn vel af stað og þáttur
heimamanna mikill og góður. En í
miðju verki hnígur einn slökkviliðs-
manna niður og þrátt fyrir að tiltækt
hafi verið færasta læknalið og besti
búnaður sem völ er á varð fljótlega
ljóst að lífi hans var lokið og tilraunir
til endurlífgunar báru engan árang-
ur. Frískur maður á besta aldri kall-
aður burt úr miðju verki og eftir
stendur fjölskyldan, eiginkona og
þrjár dætur, auk annarra skyld-
menna og vina og ótal spurningar
vakna sem engin svör fást við.
Hallur Sigurðsson var fæddur 11.
maí árið 1953 og var því tæpra 48 ára
er lífsgöngu hans lauk. Hann var
sonur heiðurshjónanna Guðrúnar
Steinsdóttur frá Hrauni á Skaga og
Sigurðar Jónssonar á Reynistað og
var því af þeirri þekktu ætt er setið
hefur höfuðbólið Reynistað í marga
ættliði og þar stendur nú fyrir bú-
rekstri af myndarskap Helgi Jó-
hann, bróðir Halls heitins, yngsti
sonur Guðrúnar og Sigurðar. Það
átti ekki fyrir Halli að liggja að
stunda landbúnað og nam hann bif-
vélavirkjun hér á Sauðárkróki og
vann lengst af við störf tengd þeirri
iðn, auk þess sem hann sinnti akstri
fólksflutninga- og vörubifreiða.
Kona hans, Sigríður, er ekki síður af
traustum skagfirskum stofnum,
dóttir Svavars Einarssonar frá Ási í
Hegranesi og Margrétar Selmu
Magnúsdóttur frá Héraðsdal.
Hallur heitinn var mikill félags-
málamaður og starfaði m.a. í Kiw-
anis-hreyfingunni um árabil og
fjölda annarra félaga. Honum lá ekki
hátt rómur og tamdi vel skap sitt,
sem hefur þó án efa verið talsvert.
Honum var gjarnara að svara köp-
uryrðum umhverfisins með góðlát-
legu brosi en að skattyrðast við
menn og var því vel liðinn af sam-
starfsfólki sínu og félögum. Slíkir
menn veljast oft í félagsstörf, þar
sem launin felast fremur í ánægjunni
af því að hafa látið gott af sér leiða en
auðæfum þeim sem mölur og ryð fá
grandað.
Vináttutengsl urðu til milli fjöl-
skyldna þess sem þetta ritar og
Halls og hans fjölskyldu þegar
yngsta dóttir okkar hjónanna tók að
sér að gæta elstu dóttur Halls og
Sigríðar, Guðrúnar Aspar, fyrir hátt
í tveimur áratugum. Síðan hafa
tengsl haldist og þau hafa sýnt dótt-
ur okkar vinarhug sinn með ýmsu
móti í gegnum tíðina þótt vegalengd-
ir séu nokkrar í milli þeirra hvað bú-
setu snertir. Fyrir það viljum við
þakka og þykjumst vita að við meg-
um mæla fyrir hönd dóttur okkar
einnig.
Hallur Sigurðsson er nú kvaddur,
allt of snemma að okkur finnst. Sig-
ríður þarf nú ein að standa að upp-
eldi og menntun dætra sinna, verk-
efni sem hún hefur án efa hlakkað til
að fá að vinna með manni sínum. Þar
hjálpar nú til að dæturnar hafa erft
góða kosti foreldra sinna og verða
móður sinni án efa gleði og gæfa í
framtíðinni.
Við hjónin vottum Sigríði, dætrum
hennar og öðrum ættingjum og vin-
um Halls heitins Sigurðssonar inni-
lega samúð okkar.
Guðbr. Þorkell Guðbrandsson.
Fallinn er frá fyrir aldur fram ást-
kær vinur okkar, Hallur Sigurðsson.
Hið skyndilega fráfall Halls kom
eins og reiðarslag yfir fjölskyldu og
vini. Það er trú okkar að hans verði
sárt saknað af vinum og vandamönn-
um. Hallur var vel gerður maður og
traustur vinur vina sinna. Hann var
einstaklega bóngóður og áreiðanleg-
ur. Hallur var í eðli sínu afar félags-
lyndur maður, en efst í huga Halls
var fjölskyldan, kona hans Sirrý og
dætur hans þrjár, Guðrún, Margrét
og Bryndís. Þær voru hans sólar-
geislar í lífinu og kom oft berlega í
ljós hugur hans. Ekki þurfti stór
tímamót innan fjölskyldunnar í
Barmahlíð, að blásið væri í veislu-
lúðra, en slíkar uppákomur voru
minnst 4-6 sinnum á ári. Á þessum
stundum þegar fjölskylda hans frá
Reynistað kom saman ásamt tengda-
foreldrum og fólkinu úr Víðihlíðinni
kom það svo vel í ljós hversu innilega
Hallur naut þess að vera með sínu
fólki og hversu vænt honum þótti um
það allt saman.
Hallur var laginn við flesta hluti
og var því oft leitað til Halls ef eitt-
hvað var að, hvort sem það var að
gera við bíl eða bát, passa börn, kíkja
á þvottavél eða setja saman hús-
gögn. Það mun okkur hverfa seint úr
minnum daginn fyrir fermingu þeg-
ar húsgögn fermingarbarnsins bár-
ust að sunnan í öreindum, þá var gott
að eiga góðan að. En þannig var það
alltaf með Hall, í veikindum tengda-
móður hans var Hallur alveg ein-
stakur, þolinmóður og natinn. Um-
hyggja hans og hjálpsemi gagnvart
tengdaforeldrunum var aðdáunar-
verð eins og honum einum var lagið.
Við kveðjum þig, Hallur, með þakk-
læti í huga fyrir að hafa fengið að
kynnast þér. Það er sagt svo að
dauðinn sé aðeins flutningur sálar-
innar frá einu tilverustigi yfir á ann-
að, æðra og betra. Þessu viljum við
trúa og trúum. Elsku Sirrý, Guðrún,
Margrét og Bryndís. Guð gefi ykkur
styrk til að takast á við þessa miklu
sorg. Guð blessi minningu Halls Sig-
urðssonar.
Fjölskyldurnar Víðihlíð 7.
Þegar ég sest niður og reyni að
setja nokkur orð á blað verð ég hugsi
og veit ekki hvar ég á að byrja og
hvernig ég á að koma orðum að
þeirri óskiljanlegu staðreynd að þú
sért ekki hérna hjá okkur lengur.
Augu mín vökna og það eru ólýsan-
legar tilfinningar sem brjótast um í
huga mér. Minningar um margar
góðar samverustundir, þegar farið
var í sveitina heim að Reynistað á
gömlu rauðu Lödunni og ég, lítill
ljóshærður snáði, fékk að fljóta með
Halli „frænda“, sem alltaf var fús til
að leyfa mér að koma með. Inni í her-
bergi á Hólavegi 15 mátti ég sitja og
hlusta á plöturnar þínar og aldrei var
amast yfir því þó að það kæmi rispa
og rispa á stöku stað. Þegar snáðinn
stækkaði og hárin fóru að þynnast á
honum aftur lágu leiðir okkar meira
og meira saman. Mín vandamál urðu
þín á svipstundu og ófáum stundun-
um varstu búinn að eyða í að gera við
allt mögulegt og ómögulegt fyrir
mig. Oft var þá setið löngum stund-
um í Barmahlíðinni að verki loknu,
spjallað og drukkið kaffi þangað til
hringt var og ég spurður hvort ég
væri fluttur uppeftir. Eins urðu
áhugamál okkar svipuð og þú lagðir
mikið upp úr því að hafa mig með þér
í þann félagsskap sem þú varst í. Þar
er fyrst að telja slökkviliðið á Krókn-
um þar sem þú varst einn af reynd-
ustu mönnum og seinna Kíwanis þar
sem þú varst forseti og ein af drif-
fjöðrunum.
Best náðum við þó saman í bátn-
um, þar sem við vörðum löngum,
ómetanlegum stundum, einir saman
á Brúsa og spjölluðum um heima og
geima. Minnisstæðastar eru þó þrjár
ferðir, ein sú fyrsta þegar við hálf
fylltum bátinn og þú varst á spari-
skónum með fisk upp að ökklum og
allir í fjölskyldunni urðu að eyða
heitasta degi sumarsins í eldhúsinu á
Barmahlíðinni við að ganga frá fiski
við misjafna hrifningu. Í fyrra þegar
að við fórum saman á Reykjadiskinn
í glampandi sól og stafalogni og sjór-
inn glitraði allur. Við töluðum um að
það væri ekkert sem kæmi í staðinn
fyrir dag sem þennan. Síðustu ferð
okkar fórum við saman nú fyrir
nokkrum dögum, Guðrún kom með
okkur og við skemmtum okkur kon-
unglega en eins og svo oft áður kom-
um við miklu seinna heim en við ætl-
uðum okkur.
Á laugardaginn þegar við fullir
eftirvæntingar vorum að undirbúa
okkur fyrir æfinguna hjá slökkvilið-
inu læddist aldrei sá grunur að mér
að þetta yrði okkar síðasta samveru-
stund, þegar þér svo sviplega var
kippt frá okkur. Engu að síður veit
ég að þú hefðir óskað þess sem varð,
að ég yrði til staðar fyrir Sirrý og
dæturnar þegar þau sáru og þungu
tíðindi bárust þeim að þú hefðir fallið
frá. Að lokum vil ég biðja góðan Guð
að styðja alla fjölskyldu Halls og þær
mæðgur í þeirra miklu sorg sem þær
þurfa að ganga í gegnum.
Svavar Sigurðsson.
Kveðja frá Umdæmisstjórn
Kiwanishreyfingarinnar
á Íslandi og í Færeyjum
Skjótt skipast veður í lofti og stutt
er milli lífs og dauða. Þessi setning
kom upp í huga okkar þegar við
fréttum andlát hins góða drengs
Halls Sigurðssonar. Halli og konu
hans kynntumst við fyrir mörgum
árum í starfi fyrir Kiwanishreyf-
inguna, en Hallur var sannur kiw-
anisfélagi, alltaf boðinn og búinn til
að gera þau verkefni, sem leitað var
til hans með. Það var sama hvort það
var í leik eða starfi, alltaf var þessi
rólegi og trausti félagi eins og klett-
ur í hafinu og vann sín verk af alúð
og heiðarleika. Hallur starfaði mikið
fyrir kiwanisklúbbinn Drangey á
Sauðárkróki og var forseti klúbbsins
nú á þessu ári, í annað sinn. Hallur
hefur einnig starfað mikið fyrir yf-
irstjórn Kiwanishreyfingarinnar,
verið svæðisstjóri fyrir Grettissvæði
og verið í nefndum á vegum hreyf-
ingarinnar og eitt ár var hann rit-
stjóri málgagns samtakanna, Kiwan-
isfrétta. Fyrir hönd Kiwanishreyf-
ingarinnar og Umdæmisstjórnar er
þessum sanna kiwanisfélaga og góða
dreng þökkuð hans störf fyrir sam-
tökin og erfitt mun að fylla skarð svo
góðs félaga. Eiginkonu hans, börn-
um og öðrum ástvinum vottum við
okkar dýpstu samúð á þessari erfiðu
stundu. Blessuð sé minning þín,
ágæti félagi og vinur.
Kveðja frá félögum
í Kiwanisklúbbnum
Drangey
Hallur gerðist félagi í Kiwanis-
klúbbnum Drangey 27. mars 1981 og
hefur því starfað í hreyfingunni í
tuttugu ár. Strax á öðru ári í Drang-
ey var hann féhirðir og aftur 1995–
1996. Árið 1984–1985 var hann for-
seti, svæðisstjóri Grettissvæðis var
hann 1990–1991, ritstjóri Kiwanis-
frétta íslenska umdæmisins 1992–
1993. Nú á þessu starfsári var hann
forseti klúbbsins í annað sinn. Þá
starfaði hann í öllum nefndum í
klúbbnum og hefur verið spjald-
skrárritari frá 1985. Einnig átti hann
sæti í Umdæmisstjórn íslenska Kiw-
anisumdæmisins frá 1990 til 1993.
Hallur var ávallt reiðubúinn til
starfa fyrir Kiwanis, hvort heldur
fyrir umdæmið eða sinn klúbb, ófá
handtök á hann í húsinu okkar á
Eyrinni, við útivistarsvæðið í Mels-
gili og fleiri verkefni. Einnig var
hann þróttmikill og fylginn sér þegar
klúbburinn gekkst fyrir söfnun til
kaupa á bifreið fyrir fatlaða í Skaga-
firði 1998, eins og við allt sem hann
tók sér fyrir hendur innan Kiwanis.
Hann hafði ávallt nægan tíma til að
ræða við félaga um það sem var efst
á baugi í klúbbnum og honum var
lagið að fá menn til að starfa í nefnd-
um.
Þegar kallið kom var hann á fullu
að skipuleggja sundmót og afhend-
ingu reiðhjólahjálma fyrir Kiwanis.
Um leið og við félagarnir í Kiw-
anisklúbbnum Drangey þökkum
Halli allt það sem hann var okkur og
gerði fyrir klúbbinn og Kiwanis-
hreyfinguna biðjum við góðan Guð
að veita eiginkonu og dætrunum
styrk á þessum sorgartímum.
Skagfirðingurinn Stephan G. orti
um hina náttlausu voraldar veröld og
nú er sá árstími að fara í hönd.
Rökkrið er orðið gegnsætt og stend-
ur stutt og senn tekur náttleysið við
og miðnætursólin fyllir þetta fallega
hérað þeirri birtu sem orð megna
ekki að lýsa. Og þá helgi sem nú fer í
hönd stendur hin aldna héraðshátíð,
Sæluvikan, í hámarki. Þá er ein-
kennilegt að kveðja ungan samferða-
mann sem skyndilega var kallaður til
þeirrar ferðar sem okkur er öllum
búin. En fólk frestar hvorki bröttför
sinni né fagnaði eins og þar stendur.
Staður í Reynisnesi – Reynistaður
– er ein söguríkasta jörð á Íslandi.
Þar heilsar sagan í hverju spori eins
og einu sinni var komist að orði.
Reynistaður hefur um langan tíma
verið setinn forfeðrum og ættmenn-
um Halls Sigurðssonar, þess sem við
kveðjum í dag. Þegar Hallur var að
vaxa úr grasi var Reynistaðaheimilið
fjölmennt eins og mörg íslensk stór-
býli voru fram yfir miðja síðustu öld.
Það var mikill gestagangur að
Reynistað. Jón Sigurðsson, föðurafi
Halls, var þingmaður Skagfirðinga í
áratugi og þangað áttu margir er-
indi. Gestrisni og höfðingsbragur
einkenndi Reynistaðaheimilið.
Líklega hafa áhrifin frá bensku-
heimilinu valdið því að Hallur var
félagslega sinnaður og tók virkan
þátt í starfi margra félaga. Ungur
gekk hann til liðs við Sjálfstæðis-
flokkinn og var virkur þátttakandi í
starfi hans hér í héraðinu. Undanfar-
in ár hefur hann setið í stjórn Sjálf-
stæðisfélags Sauðárkróks, verið í
fulltrúaráði flokksins og kjördæmis-
ráði og í kjörnefnd þess. Til Halls var
alltaf gott að leita. Viðbrögð hans
voru alltaf jákvæð. Með þessum orð-
um viljum við þakka góða samfylgd.
Á þessum erfiðu tímamótum send-
um við Sirrý og dætrunum þrem,
Guðrúnu Ösp, Margréti Helgu og
Bryndísi Lilju, samúðarkveðjur okk-
ar svo og föður Halls, Sigurði, og
bræðrunum, Jóni, Steini og Helga.
Stjórn Sjálfstæðisfélags
Sauðárkróks.
Að vera í blóma lífsins er hugtak
sem oft er notað um aðstæður og ald-
ursskeið á okkar lífsleið. Við sem er-
um á miðjum aldri teljum okkur í
blóma lífsins, æskuskeið er að baki
og lífið hefur tekið á sig form jafn-
vægis og staðfestu. Í stað uppreisna
unglingsára erum við nú uppalendur
og fyrirmyndir barna okkar, varð-
menn fjölskyldna okkar sem tökum á
mótlæti og berum sigra með þroska.
Hallur Sigurðsson var í blóma lífs-
ins, fjölskyldufaðir af lífi og sál sem
hafði með þrautseigju og dugnaði
unnið sína sigra með farsæld sinna
nánustu að leiðarljósi. Hann hefur
eflaust ekki grunað að nú á anna-
sömun vordegi yrði hans síðasta orr-
usta háð, óvægin og hvöss.
Við sem eftir sitjum, fjölskylda og
vinir, erum agndofa yfir þeim end-
anleika og óafturkræfni sem felast í
gjörðum almættisins. Okkur þykir
óvægilega höggvið að góðum vini í
snörpum slag og varnarlausri stöðu.
Þessar kenndir bera vott um okkar
eigin hjörtu, hjörtu sem eru brostin
af harmi og trega við brotthvarf góðs
vinar og lífsförunautar. En verum
minnug þess að góður Guð stendur
með okkur öllum og Hann er sú von
og huggun sem við ávallt leitum til á
erfiðum stundum. Við trúum því að
vinur okkar hvíli nú í faðmi Guðs og
þaðan fái hann sína alsælu og sátt við
nýtt tilverustig. Við verðum að
lækna eigin sár í hjörtum okkar með
þeim gjöfum sem góður vinur veitti
og þeim minningum sem nú fylla
brjóst okkar um góðan dreng.
Við Hallur lifðum lífinu eins og
bræður og minningarnar um minn
besta vin eru eigin æskuminningar.
Við ólumst upp í sveitinni á sumrin,
snáðar sem trúðu á lífið, vináttuna og
gleðina, sem fléttuðu saman lífsbönd
okkar allt til fullorðinsára. Minning-
arnar sem nú fylla hjarta mitt frá
okkar bernskuárum, eru gjöf sem
vinur minn og bróðir gaf mér til
varðveislu og gleði um ókomna fram-
tíð.
Það hjartalag Halls, að vinátta
væri ætið án skilyrða, fylgdi okkur
yfir ólgusjó táningsáranna og fleytti
okkur yfir þann þröskuld á lífsleið-
inni þar sem mótin eru steypt til full-
orðinsára. Án samverustunda vinar
míns á þessum árum og þess bak-
hjarls sem ég átti hjá fjölskyldunni á
Reynistað væri líf mitt fátækt í dag.
Hallur var ávallt sinnar gæfu
smiður en þegar leiðir hans og Sir-
rýjar lágu saman fjölgaði að mun
handtökum í þeirri smiðju. Þau verk
og þeir sigrar voru unnir af sam-
rýndum hjónum sem gengu til verka
og byggðu sér og dætrum sínum
glæsilegt heimili. Á þeirra heimili
áttum við stundir sem munu geym-
ast sem gimsteinar gleði og vináttu.
Elsku Sirrý, orð eru fátækleg í
dag. Ég vona að góður Guð muni
græða sár þín og söknuð og að þú
getir notað fjársjóð minninganna um
góðan dreng, til þinna ferða um
ókomna tíð. Elsku stelpurnar mínar,
Guðrún, Margrét og Bryndís, berið
birtu minninga um ástkæran föður í
brjósti ykkar, því hún mun lýsa leið-
ina.
Guð blessi ykkur.
Jón Magnússon.
Minningar frá búskaparárum
mínum á Sauðárkróki hrannast upp
þegar ég minnist vinar míns Halls
Sigurðsonar sem lést við skyldustörf
sem slökkviliðsmaður á flugslysaæf-
ingu á Sauðárkróki um síðustu helgi.
Hann hafði starfað í slökkviliðinu í
mörg ár.
Hallur var líka Kíwanismaður í
starfi og hugsun, hann var ötull
þjónn hreyfingarinnar, hann hugsaði
vel um klúbbinn sinn, Kíwanisklúbb-
inn Drangey. Hann var í stjórn hans
í mörg ár og starfaði þar af trú-
mennsku og miklum dugnaði.
Ég var kjörforseti hjá honum þeg-
ar hann var forseti í fyrsta sinn, þá
varð ég aðnjótandi viskubrunns hans
og skipulagshæfileika sem fólust í að
einfalda starf embættismanna og
gera erindisbréfin skiljanleg, fund-
ina líflega, skörp skil á milli félags-
funda og almennra funda, finna
ræðumenn, heimsóknir í aðra
klúbba,vinna að styrktarverkefnum
og styrkja þá sem minna máttu sín í
þjóðfélaginu og finna nýja félaga og
halda góðum anda meðal félaganna.
Þá var hann ötull við að ná í verkefni
fyrir klúbbinn hvort sem það var
girðingavinna, mála safnaðarheimil-
ið eða girða meðfram vegum fyrir
Vegagerðina.
Eins voru gróðursetningarferðir í
Melsgil nokkrar, þar var svæði sem
klúbburinn hafði til útivistar og voru
margar skemmtilegar ferðir farnar
þangað. Hallur starfaði líka af sama
dugnaði í stjórn starfsmannafélags
Kaupfélagsins og Félagi iðnaðar-
manna í Skagafirði.
Við bjuggum í nábýli í Raftahlíð-
inni og var mikill samgangur á milli
heimilanna. Elsta dóttir hans og
næst yngsta dóttir mín eru á svip-
uðum aldri og urðu miklar vinkonur
og hefur sá vinskapur haldist sem
betur fer. Það fór ekki framhjá nein-
um hvað var í matinn á heimilunum
þegar kallast var á á milli Rósu Mar-
íu og Guðrúnar Aspar.
Ég er Halli mjög þakklátur fyrir
þennan tíma sem við störfuðum sam-
an í Kíwanis og Starfsmannafélagi
Kaupfélagsins og ég hef getað nýtt
mér margt af því sem við vorum að
gera fyrir norðan, þau ár sem ég hef
starfað í hreyfingunni hér fyrir
sunnan. Þó við flyttum suður hélst
vinátta áfram og ekki komum við
norður öðruvísi en að koma við hjá
Halli og Sirrý og það var varla norð-
urferð ef þau voru ekki heima, síðast
þegar við komum norður þá var
Sirrý heima með dætrunum en Hall-
ur að vinna í bílabúðinni og fórum við
þangað og hittum hann þar og þar
var síðasta handtakið tekið.
Elsku Sirrý, Guðrún Ösp, Mar-
grét Helga og Bryndís Lilja, ég, Jó-
hanna og fjölskylda sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Guðjón H. Finnbogason.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.