Morgunblaðið - 12.05.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. MAÍ 2001 47
hún hefði það. Oft svaraði hún því til
að sér væri hætt að fara fram, en hún
varð 95 ára á liðnu hausti. Hún kvart-
aði aldrei og sneri öllum umræðum
upp í notalega umfjöllun og sá það já-
kvæða þótt sú leið væri ekki alltaf í
augsýn. Rúna var listaskrifari og
hafði gaman af að skrifast á við fólk.
Hún átti líka mikið og gott safn af
ljósmyndum sem hún hafði tekið
sjálf og sýndu lifnaðarhætti fyrri
tíma. Rúnu langaði mikið til náms
þegar hún var ung stúlka, en örlögin
urðu slík að það gat ekki orðið. Við
hjónin þökkum Rúnu fyrir allar
skemmtilegu samverustundirnar og
biðjum henni guðsblessunar.
Sólberg, Lucie og börnum þeirra
skulu færðar samúðarkveðjur og
þakkir fyrir allt sem þau hafa gert
fyrir hana frænku mína.
Matthildur Guðmundsdóttir.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast nöfnu minnar, Sigrúnar Bjarna-
dóttur frá Hesteyri, eða Rúnu eins
og hún var alltaf kölluð. Rúna lést
miðvikudaginn 2. maí síðastliðinn á
96. aldursári. Ekki ætla ég að rekja
æviferil Rúnu enda aðrir betur til
þess fallnir. Rúna kom inn í líf mitt
löngu áður en ég fæddist. Þannig
æxlaðist að móðir mín og móður-
bróðir, Kaja og Sólberg frá Sólbergi í
Bolungarvík, fóru í sveit til Sölva
Betúelssonar og Rúnu á Hesteyri.
Þau sæmdarhjón vantaði strák til
þess að hjálpa við bústörfin á Reyr-
hóli en móðir mín vildi líka fara í
sveitina þótt hún væri allt of ung til
þess að gera nokkurt gagn. Það varð
úr að systkinin dvöldu bæði í nokkur
sumur hjá Sölva og Rúnu. Á þeim
tíma myndaðist traust vinátta og
tengsl sem styrktust í áranna rás.
Sölvi og Rúna voru á meðal síðustu
ábúenda í Sléttuhreppi og undir það
síðasta gegndi Sölvi öllum helstu
ábyrgðarstörfum sem tilheyra einu
hreppsfélagi; hann var hreppsstjóri,
símsstjóri o.s.frv. Þegar Sléttu-
hreppur fór í eyði fluttu Sölvi og
Rúna til Bolungarvíkur þar sem
móðurfólk mitt bjó. Þykist ég þess
fullviss að lífið hefði um margt orðið
öðruvísi ef Sólberg móðurbróðir
minn og Lucie kona hans hefðu ekki
gengið þeim í barna stað og verið
þeim innan handar í amstri dagsins,
sérstaklega þegar aldurinn færðist
yfir. Lucie og Rúna voru einstakar
vinkonur. Hún var hægri hönd Rúnu
og sá um að hana vanhagaði ekki um
neitt, fór út í Einarsbúð og keypti í
matinn en síðar meir sá hún um öll
gjafainnkaup og aðrar útréttingar
samkvæmt fyrirmælum hennar. Að
leiðarlokum þakka ég Lucie og Sól-
berg fyrir að hafa veitt Rúnu og
Sölva góða fjölskyldu, tryggð og vin-
áttu allt til seinasta dags.
Fyrir rúmum fjörutíu árum
nefndu systkinin á Sólbergi börnin
sín í höfuðið á hjónunum á Reyrhóli.
Sölvi Rúnar Sólbergsson kom þrem
mánuðum fyrr í heiminn en ég, sem
einfaldlega heiti Sigrún. Sölvi Rúnar
er núna óðalsbóndi á Reyrhóli sem
stendur stöðugt í framkvæmdum við
endurbætur og viðhald á húsinu.
Ljóst er að hann sér til þess að Reyr-
hóll verði veglegur minnisvarði um
þau sæmdarhjón Sölva og Rúnu.
Nafna mín var svo skýr og klár í
kollinum að undrum sætti. Hún virt-
ist muna allt eins og gerst hefði í
gær. Henni þótti líka mjög gaman að
segja frá. Frá fyrstu tíð man ég eftir
því að vera í heimsókn hjá Rúnu og
hún sagði sögur, t.d. frá því er hún
gekk til prests. Hún gat nafngreint
alla og vissi hvernig lífi öll ferming-
arsystkinin höfðu lifað. Fróð-
leiksþráin var mikil og er ég viss um
að henni hefði ekki þótt verra að hafa
fæðst nokkru seinna á öldinni þegar
tækifæri til menntunar óháð kyni,
stétt og stöðu eru staðreynd.
Menntavegurinn lá ekki fyrir henni,
heldur sinnti hún fósturforeldrum
sínum í ellinni og tók síðan við búi á
Reyrhóli ásamt Sölva manni sínum.
Hana dreymdi alltaf um að verða
kennari. Rúna hafði alla góða kosti til
þess að vera kennari, að minnsta
kosti vissi hún allt og gleymdi engu.
Erfiðara finnst mér að ímynda mér
hana, þessa fíngerðu og veikbyggðu
konu, sem bóndakonu á hjara ver-
aldar, þar sem náttúruöflin eru óblíð
og lífsbaráttan hörð.
Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi að
eiga Rúnu fyrir nöfnu. Ég var heppn-
ari en bræður mínir sem áttu bara
tvær ömmur, ég átti þrjár. Þegar ég
var barn og unglingur var ég mikið
vestur í Bolungarvík hjá móðurfólki
mínu og þá heimsótti ég Rúnu næst-
um hvern dag og hlustaði á sögur og
varð spádómsgáfu hennar aðnjót-
andi. Hún sá alltaf í bollanum að ég
færi í ferðalag yfir marga fjallgarða,
þ.e.a.s. ég færi suður, eða þá að hún
sæi stráka sem litu alveg eins út og
fjallgarðarnir í bollanum. Mér þótti
þessir spádómar ekki merkilegir en
alltaf þótti mér jafn gaman að heyra
þá.
Ég get því miður ekki fylgt Rúnu
síðasta spölinn en við Loftur Atli og
Haukur Hákon sendum ættingjum
og öðrum aðstandendum hennar
samúðarkveðjur frá Kaliforníu.
Sigrún Hauksdóttir.
Rúna mín er látin 95 ára að aldri.
Hún kvaddi þennan heim hljóðlega
og á sinn hæverska hátt. Æskuminn-
ingar mínar eru nátengdar heiðurs-
hjónunum Sigrúnu Bjarnadóttur og
Sölva Betúelssyni, hreppstjóra og
oddvita á Hesteyri. Einstök sam-
heldni, ást og virðing einkenndi
hjónaband þeirra og allt heimilislíf.
Minningar koma upp í huga minn um
fallegan vordag 1946 þegar ég 8 ára
og Sólberg bróðir minn 10 ára sigld-
um með djúpbátnum norður til Hest-
eyrar til að fara í sveit. Það var svo
gaman er við sigldum inn Hesteyr-
arfjörðinn að sjá fjöllin umkringja
þessa vinalegu sveit. Sölvi kom á
skektunni sinni út á fjörðinn til að
sækja unga vinnufólkið. Sigrún fagn-
aði okkur í fjörunni er við komum í
land. Í fylgd húsbænda okkar héld-
um við heim á Reyrhól, þar sem við
hittum fyrir Guðbjart fóstra Rúnu
sem hjá þeim bjó í hárri elli. Það var
ekki mikill búskapur á Reyrhóli og
gátum við Rúna því átt margar ljúfar
stundir saman enda var unga vinnu-
konan ekki til mikilla stórræða. Gam-
an var að hlusta á hana segja sögur,
ellegar sýna mér kisturnar sínar og
hvað þær höfðu að geyma.
Rúna naut lesturs góðra bóka.
Stálminnug var hún og hafði
skemmtilegan frásagnarstíl. Rúna
lagði mikla alúð við allt sem hún
gerði, hvort sem það var við heim-
ilisverkin, handavinnu, félagsstörfin
eða rækta samband við frændgarð
sinn.
Hún hafði mikinn áhuga á ljós-
myndun. Hún átti myndavél og ljós-
myndabækur.
Hún tók mikið af myndum, sem
hún framkallaði sjálf í eldhúsinu á
Reyrhóli.
Þetta voru yndisleg sumur. Ég var
á Hesteyri í fjögur sumur og Sólberg
í þrjú. Á þessum árum verður mikil
hnignun á Hesteyri.
Fólkinu fækkaði ört og aleyddist
byggðin á fáum árum og var svo
komið þrem árum eftir að ég var þar
síðast að byggðin var öll komin í eyði.
Sölvi og Sigrún voru síðustu ábúend-
ur, sem fluttu frá Sléttuhreppi, og
fluttu þau til Bolungarvíkur. Þar
eignuðust þau marga góða vini.
Þegar heilsa Rúnu fór að gefa sig
átti hún gott atharf á sjúkraskýlinu,
þar sem allt starfsfólk sýndi henni
mikla hlýju og góða umönnun. Sér-
staklega vil ég þakka Lucie mágkonu
minni og Sólbergi bróður mínum og
fjölskyldu þeirra fyrir alla ræktar-
semina og þá umhyggju sem þau
veittu Rúnu þar til yfir lauk. Þannig
lifir Rúna í minningu minni, traust og
hlý með bros á vör. Ég og fjölskylda
mín kveðjum Sigrúnu Bjarnadóttur
með söknuði.
Karitas B. Jónsdóttir.
Mig langar til að kveðja Sigrúnu
með fallegu ljóði eftir Þórarin Guð-
mundsson. Það ber nafnið Kveðja.
Þér kæra sendi kveðju
með kvöldstjörnunni blá.
Það hjarta sem þú átt
en sem er svo langt þér frá.
Þar mætast okkar augu
þótt ei oftar sjáumst hér.
Ó, guð minn ávallt gæti þín
ég gleymi aldrei þér.
Hvíl í friði elsku Sigrún mín. Þín
Erla.
✝ Ingibjörg Stein-vör Hrólfsdóttir
fæddist á Ábæ í
Austurdal í Skaga-
firði 2. október 1910.
Hún lést á Dvalar-
heimili aldraðra á
Sauðárkróki 1. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Valgerður Krist-
jánsdóttir frá Ábæ, f.
25. maí 1888, d. 8.
janúar 1960, og
Hrólfur Þorsteins-
son frá Skatastöðum
í sömu sveit, f. 21.
maí 1886, d. 14. október 1966. Þau
bjuggu á Ábæ og síðar á Stekkjar-
flötum einnig í sömu sveit. Ingi-
björg átti sex systkini. Elst var
Friðfinna, f. 1909, d. 1996. Hin
húsfreyja á Akureyri, maki Baldur
Björnsson, 4) Elinborg, húsfreyja í
Djúpadal, maki Skarphéðinn Ei-
ríksson, 5) Hrólfur Birgir, bóndi á
Lýtingsstöðum, lést 1973, unnusta
hans var Anna María Egilsdóttir
en hún lést 1995 og sonur þeirra
Guðmundur Björgvin, lést 1975, b)
Sveinn, bóndi á Lýtingsstöðum,
maki Evelyn Kuhne, 7) Amalía Sig-
rún, húsfreyja á Þverá í Blöndu-
hlíð, maki Magnús Steinþórsson.
Ingibjörg og Guðmundur ólu upp
dótturson sinn, Guðmund Inga
Baldursson, og er maki hans Kol-
brún Þórarinsdóttir.
Á fjórða tug liðinnar aldar
bjuggu þau Ingibjörg og Guð-
mundur á ýmsum stöðum. Tvö
fyrstu árin voru þau í húsmennsku
í Bakkakoti í Vesturdal, en síðan
tvö ár í Teigakoti í Tungusveit og
eitt í Svartárdal, en þaðan lá leiðin
í Gilhaga, þar sem þau bjuggu um
þriggja ára bil. Um 1940 keyptu
þau hjónin jörðina Lýtingsstaði og
bjuggu þar allan sinn búskap síð-
an.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Mælifellskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
systkinin eru: Jórunn,
f. 1914, d. 2000; Krist-
björg, f. 1917; Krist-
ján, f. 1921, d. 1996;
Stefán, f. 1927, og
Anna, f. 1930. Þar að
auki átti Ingibjörg
fóstursystur, Jóhönnu
Kristjánsdóttur, f.
1925, d. 1993. Ingi-
björg giftist hinn 22.
ágúst 1931 Guðmundi
Eiríkssyni frá Vill-
inganesi, f. 21. nóvem-
ber 1903, d. 7. apríl
1988. Þau eignuðust 7
börn sem öll eru á lífi
nema eitt og eru þessi talin í ald-
ursröð: 1) Hjörtur, kennari í
Reykjavík, 2) Valgarð Birkir,
bóndi í Tunguhlíð, maki Rut Valdi-
marsdóttir, 3) Guðrún Fanney,
Er fuglar hefja flug og morgunsöng
og fagna því, að ljómar dagur nýr.
Þá koma öll hin ungu þyrstu dýr
að uppsprettunnar silfurtæru lind –
öll, nema þessi eina hvíta hind.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku mamma mín, en þannig var
ég alltaf vanur að byrja öll bréfin til
þín en nú verða þau ekki fleiri. Í dag
reyni ég að kveðja þig en það er erf-
itt. Allt er þetta svo snöggt, á vissan
hátt, en þó ekki.
Líkaminn var þreyttur eftir
margra áratuga erfiði. Allt of mikið
erfiði og harða lífsbaráttu en lundin
var alltaf ljúf. Já, það er erfitt að
kveðja góða móður. Í raun og veru
er það ekki hægt. Hún fylgir manni
alla tíð. Hún fer ekki. Hún verður
hjá manni. Já, elsku mamma mín,
þegar ég reyni að skrifa þetta bréf
streyma minningarnar fram í hug-
ann. Þær fara svo hratt því að þær
eru svo margar og ljúfar. Minningar
frá barnæsku og allt til síðustu
stunda okkar.
Mikið er orðið langt síðan þú
kenndir mér að ganga og leiddir mig
í hlaðvarpanum á Stekkjarflötum og
svo í Bakkakoti.
Leiddir þú forðum
lítinn dreng.
Titrar við ómur
af tregastreng.
Safnast í vestri
svipþung ský.
Veturinn nálgast
með veðragný.
Berst fyrir laufsegli
ljóð til þín.
Kemst yfir hafið
kveðjan mín?
(Ólafur Jóhann Sigurðsson.)
Við áttum svo víða heima. Við vor-
um alltaf að flytja á fjórða tug ald-
arinnar. Ég vissi vel að þú tókst
nærri þér þessa sífelldu búferla-
flutninga. Ég óskaði oft, sem lítill
drengur, að þú og faðir minn gætuð
eignast býli þar sem þið gætuð verið
alla tíð. Þið áttuð það svo sannarlega
skilið. Um 1940 keyptuð þið svo jörð-
ina Lýtingsstaði. Þar gerðuð þið
ykkur hlýlegt og fallegt heimili og
óluð upp börn ykkar. Þar ríkti um-
burðarlyndi, virðing og friður. Sem
lítið barn átti ég þá ósk heitasta að
líkjast þér í skapgerð. Þú varst svo
góð og hlý sál, gjafmild og gestrisin.
Það sást aldrei vanstilling, aðeins
hlýja, góðvild og umhyggja fyrir öll-
um. Þú varst sterkur persónuleiki
og hafðir mikla réttlætiskennd.
Kjark og þrek áttir þú í ríkum mæli
og stærst varst þú þegar mest á
reyndi. Það sýndir þú er sorgin
kvaddi dyra. Þungbær var sorgin
þér að missa son þinn, Hrólf, mikinn
efnismann og sérstaklega góðan
dreng, með sviplegum hætti rétt fyr-
ir jólin 1973 og fáum árum síðar tvo
unga sonarsyni með stuttu millibili.
Já, myndirnar birtast mér, hver af
annarri. Í Teigakoti hafðir þú eign-
ast ljóðabókina Svartar fjaðrir eftir
Davíð frá Fagraskógi. Þér þóttu
ljóðin hans svo falleg. Ég man þú
last þau stundum upphátt. Þú varst
svo gefin fyrir góðar bækur, sér-
staklega ljóð og endurminningar.
Nú síðast varstu að lesa Minningar
úr Goðdölum eftir Þormóð Sveins-
son. Þá bók þótti þér vænt um.
Mikið var nú gott að vera hjá þér
mestan hluta aprílmánaðar, á deild-
inni þinni góðu, á Dvalarheimili aldr-
aðra á Sauðárkróki, deild fimm. Allt
starfsfólk þar, læknar og hjúkrunar-
fólk, var þér frábært og umvafði þig
hlýju og kærleika og gerði allt sem
það gat fyrir þig.
Fyrir það ber að þakka af heilum
hug þessu sérstaklega góða fólki.
Þessi nýliðni aprílmánuður er mér
hjartkær og minning hans mun
varðveitast í huga mér alla tíð. Við
höfðum um svo margt að tala eins og
alltaf. Svo gengum við oft eftir gang-
inum og stoppuðum við gluggana til
þess að sjá fallegu fjöllin að aust-
anverðu. Ég hafði gleymt hvað dal-
irnir hétu en þú mundir nöfn þeirra
eins og Hjaltadals og Kolbeins-
dals. Það var svo mikill snjór í
Hjaltadalnum, þar var meiri snjór
en í hinum dölunum. Svo töluðum
við um að það væri gaman að koma
að Hólum í Hjaltadal og við ætl-
uðum að skreppa þangað í sumar á
rauða bílnum okkar. Þá ætluðum
við að fá okkur kaffi í veitingastof-
unni á Hólum eins og við fengum
okkur svo oft kaffi á kaffihúsum í
Reykjavík þegar þú varst hér. Þér
fannst svo notalegt að setjast inn á
hlýlegan stað og drekka kaffi í ró-
legheitum og virða fyrir þér mynd-
irnar á veggjum viðkomandi stað-
ar.
En nú er vegferðinni lokið. Við
sem erum börnin þín þökkum þér
fyrir allt og vitum að það eru for-
réttindi að hafa átt þig fyrir móð-
ur, móður sem alla tíð fórnaði sér
fyrir börn og heimili. En það er
svo erfitt að kveðja. Samt vitum
við að þú lifir í okkar lífi og gleym-
ist aldrei.
Vertu blessuð, elsku mamma.
Þinn sonur,
Hjörtur.
INGIBJÖRG
STEINVÖR
HRÓLFSDÓTTIR
Frændi okkar er
fallinn frá, langt um
aldur fram. Það er
erfitt að sjá eitthvert
réttlæti í því að maður
á besta aldri er tekinn
frá fjölskyldu sinni og
öðrum ástvinum. Við sem eftir sitj-
um reynum að skilja tilganginn en
getum það ekki. Það eina sem við
getum er að vona. Við vonum að
sorgin muni sefast, við vonum að
HALLUR
SIGURÐSSON
✝ Hallur Sigurðs-son fæddist á
Sauðárkróki 11. maí
1953. Hann lést laug-
ardaginn 28. apríl
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Sauðárkrókskirkju
5. maí.
fjölskyldan geti litið
fram á veginn björt-
um augum og við von-
um að Hallur sé kom-
inn á góðan stað þar
sem amma tekur á
móti honum. Og vonin
er sterk. Hún mun
hjálpa okkur.
Elsku Sirrý, Guð-
rún Ösp, Margrét
Helga, Bryndís, afi,
pabbi, Nonni, Helgi
og fjölskyldur, megið
þið hljóta styrk til að
komast heil í gegnum
þessa þolraun. Guð
veri með ykkur.
Ásta, Már og Vignir Már.
Sigurður Rúnar.
Bára og Pétur.
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í
tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/
sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Frágangur afmælis-
og minningargreina