Morgunblaðið - 05.05.2001, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. MAÍ 2001 55




   

 
  

 


    
   ! "#$%&
  " '
        

  
 


 

!    " 
# 
 $
 
!
  

%

&'(  
)*+,-

    (  )*+ ,! 
-"  + ,!  . **/ *0*
*, 1+ ,! 

"   * * ,! 
*
 * ,! 
 *, * ,! 
+  ! !0* ( *!** ,! 
&*". *,! 
. " 23. *,! 
! , *. *,! 
4 )*+ ,! 
+ + 0*
 0*" + 0*1
✝ Sturlaugur EinarÁsgeirsson fædd-
ist á Landspítalanum
15. október 1983.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu í
Neskaupstað 25. apr-
íl síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Ás-
geir Sigmarsson, f.
10. janúar 1962, og
Hansína Sturlaugs-
dóttir, f. 22. desem-
ber 1964. Foreldrar
Ásgeirs eru Sigmar
B. Ákason, f. 20.11.
1933, og Þorgerður
Arndal Sigurðardóttir, f. 19.1.
1942. Foreldrar Hansínu eru
Sturlaugur J. Einarsson, f. 28.8.
1943, og Valgerður Þ. Guðbjarts-
dóttir, f. 19.3. 1943. Systkini Stur-
laugs eru Valgerður
Þórunn, f. 31.5.
1991, og Sigurður
Þór, f. 7.3. 1994.
Sturlaugur Einar
bjó ásamt foreldrum
sínum á Stöðvarfirði
þar til hann var sex
ára gamall en þá
fluttist fjölskyldan í
Neskaupstað þar
sem hún býr nú í
dag. Hann lauk
grunnskólaprófi frá
Grunnskólanum í
Neskaupstað síðast-
liðið vor og hefur
stundað nám við Verkmennta-
skólann þar í vetur.
Útför Sturlaugs fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Miðvikudagskvöldið 25. apríl
hringdi sonur minn í mig og sagði,
hann Stulli minn er dáinn. Mig setti
hljóðan. Þó að maður mætti búast
við því að kallið kæmi fyrr en seinna,
þá er maður aldrei viðbúinn.
Elsku Stulli, þegar við kveðjum
þig í hinsta sinn rifjast margt upp
fyrir manni. Til dæmis þegar
mamma þín kom með þig heim til
okkar af fæðingardeildinni. Hraust-
an son, þá vissum við ekki hvað beið
þín, þessi hræðilegi erfiði sjúkdómur
sem kom hægt og bítandi, en þú
stóðst þig eins og hetja. Alltaf
ánægður þegar við hittum þig, þakk-
látur og brosandi. Við skildum aldrei
hvað þú varst þolinmóður og góður.
Við hugsum til þín með söknuði og
trúum því og treystum að þér eigi
eftir að líða vel. Þú varst svo lán-
samur að eiga góða forreldra sem
önnuðust þig vel og það var ekki
ónýtt að eiga ömmu og afa á Kamba-
nesi sem voru alltaf tilbúin að hjálpa
þegar með þurfti.
Elsku Stulli, meðan við þökkum
þér fyrir samverustundirnar kveðj-
um við þig með sorg í hjarta og von-
um að við hittumst á ný. Við sendum
Ásgeiri, Hansínu, Valgerði og Sig-
urði okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Afi, amma og Þórður.
Elsku Stulli Einar, mikið var erfitt
að heyra að þú værir dáinn. Ég sem
var svo viss um, eins og sennilega
margir aðrir, að við fengjum að njóta
samvista við þig mun lengur.
Það sem ég var stolt þegar þú
fæddist, þessi líka fallegi frændi. Að
fá að vera viðstödd þennan merkis-
atburð hefur alltaf verið mér ómet-
anlegt.
Það var erfitt fyrir foreldra þína
og okkur öll þegar kom í ljós að þú
værir með sama sjúkdóm og Einar
frændi þinn. Þá varstu aðeins eins
árs gamall, fjörmikill snáði. Þó vitn-
eskjan hafi verið til staðar um að
hverju stefndi ólu allir von í brjósti.
Án vonar hefði lífið sennilega verið
óbærilegt. Þú barst fötlun þína án
þess að maður yrði nokkurn tímann
var við sjálfsvorkunn hjá þér. Gleðin,
hamingjan, hjartahlýjan og húmor-
inn einkenndi þig. Þú varst heppinn
að eiga svo góða og hjartahlýja fjöl-
skyldu sem veitti þér mikla og góða
umönnun. En allir sem umgengust
þig, Stulli minn, vita að þú varst ekki
aðeins þiggjandi heldur gafstu okkur
öllum sem þekktum þig mikið. Ég er
virkilega þakklát fyrir að að hafa
fengið að kynnast þér því þú hefur
glætt líf mitt og gefið því gildi. Þú
varst alltaf uppáhaldsfrændinn minn
og þannig verður það um ókomna tíð.
Það er sárt að missa þig en ynd-
islegt að geta hlýjað sér við margar
góðar og skemmtilegar minningar.
Elsku Siggi, Valgerður, Hansína,
Ásgeir og aðrir ættingjar og ástvinir,
innilegar samúðarkveðjur. Megi all-
ar góðar vættir vera með ykkur öll-
um og vernda ykkur og hugga.
Jóhanna frænka.
Það eru kennara- og tímaskipti
hjá Stulla, einum nemanda minna í
Verkmenntaskóla Austurlands. Ég
hlakka til þeirra, geng inn í stofuna.
Ég vissi að sá var búinn að reikna al-
veg hárrétt hvenær dyrnar opnuð-
ust. Gegnum klið skólalífsins og
skarkala umferðar og vindhljóð hefði
hann þekkt vélarhljóðið í bílnum,
vissi hvar ég hafði lagt, hvort ég
hefði tekið nagladekkin undan kvöld-
ið áður og hvort ég læsti bílnum. Eitt
sinn hafði ég snúið við á ganginum
miðsvæðis milli lokaðs kennslurým-
isins, þar sem hann var í tíma, og
tónlist ómaði lágt úr tölvunni. Ég
gleymdi töskunni á kennarastofunni.
Þegar ég svo kom inn til Stulla og
tíminn hófst, gerði hann athugasemd
um að ég væri nú að verða svoldið
gleyminn. „Af hverju segirðu það?“
spurði ég og þóttist svolítið sár. „Nú
þú gleymdir töskunni áðan, ég
heyrði það alveg,“ sagði hann með
glettninni og smástríðninni sem ein-
kenndi þennan 17 ára ungling, allan
þann tíma sem ég þekkti hann.
Þessi magnaða geta til að meta
umhverfi sitt og taka eftir jafnt með
sjón, heyrn og reynslu var afskap-
lega þroskuð hjá drengnum.
„Sýbilla,“ sagði hann kannski þegar
rétta bókin fannst ekki á tilætluðum
stað, „hún er þarna aftast, í hillunni
við vaskinn neðarlega í staflanum
þarna,“ sagði hann eitt sinn í bekkj-
arstofunni þar sem hann var ásamt
26 bekkjarfélögum með tilheyrandi
róti, og gat þó bara bent með aug-
unum og svoldið hökunni, eða bara
ég veit ekki hverju, því svo skýr var
bendingin að hægt hefði verið að
ganga að bókinni í niðamyrkri.
Sturlaugur Einar, eða Stulli,
fæddist með vöðvarýrnunarsjúkdóm
sem mannlegur máttur getur ekki
læknað. En hægt er með ýmissi
tækni að gera lífið bærilegra. Hann
þekkti afleiðingar sjúkdómsins og
kynntist krökkum með sama sjúk-
dóm. Var þannig búinn að missa yfir
móðuna miklu kunningja og vini,
ásamt frænda.
Stulli kvartaði hins vegar aldrei í
okkar eyru. Kæmi hann sér í veru-
legan bobba á rafmagnsstólnum með
ævintýraakstri og sárkenndi til, var
viðkvæðið; „þú ert nú meiri klaufinn,
Stulli“, en aldrei það sem allir hlutu
að sjá ...... æ, æ, þetta var sárt. – Eitt
sinn í vetur fékk hann heiftarlega
ælupest. Hann kúgaðist og lá við
köfnun og var með snarræði fluttur á
sjúkrahúsið þar sem þekking, bún-
aður og snör handtök urðu honum til
lífs.
Þegar hann kom í skólann eftir
þessi ósköp, spurði ég hann hvort
hann hefði verið lasinn. „Iss, það var
nú ekkert. Það er ekkert að mér!“
svaraði hann.
Svo mörg voru þau orð. Og áfram
hélt kennslustundin: Undirbúningur
fyrirlesturs Stulla um jákvæð og nei-
kvæð áhrif álvers við Reyðarfjörð og
virkjunarframkvæmda norðan
Vatnajökuls, á ferðamannastraum,
lífríki og samfélag fámennra Aust-
firðinga. Kollurinn á Stulla var í fínu
lagi og húmorinn og skapið var frá-
bært og hverjum manni eftirbreytni-
vert. Hann var ákaflega heppinn
með fjölskyldu, bekkjarfélaga,
lækna og hjúkrunarlið. Hann hefði
auðveldlega getað verið heppnari
með þjóðfélag. Þvílíkt stríð sem bar-
átta foreldranna við ónýtt kerfi var á
stundum. Og það fyrir sjálfsögðum
mannréttindum Stulla, lögboðnum
og stjórnarskrárbundnum.
Við hjónin vorum svo lánsöm að
kenna Stulla nær alla hans skóla-
göngu. Auk þess vorum við nágrann-
ar lengst af eftir að hann flutti til
Neskaupstaðar.
Hann var sjálfstæður, stoltur og
fyrstu skólaárin þrjóskur. Hann var
kannski inntur eftir einhverju að
morgni en það gat eins vel verið
þremur dögum seinna eða síðdegis
sama dag sem honum hugnaðist að
svara. Það eltist nú af honum. En
matvandur var hann með afbrigðum,
og þar birtist þrjóskan. Í vetur borð-
uðum við á heimavistinni vikulega.
Það fannst honum góðar stundir.
Enda skemmtilegur félagsskapur
kennara og eins bekkjarfélaganna
fyrrverandi.
En hann vildi sitt kjöt, kartöflur
og sósu meðlætislaust, ekkert græn-
metisjukk eða „gras“. „Heldurðu að
ég sé belja eða hvað?“ varð honum
eitt sinn að orði þegar ég otaði að
honum einhverju kálinu. Eins voru
kaffitímarnir okkar á kaffistofu
Verkmenntaskólans óborganlegar
stundir. Þar var hver húmoristinn
öðrum betri og oft teknar rosalegar
rispur í glensi og gríni. Eins og til
dæmis daginn sem hann dó. Það
gafst varla tími til að borða, við hlóg-
um svo mikið.
Bekkurinn hans Stulla í grunn-
skóla var góður hópur. Vera Stulla í
honum mótaði bekkjarandann, jók
ábyrgðartilfinningu og samstöðu
nemendanna.
Stulli kenndi bekkjarfélögunum
mikið með sinni sérstaklega jákvæðu
lífssýn og viðhorfum. Með húmor og
glettni, bjartsýni og öflugum bar-
áttuanda.... í vonlausri baráttu sinni
um framtíð og bata.
Það var okkur hjónum, heilbrigð-
um og fótvissum einstaklingum,
ákaflega lærdómsríkt að fara í
göngutúr með Stulla í rafmagns-
stólnum, þegar hann var kominn til
sögunnar. Hindranirnar (sem marg-
ar hverjar eru afmáanlegar fyrir
verð bjórkippu) voru ótrúlega marg-
ar. Alltaf brugðust þó bæjarstarfs-
menn fljótt og vel við þegar hringt
var og minnt á að nú væri þriðjudag-
ur og moka þyrfti leiðina að skólaeld-
húsinu, eða fimmtudagur og við yrð-
um að komast í t.d. sparisjóðinn í
vettvangsnám. En allt of víða leynd-
ust grátbroslegar hindranir. Hvað á
t.d. að halda þegar lögð er með ærn-
um tilkostnaði upphituð skábraut
upp að dyrum með fullkomlega ófær-
um þröskuldi?
Ágæta fjölskylda að Marbakka 9.
Okkur er ljóst að harmur ykkar er
mikill og tómarúmið sem Stulli skil-
ur eftir stórt. Látið minninguna um
góðan dreng styrkja ykkur til fram-
búðar.
Grímur og Sýbilla.
Nú hefur hann Stulli kvatt okkur.
Líf hans var ekki langt í árum talið.
Hann þurfti lengst af í lífinu að berj-
ast við illvígan hrörnunarsjúkdóm
sem markaði bæði líf hans og fjöl-
skyldu. Nú er þeirri baráttu lokið.
Við höfum fylgst með foreldrum
hans vinna ötullega að því að líf hans
gæti orðið honum eins ríkt og mögu-
legt var. Við sem kynntumst Stulla
gátum ekki annað en dáðst að þess-
ari baráttu allri. Hún hefur örugg-
lega gefið okkur kraft í glímunni við
hin aðskiljanlegustu vandamál sem
sum virkuðu samt svo smá í sam-
anburðinum.
Þrátt fyrir að Stulli sé nú allur er
ljóst að minning hans mun lifa með
okkur starfsfólki og nemendum Nes-
skóla sem fengu að kynnast honum.
Ekki minnst bekkjarfélagar hans
sem útskrifuðust síðastliðið vor.
Ekki er nokkur vafi á því að sá lær-
dómur sem þau öðluðust í samveru
og samskiptum við hann mun um
margt verða þeim meira virði en ým-
islegt annað. Stulli var jafnan glað-
legur í viðmóti og er gott til þess að
vita að þrátt fyrir sviplegt andlát
hélt hann sínu góða geðslagi til síð-
ustu stundar. Við þökkum samfylgd-
ina um leið og við vottum foreldrum
hans, systkinum og öðru venslafólki
samúð okkar.
Fyrir hönd starfsmanna Nes-
skóla,
Einar Sveinn Árnason
skólastjóri.
Ljúfur drengur er farinn. Stur-
laugur eða Stulli eins og hann var
alltaf kallaður skilur eftir sig mörg
spor og minningar meðal okkar, þótt
hann hafi ekki verið gamall að árum.
Stulli var hið mesta ljúfmenni, glað-
ur og hress ungur drengur sem kall-
aði fram það besta hjá þeim sem um-
gengust hann. Fréttin um lát hans
nú í sumarbyrjun kom eins og reið-
arslag yfir okkur starfsfólk og sam-
nemendur hans og sérstaklega var
hans tryggu bekkjarsystkinum
brugðið. Aldrei er hægt að búa sig
undir hið óvænta og lát Stulla var
sannarlega óvænt þótt við vissum að
hverju stefndi, en framtíðin er svo
óráðið hugtak og við svo önnum kaf-
in að búa okkur undir sumarið og
framtíðina. Sem betur fer fengum
við að kynnast Stulla og lífi hans og
ekki síst að vera þátttakendur í bar-
ráttu hans við sjaldgæfan sjúkdóm.
Við erum mun ríkari eftir. Við búum
að því alla ævi að hafa kynnst lífsbar-
áttu hans og viljastyrk, sem hvetur
okkur án efa öll til að láta gott af
okkur leiða í lífinu.
Elsku Stulli, við vitum að nú ert þú
á góðum stað þar sem þér líður vel
með góðu fólki, sem hlær með þér og
gerir að gamni sínu líkt og værir þú
með okkur í skólanum. Í minning-
unni verður þú alltaf í huga okkar og
minnir okkur á að það skiptir máli að
líta björtum augum á tilveruna. Með
þessum fátæklegu orðum þakkar
starfsfólk og nemendur Verk-
menntaskóla Austurlands þér sam-
fylgdina og góð kynni af ljúfum
dreng, sem nú er farinn. Við sendum
Hansínu, Ásgeiri, systkinum Stulla
og öllum öðrum aðstandendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Minning hans lifir.
Það gisti óður
minn eyðiskóg
er ófætt vor
bjó í kvistum,
með morgunsvala
á sólardyr
leið svefninn ylfrjór
og góður.
(Snorri Hjartarson.)
Helga M. Steinsson, skóla-
meistari Verkmenntaskóla
Austurlands.
Það var að kvöldi miðvikudagsins
25. apríl síðastliðins, þegar ég var
kominn heim, eftir að hafa verið úti
að leika mér á fallegu vorkvöldi, að
mamma sagði mér að Stulli vinur
minn væri dáinn. Mér var vissulega
mikið brugðið. Mér fannst hlutirnir
gerast svo hratt og í reynd vera
óraunverulegir. En svona gerast
hlutirnir því miður stundum og eftir
stend ég aðeins með minningar um
kæran vin. Stulli, eins og þú varst
alltaf kallaður, þú varst bundinn í
hjólastól frá barnsaldri en þú varst
alltaf svo duglegur og þú varst alltaf
til staðar fyrir mig og mér fannst
alltaf svo gott að koma til þín og vera
hjá þér. Ekki fannst Hjálmari Aron
litla bróður mínum verra að skríða
upp í rúmið til þín, þegar mamma þín
var að passa hann á morgnana. Þeg-
ar ég var að heimsækja pabba minn
suður í Reykjavík vorum við alltaf í
símasambandi. Við söknuðum hvor
annars og það var alltaf það fyrsta
sem ég gerði þegar ég kom heim, að
hlaupa yfir götuna heim til þín og þar
beiðst þú alltaf spenntur eftir mér.
Ekki grunaði mig að ég væri að veifa
þér í síðasta skiptið þegar þú varst á
leiðinni á sjúkrahúsið sama dag og
þú lést. Nú verð ég að kveðja þig
með miklum söknuði, elsku besti vin-
ur. Elsku Ásgeir, Hansína, Valgerð-
ur og Sigurður og aðrir aðstandend-
ur, megi góður Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Þinn vinur,
Óskar Halldór Guðmundsson.
Stulli var einstakur strákur sem
ég gleymi seint. Hann var alltaf svo
jákvæður og glaður. Þrátt fyrir fötl-
un sína var hann alltaf í góðu skapi
og sá ljósu punktana í öllu.
Ég kynntist Stulla fyrir tæpum
fjórum árum, þegar ég kom aftur til
Neskaupstaðar. Hann byrjaði strax
hjá mér í sjúkraþjálfun eftir að hafa
verið hjá Hafdísi sem hann hafði
mikið dálæti á. En við Stulli urðum
strax mjög góðir vinir og töluðum
saman um allt milli himins og jarðar.
Okkur skorti sjaldan umræðuefni og
hann hafði ákveðnar skoðanir t.d.
hvað varðar tónlist. Hann hafði mjög
skemmtilegan tónlistarsmekk, hélt
mikið upp á tónlistarmenn eins og
Elvis Presley og Vilhjálm Vilhjálms-
son. Oft leyfði hann mér að heyra
uppáhaldslögin sín og söng hann þá
sjálfur mikið með og kunni alla texta
utan að. Stulli hafði mjög gaman af
krökkum og var ég mjög ánægð þeg-
ar Hansína bauðst til þess að passa
Magneu Ástu fyrir okkur þegar ég
byrjaði aftur að vinna. Hún var, og
er, mjög ánægð á þeirra heimili og
alltaf þurfti samninga til að plata
hana heim með mér eftir pössun.
Hún hélt mikið upp á Stulla eins og
alla aðra í fjölskyldunni og hún vildi
kyssa alla bless í lok dagsins. Það var
mikil sorg þegar fréttist af því að
Stulli væri dáinn. Þetta gerðist svo
skyndilega, ég hitti hann daginn áð-
ur og hann var svo hress eins og
venjulega og eitthvað að grínast við
okkur. Stulli fór snögglega frá okkur
og það var kannski bara gott fyrir
hann en erfitt fyrir aðstandendur og
vini. Þó að við vissum að þessi stund
myndi koma var erfitt að búa sig
undir hana. En minningin um hann
lifir og kærleikurinn sem hann bar
með sér snerti okkur öll og vil ég fá
að þakka fyrir það að hafa fengið að
kynnast honum Stulla.
Elsku Ásgeir, Hansína, Valgerður
og Siggi, Sturlaugur og Valgerður
og aðrir aðstandendur, ykkur sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Heiða.
STURLAUGUR
EINAR ÁSGEIRSSON