Morgunblaðið - 12.05.2001, Blaðsíða 50
MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 12. MAÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurður Magn-ússon fæddist á
Orrustustöðum á
Síðu í Vestur-
Skaftafellssýslu 28.
júlí 1915. Hann lést
á Landspítalanum 6.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Katrín S. Pálsdóttir
og Magnús J. Sig-
urðsson. Systkini
Sigurðar voru Páll
Jóhann, f. 27. ágúst
1914, d. 25. nóvem-
ber 1926, Sólveig, f.
28. júlí 1915, tví-
burasystir Sigurðar, dó nokk-
urra daga gömul, Sólgerður, f.
23. ágúst 1916, d. 29. júní 1995,
Þórey, f. 13. janúar
1918, Ingigerður, f.
12. janúar 1919,
Pálhanna, f. 16.
febrúar 1928, Sig-
mundur Bergur, f.
5. febrúar 1923,
Einar Þorfinnur, f.
20. júlí 1927, d.
1968, fórst með
Þráni VE, Guðjón,
f. 26. mars 1923, d.
25. apríl 1995, Ás-
dís, f. 26. desember
1934, og Sigurrós,
f. 23. september
1929.
Útför Sigurðar fer fram frá
Prestbakkakirkju á Síðu í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Föðurbróðir minn, hann Siggi,
hefur nú kvatt þennan heim á sinn
hljóðláta hátt, en þannig var hann
Siggi, hafði ekki hátt og lét ekki
mikið á sér bera.
Hann skildi við þennan heim
sunnudaginn 6. maí síðastliðinn eft-
ir nokkuð langa og erfiða baráttu
við krabbamein, og gat maður ekki
annað en glaðst yfir þeim fréttum
að hann hefði loksins fengið hvíld-
ina. Eftir hádegi á sunnudaginn
fékk hann sér kaffisopa, lagðist útaf
og sofnaði svefninum langa á
krabbameinsdeild Landspítalans.
Ég ólst upp í sama húsi og hann
þannig að hann hefur alltaf verið
hluti af mínu umhverfi, og þegar
maður lætur hugann reika þá koma
upp margar skrítnar og skemmti-
legar minningar.
Siggi og jeppinn hans koma strax
upp í huga manns, það var alveg
örugglega að koma sumar þegar
Siggi var kominn með málningar-
pensilinn á loft og byrjaður að mála
jeppann og kerruna, þá var hann
byrjaður að undirbúa förina austur
á Orrustustaði þar sem hann var
uppalin en þangað fór hann alltaf
yfir sumartímann og eyddi sínu fríi
í tjaldi í gömlu hlöðunni, þar var
hans ríki og þótti honum alveg
örugglega ekki til betri staður í
þessum heimi .
Ein minningin um Sigga og jepp-
ann: við að koma keyrandi ofan af
Borgarspítala, jeppinn drepur á sér,
hann fer út úr bílnum og byrjar að
trekkja hann upp, þetta þótti manni
ekki lítið fyndið. En enginn var
tryggari sveitinni sinni, ef einhver
minntist á Skaftafellsýslu lifnaði
heldur betur yfir honum og var eins
og opnað væri fyrir gáttir sem ann-
ars voru að öllu jöfnu lokaðar og gat
hann frætt þá sem á vildu hlusta
allt um sveitina og fólkið þar sem
var honum mjög kært.
Siggi var ókvæntur og barnlaus,
en hann var sérstaklega barngóður,
dóttur mína Birnu Rán hélt hann
mjög mikið upp á. Þegar hann bjó í
Laufbrekkunni fór hún oft upp til
hans að spila, fara í feluleik eða
bara að spjalla og átti hann þá alltaf
eitthvað gott til gefa henni, og liðu
ekki þau jól eða páskar að hann
færi ekki og keypti eitthvað smá
handa henni Birnu. Núna rétt áður
en hann dó fórum við og heimsótt-
um hann og sá ég hvað honum þótti
gaman að hún var með mér, þótt
hann segði ekki margt. Ekki er
hægt að skrifa um Sigga án þess að
minnast á harmonikkuna og munn-
hörpuna en á góðum stundum þótti
honum ekki lítið í það varið að taka
í nikkuna eða hörpuna og slá takt-
inn á við þrjá. En nú verður hann
jarðaður í sveitinni sinni, jeppinn
skartar sínu fegursta á safni í sveit-
inni og held ég að honum gæti ekki
liðið betur.
Guð blessi þig og friður sé með
þér.
Þín bróðurdóttir,
Sigrún.
Hvernig á að setja saman minn-
ingargrein um þá, sem eru farnir, í
fáum orðum, það hrannast fram
smá minningarbrot, hvað á að setja
á blað og hvað ekki? Lengst bjó
Siggi „bromm“ eins og systkina-
börn hans kölluðum hann oft, að
Laufbrekku 27 íKópavogi, ásamt
móður sinni, Einari bróður sínum
og systrum Rósu og um tíma Sólu.
Einar og pabbi byggðu húsið í sam-
einingu, í mínum minningum byggði
Siggi það líka, allavega var hann
alltaf að múra, mála eða lagfæra
eitt og annað sem laga þurfti. Það
er varla hægt að gleyma gamla
Willis jeppanum sem hann átti og
var orðinn sýningargripur á safni
undir Eyjafjöllunum síðast þegar
ég frétti. Alltaf var farið austur að
Orrustustöðum á jeppanum þó hann
færi ekki hratt.
Þegar ég hugsa um Sigga þá
kemur í hugann vísubrot sem ég
held að geti lýst huga hans talsvert.
Þig, sem í fjarlægð fjöllin bak við dvelur
og fagra minning tengdir líf mitt við,
minn hugur þráir, hjartað ákaft saknar
er horfnum stundum ljúfum dvel ég hjá.
Hugur Sigga var mikið á Orr-
ustustöðum, þangað fór hann á
hverju sumri og vann við að dytta
að hinu og þessu, meðal annars lag-
aði hann gömlu hlöðuna og tjaldaði
alltaf inní henni, þar var hann alla-
vega öruggur um að tjaldið fyki
ekki.
Man ég eftir að hafa komið þar
stundum þegar hann dvaldi þar.
Hann var vel kynntur á mörgum
bæjum í sveitinni og var víðast auð-
fúsagestur. Hann lifði rólegu lífi og
talaði ekki illa til fólks, lét öðrum
eftir að dæma gerðir samferða-
manna sinna.
Siggi vann alla sína tíð verka-
mannavinnu, eins og ég man eftir
honum þá var hann handlangari hjá
múrurum mestan hluta ævinnar en
ég veit að áður vann hann sem
vinnumaður í sveit, man ég eftir að
hann hafi sagt mér að hann hafi
verið í Pétursey eitt ár meðal ann-
ars, mér finnst sennilegt að hann
hefði viljað verða bóndi fyrir austan
ef aðstæður hefðu leyft.
Siggi var einhleypur og átti engin
börn, en systkinabörn hans hænd-
ust að honum og voru þau stundum
sem hans eigin, sást það best þegar
minningarathöfnin fór fram, þar
mættu mörg þeirra ásamt systkin-
um hans sem eru á lífi. Margir gáfu
sér tíma til að mæta þrátt fyrir
hraða nútímans.
Kynslóðir koma og fara, ég trúi
því að Guð úthluti okkur verkefnum
til að leysa í hverju lífi, þú vannst
þitt verkefni vel, núna ertu kominn
yfir móðuna miklu þar sem ríkir ei-
lífur friður, en ég held að skaparinn
láti okkur endurfæðast og takast á
við ný verkefni og við þroskumst í
hverju verki sem hann úthlutar
okkur. En núna þegar þú ert allur
þá færðu að hvíla í kirkjugarðinum
á Prestbakka þar sem meðal annars
hvíla foreldrar þínir og tvíburasyst-
ir Sólveig sem dó nokkra daga göm-
ul, þar var þinn óska hvílustaður
fyrir jarðneskar leifar þínar, en
andinn er ekki horfinn, hann er
komin í annan heim þar sem al-
mættið mun úthluta honum ein-
hverju öðru hlutverki.
Þessi minnarbrot og hugleiðingar
eru kveðja mín til þín.
Kær kveðja,
Karl Guðjónsson.
Stundum vitjar dauðinn hægt og
rólega og þannig vitjaði hann Sig-
urðar Magnússonar frá Orrustu-
stöðum sem að við kveðjum frá
Prestbakka á Síðu í dag. Sigurður
var móðurbróðir okkar systra og
okkur afar kær. Siggi var einstak-
lega þægilegur maður að hafa ná-
lægt sér sem við sáum aldrei skipta
skapi. Allt sem Siggi gerði var gert
af vel yfirlögðu ráði og í rólegheit-
um. Í minningunni er Siggi frændi
að dytta að jeppanum sínum, Willys
árgerð 1947. En þann jeppa átti
hann árum saman og er hann nú á
Byggðarsafninu á Skógum. Margar
ferðir fór Siggi á honum austur á
Síðu og tók sú ferð oft langan tíma.
Þá var farið á æskustöðvarnar á
Orrustustöðum og oft var Siggi þar
margar vikur yfir sumartímann.
Þar sló hann með orfinu sínu og fór
í veiðiskap. En Siggi hafði alla tíð
mikinn áhuga á öllum veiðiskap.
Það var okkur yngra fólkinu einstök
upplifun að koma og heimsækja
Sigga þar sem hann hafði búið um
sig í tjaldi og naut þess að vera
aleinn í kyrrðinni á Orrustustöðum,
hlusta á niðinn í bæjarlæknum og
söng fuglanna. Þar var hann svo
sannarlega kóngur í ríki sínu. Það
var fljótt að vindast stressið af okk-
ur nútímafólkinu við þessar aðstæð-
ur. Gaman er að minnast á ferð sem
farin var þegar Siggi varð áttræður.
Þá var farið á Orrustustaði, tjaldað
og slegið upp veislu. Þá fékk Siggi
afmælisdag eins og hann vildi. Síð-
an var komið við á Skógum og kíkt
á jeppann. Siggi hafði alla tíð mjög
gaman af lestri góðra bóka og átti
gott bókasafn. Við áttum oft langar
samræður um menn og málefni og
kom þá oft í ljós hve vel hann var að
sér, þá sérstaklega í ættfræði. Siggi
hafði alla tíð mikið yndi af músik og
spilaði oft löngum stundum á harm-
onikkuna sína og á sínum yngri ár-
um spilaði hann oft á böllum í sveit-
inni. Í minningunni er Siggi frændi
okkar þessi rólegi trausti maður
sem öllum leið vel nálægt, með nef-
tóbaksdósina sína og klútinn. Það
var eins og allt væri svo mátulegt
hjá honum, ekki of mikið eða lítið af
neinu. Í rólegheitunum lifði hann
löngu og góðu lífi og lengst af mjög
heilsuhraustur. Seinustu tvö árin
dvaldi hann á sambýli fyrir aldraða
á Skjólbraut 1a í Kópavogi þar sem
honum leið afar vel. Við systurnar
viljum þakka þér samfylgdina og
megi góður guð blessa minninguna
um kæran frænda.
Sigurlaug, Erla, Hadda,
Kolbrún og Hekla.
SIGURÐUR
MAGNÚSSON
✝ VilhjálmurMagnússon fædd-
ist á Hrollaugsstöð-
um á Langanesi 4.
júní 1917. Hann lést á
Sólvangi í Hafnar-
firði 5. maí síðastlið-
inn. Hann var einka-
barn foreldra sinna,
Magnúsar Guð-
brandssonar, og
Hólmfríðar Svein-
björnsdóttur.
Kona hans var
Guðrún Þórðardóttir
frá Ísafirði, f. 18.
ágúst 1915, d. 11.
janúar 1998. Börn þeirra eru: 1)
Þórður, maki Guðmunda Haralds-
dóttir, hann á þrjú börn, þau búa í
Garðabæ. 2) Hólmfríður, maki
Skúli Geirsson, hún á fjögur börn
og tólf barnabörn, þau búa í Hafn-
arfirði. Magnús, maki Kristjana
Jóhannesdóttir, hann á fimm börn
og fimm barnabörn, þau búa í
Kópavogi. 3) Sæmundur, maki
Þóra Björgvinsdóttir, hann á eitt
barn, þau búa í Hafn-
arfirði. 4) Kristín,
maki Guðlaugur
Gústafsson, hún á
fimm börn og og
fjögur barnabörn,
þau búa í Grindavík.
5) Helga, maki Páll
Guðmundsson, hún á
tvö börn og tvö
barnabörn, þau búa
á Húsavík. 6) Eva,
maki Jón Árnason,
hún á þrjú börn, þau
búa í Hafnarfirði. 7)
Ingólfur, maki Ásta
Ó. Jónsdóttir, hann á
tvö börn, þau búa á Sauðarkróki.
Áður eignaðist Vilhjálmur son,
Agnar, hann er ókvæntur og
barnlaus og býr á Þórshöfn.
Stjúpdóttir Vilhjálms er Hrönn
Pétursdóttir, maki Einar Hans-
son, hún á fjögur börn og sjö
barnabörn, þau búa á Selfossi.
Útför Vilhjálms fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Nú þegar sólin hækkar á lofti,
gróðurinn er að lifna eftir vetrar-
svefninn og loftið fyllist af fuglasöng
eftir óvenju mildan og góðan vetur
kvaddi háaldraður útnesjabóndi
þetta líf.
Skyldu honum Vilhjálmi frá
Hrollaugsstöðum ekki hafa flogið í
hug löngu liðnir vetur – þegar hann
ræddi um einstaka veðurblíðu nýlið-
ins vetrar – vetur sem hann barðist
við norðlenskar stórhríðar, illviðri og
jafnvel hafís, til að framfleyta stórri
fjölskyldu á örreytiskoti á íslenskum
útnára við ysta haf.
Óvíst er hvort hugur Vilhjálms
stóð til búskapar en forlögin skákuðu
honum þarna niður.
Hann var einkabarn foreldra
sinna, fæddur á Hrollaugsstöðum á
Langanesi 4. júní 1917, sonur búandi
hjóna þar. Hann missti föður sinn
ungur og bjó síðan með móður sinni,
þar til kona kom í bæinn alla leið
vestan af Ísafirði, þá færðust búsfor-
ráð meira á hendur þeirra, en móðir
hans bjó samt búi sínu áfram í skjóli
þeirra.
Nú bættust börn í hópinn og fjöl-
skyldan stækkaði og litla kotið undir
brattri fjallshlíðinni framfleytti ekki
stækkandi fjölskyldu, en matarbirgð-
ir voru nægar á næstu grösum, fiskur
og selur uppi í landsteinum og fugl og
egg í björgum, en að afla þessa matar
kostaði strit og endalausa vinnu,
vinnu frá morgni til kvölds.
Þegar við tengdabörn Vilhjálms
komum að Hrollaugsstöðum núna,
sem eru nú aðeins túnbali og tóttar-
brot, undrar það okkur hvernig það
var hægt að lifa við slíkar aðstæður.
Við nútímafólk getum sennilega
aldrei sett okkur í spor þess fólks
sem bjó við slíkar aðstæður víða um
land.
Árið 1964 brugðu þau búi og fluttu
til Húsavíkur, þá var Vilhjálmur orð-
inn slitinn af vinnu og striti langt fyr-
ir aldur fram, búskapur á Langanesi
var þá á miklu undanhaldi. Á
Hrollaugsstöðum var ekkert raf-
magn og samgöngur aðeins sumar-
fær jeppavegur og vélvæðing engin.
Þegar til Húsavíkur kom vænkað-
ist hagur þeirra heldur, elstu börnin
flutt að heiman og lífsbaráttan léttist.
Vilhjálmur fékk vinnu í vöruskemmu
KÞ og vann þar um árabil, hann vann
einnig við fiskvinnslu þar til hann var
orðinn 74 ára.
Saga þeirra Vilhjálms og Guðrún-
ar konu hans er dæmigerð saga um
íslenskt alþýðufólk um og upp úr
miðri 20. öld.
Þau sátu aldrei í stjórnum eða
nefndum, þau skrifuðu aldrei í blöð,
töluðu aldrei á fundum, en komu upp
stórum barnahóp og nú eru komin
barnabörn og barnabarnabörn og
munu afkomendur þeirra nú vera 70.
Guðrún lést 11. janúar 1998 og upp
úr því missti Vilhjálmur heilsuna og
dvaldi á Hjúkrunarheimilinu Sól-
vangi í Hafnarfirði síðustu þrjú árin.
Fjölskylda Vilhjálms færir starfs-
fólki Sólvangs alúðarþakkir fyrir frá-
bæra umönnun og viðmót honum til
handa. Þar leið honum vel.
Þar sem góðir menn fara eru guðs
vegir.
Skúli Geirsson.
Elsku afi.
Loksins fékkstu hvíldina lang-
þráðu og óskina uppfyllta um að
koma í faðminn á elsku ömmu sem
hefur eflaust beðið eftir komu þinni
til sín í himnaríki.
Mér þykir svo sárt að missa þig, afi
minn. Söknuðurinn sem nístir mig ut-
an frá leynir sér ekki en innst inni í
hjarta mínu er lítil sál sem samgleðst
þér að hafa fengið að sofna svefninum
sem þú hafðir beðið eftir svo lengi, til
að komast frá öllu erfiði, veikindum
og sjóndepru sem hrjáði þig svo mik-
ið. Ég minnist orðanna þinna þegar
ég kom og heimsótti þig í síðasta
skipti með pabba upp á Sólvang, þeg-
ar þú sagðir að þegar sjónin færi þá
væri lítið sem ekkert eftir af lífinu.
Elsku afi, þú andaðist á stjörnu-
bjartri nóttu, þegar skæra stjarnan
þín skein svo skært, stjarnan sem
hafði leitt þig lífsleiðina rétt eins og
þú leiddir börnin þín lífsleiðina
þeirra. En það kvöld, þegar allt var
hljótt og friður ríkti hjá þér, fékkstu
óskina þína langþráðu uppfyllta.
Stjarnan dofnaði og hvarf inn á
órannsakanlega vegi Guðs. Hlutverki
hennar var lokið. Það var amma sem
leiddi þig að lokum langrar og sællar
ævi þinnar og breiddi faðminn út á
móti þér og englarnir sungu og
fögnuðu ykkur þegar þið höfðuð sam-
einast á ný eins og þið voruð áður.
Elsku afi minn, mér þykir svo
vænt um þig og vildi óska að þú hefð-
ir getað verið ögn lengur hjá okkur,
heilsuhraustur og fylgst með okkur
og gjörðum okkar. En nú veit ég að
þér líður vel hjá ömmu, Guði og engl-
unum hans og ég er fullviss um að þú
fylgist með því hvernig okkur geng-
ur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku afi, ég þakka þér fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman og
alla þá væntumþykju sem þú veittir
mér. Mér þykir svo vænt um þig og
ég mun aldrei gleyma þér, ég geymi
minninguna kæru um afa á Húsavík á
sérstað í hjartanu mínu.
Guð blessi þig og varðveiti, elsku
afi minn, hvíl í friði.
Elsku pabbi og annað frændfólk,
megi Guð vera með ykkur og styrkja
okkur í sorginni.
Sigurbjörg Magnúsdóttir.
Elsku besti langafi okkar.
Nú er víst komið að kveðjustund.
Alltaf var nú gaman að koma til þín
og langömmu á Húsavík. Þið tókuð
alltaf vel á móti okkur. En svo þegar
langamma dó þá varðstu að flytja á
Sólvang í Hafnarfirði af því að þá
varðstu líka orðinn svo veikur. Við
munum ávallt elska þig, minnast og
sakna.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Óskar Geir, Eyþór Ingi og
Hafdís Birta.
VILHJÁLMUR
MAGNÚSSON
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.