Morgunblaðið - 23.03.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. MARS 2002 43
brosmildu stelpunnar sem var mér
svo traustur vinur og félagi.
Ég sakna hennar mikið og hún
mun alltaf lifa sem falleg minning í
hjarta mínu. Ég bið guð um að
blessa Fríðu, Sigga og fjölskyldu
þeirra sem hafa alltaf verið mér svo
góð. Ég hélt að þú færir frá mér en
nú veit ég að þú ert hér hjá mér, þú
lifir í mínu hjarta, þá fer allt þetta
svarta. Vinarkveðja,
Árdís Flóra Leifsdóttir.
Augun stóru full af undrun og sak-
leysi. Yfirbragðið rólyndislegt en
forvitnin skammt undan. Óhrædd
við að spyrja spurninga og sumar
hverjar fullorðinslegar. Kom fólki
stundum í opna skjöldu með ein-
lægninni. Þannig var Anna Margrét.
Kynni af henni kenndu að góð nær-
vera hefur ekkert með aldur, titla
eða fyrri störf að gera. Hlýjan og
falsleysið hittu beint í hjartastað.
Hún bar góðum foreldrum svo sann-
arlega fagurt vitni eins og þau systk-
inin öll í Rauðaskógi. Kurteis og
vönduð. Þeir sem einhverntíma hafa
komið í heimsókn til Fríðu og Sigga
þekkja notalegt andrúmsloftið sem
ríkir á heimilinu. Kærleikurinn og
tilgerðarleysið ráða þar ríkjum og
einhver sérstök tegund af æðruleysi
sem oft fylgir stórum fjölskyldum.
Margan kaffisopann hef ég drukkið
við Rauðaskógseldhúsborðið og oft-
ar en ekki var Anna Margrét þátt-
takandi í spjallinu. Og svo rölti hún
kannski með mér og Kristni litla til
kúnna, kálfanna og kindanna. Sagði
okkur stolt nöfn þeirra allra og
strauk kanínunum af varfærni. Nú
eru þessar hversdagsstundir orðnar
að dýrmætum minningarperlum
sem við þökkum fyrir.
Við eigum erfitt með að sætta
okkur við grimmd örlaganna að
höggva svo hart í tvígang hjá vinum
okkar í Rauðaskógi. Og við skiljum
enn síður miskunnarleysi forsjónar-
innar að ræna 11 ára barn framtíð-
inni. Hún sem var rétt að byrja að
bragða á lífinu. En við ráðum víst
ekki öllu í þessari jarðvist og í varn-
arleysi okkar gagnvart staðreyndun-
um biðjum við allt það góða sem til
er að vaka yfir fjölskyldu Önnu Mar-
grétar.
Vertu sæl, litla vinkona, og farnist
þér vel í nýjum heimkynnum.
Fyrir hönd allra í Austurhlíð,
Kristín Heiða (Stína).
Hver óttast er lífið við æskunni hlær
sem ærslast um sólríka vegi,
og kærleikur útrás í kætinni fær,
sé komið að skilnaðardegi.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Hvers vegna? Hvers vegna? Nei,
þetta getur ekki verið rétt, voru hug-
renningar laugardagsins 9. mars sl.
En þessar fréttir voru réttar. Hún
Anna Margrét dó í sviplegu umferð-
arslysi þennan morgun. En hvers
vegna hún? Hún sem var svo glöð og
kát, að skreppa til Reykjavíkur með
stóra bróður sínum. Hún sem var
svo hress og kát. Hún sem hafði svo
ríka réttlætiskennd og var svo um-
hyggjusöm. Hún hafði gullhjarta.
Hún sem lét sér svo annt um skóla-
félagana í frímínútum, tók börnin
sem stóðu utan hópsins og hvatti þau
ávallt með í leikinn. Kynni okkar
Önnu Margrétar hófust fyrir alvöru
þegar hún 5 ára gömul kom til mín í
vorskóla í „stóra skólann“ Reyk-
holtsskóla. Pínulítið feimin en glað-
leg og brosandi, með rauðar epla-
kinnar og geislandi augu. Kynni
okkar þróuðust því ég tengdist
bekknum hennar áfram og hún var í
lestrarhóp sem æfði daglega hjá mér
lestur uns sigur var unninn. Einnig
var Anna Margrét jafngömul yngstu
dóttur minni, þær voru bekkjarsyst-
ur og góðar vinkonur. Söknuður
okkar er mikill en það er hægt að
þakka fyrir og ylja sér við minningar
um liðnar samverustundir og góða
vinkonu.
Mikill og þungur harmur er kveð-
inn að foreldrum Önnu Margrétar,
systkinum og fjölskyldu hennar.
Góður Guð styrki ykkur öll til að tak-
ast á við þessa miklu sorg og gefi að
Ólafur Jóhann bróðir hennar nái
góðri heilsu á ný.
Hví var þessi beður búinn,
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum
(Björn Halldórsson.)
Guð geymi þig og takk fyrir allt,
elsku Anna Margrét.
Elinborg Sigurðardóttir.
Nú eru allir sorgmæddir í sveit-
inni Anna Margrét var svo góð
skólasystir og kórfélagi alltaf kát og
skemmtileg og við söknum hennar
mikið. Við eigum margar góðar
minningar um hana sem eru dýr-
mætar. Eins og þegar við fórum á
badmintonmót í Þorlákshöfn, þá var
Anna Margrét meidd á hendinni og
gat ekki keppt, en fór samt með til
að hughreysta okkur hin. Við sögð-
um að hún væri eins og lítill liðsstjóri
og það var gott að hafa hana með. Á
leiðinni heim í bílnum sungum við
kóralögin, fórum í klappleik og
spjölluðum, þá höfðum við engar
áhyggjur. Svo komu sinfóníutón-
leikarnir, við fórum til Reykjavíkur
saman og æfðum, allir kórarnir og
hljómsveitin og á leiðinni heim var
aftur sungið og trallað. En nú syng-
ur Anna Margrét örugglega í engla-
kórnum á himnum og við kveikjum
fyrir hana englaljós á kvöldin.
Hví var þessi beður búinn,
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(B.Halld.)
Við biðjum Guð að blessa og
hugga fjölskyldu Önnu Margrétar
Guðrún Gígja og Ásborg.
Mig langar til að minnast Önnu
Margrétar í nokkrum orðum.
Þegar Petra systir okkar dó átti
Anna Margrét svo ákaflega bágt.
Hún grét langmest af okkur öllum.
Þetta var í fyrsta skiptið sem ég
hitti hana. Lítil dökkhærð stúlka
sem var mjög tilfinninganæm. Hún
tók í höndina á mér og sagði að nú
yrðum við systurnar (ég, Steinunn
og Dagný) – systur hennar.
Tíminn leið og alltaf kynntist ég
henni betur. Hún var svo svo hlý og
yndisleg og geislandi af lífsgleði. Já
hún Anna Margrét var að verða
dama, síðast þegar ég hitti hana var
hún nýkomin af balli, uppljómuð, svo
brosmild og falleg. Það var alltaf svo
bjart í kringum hana, meira að segja
röddin hennar var svo björt.
Það er dálítið skrítið að hugsa til
þess hvaða fólk er valið til að fara,
hún átti svo mikið að gefa og átti eft-
ir að upplifa svo margt.
6 árum eftir að elsta systir okkar
lést í bílslysi, fer Anna Margrét líka.
Ég veit þó að Petra tekur á móti
henni með hlýja faðmlagið sitt og
heitu góðu hendurnar sínar.
Hve mikið er lagt á eina fjölskyldu
spyr ég og hugsa líka til hans Óla
sem á um mjög sárt að binda og alla
fjölskylduna, sem þarf að ganga í
gegnum sömu erfiðu hlutina aftur.
Við erum kannski bara leikmenn, í
miklu stærra tafli en við gerum okk-
ur nokkurn tíma grein fyrir.
Kæra fjölskylda og vinir, mínar
innilegustu samúðarkveðjur til ykk-
ar allra.
Sif Helgadóttir.
Elsku Anna Margrét mín, mig
langar með þessum fátæklegu orð-
um til að kveðja þig og þakka þér
fyrir allar ánægjustundirnar sem þú
veittir okkur hér á Miðhúsum á þinni
alltof stuttu ævi og þá sérstaklega
börnunum okkar, þeim Ægi og
Möggu. Viðkvæðið hjá þeim var
jafnan: má ég fara til Önnu Mar-
grétar, eða má Anna Margrét koma
til okkar. Þau sakna þín svo sárt,
eins og aðrir sem þekktu þig. Þú
varst alltaf svo brosmild og kát, með
þínar rjóðu kinnar og kurteisu fram-
komu. Og með frjóu hugmyndaflugi
tókst þér alltaf að virkja þau í leiki
og sætta misjöfn sjónarmið. Ég dáð-
ist oft að því.
Það er erfitt að skilja tilganginn
þegar ung og hraust stúlka eins og
þú er hrifin í burt svona fyrirvara-
laust. En ég veit að góður Guð geym-
ir þig núna og ég bið þess að hann
megi styrkja foreldra þína og systk-
ini og aðra aðstandendur á þessum
erfiðu tímum.
Þín nágrannakona,
Geirþrúður
(Þrúða á Miðhúsum).
Vorið nálgast. Blómin eru að
vakna. Það er vorilmur í lofti. Sólar-
ljósið glitrar. Öll þráum við birtuna
og fylgjumst með grasinu sem
grænkar og blómunum sem eru að
leitast við að teygja sig upp úr jörð-
inni. Þau eru að vakna blómin. Allt
er að vakna til lífsins.
Sum blóm sofna. Svo var um sól-
skinsstúlkuna og blómabarnið Önnu
Margréti Sigurðardóttur frá Rauðu-
skógum í Biskupstungum, einni feg-
urstu sveit á Íslandi.
Hún var sannkallað blóm.
Blómstrandi ung og falleg. Yngst af
átta systkinum í yndislegri fjöl-
skyldu. Samheldnari fjölskyldu er
vart mögulegt að hugsa sér. Öll eins
og einn maður. Þau voru á leið til
Reykjavíkur systkinin, Ólafur stóri
bróðir og Anna Margrét. Hann á
vegum skólans, hún að hitta vini
sína.
Eins og hendi sé veifað gerist eitt-
hvað ófyrirséð sem engum er um að
kenna. Anna kölluð burt. Það er svo
sannarlega huggun harmi gegn að
stóri bróðir fékk að lifa.
Að honum þarf að hlúa. Hann
elskaði litlu systur sína mjög og var
henni góður. Framundan er lífið og
allt það góða sem það getur haft upp
á að bjóða.
Tengsl við fjölskylduna á Rauðu-
skógum voru mikil í nokkuð mörg
undanfarin ár.
Minnisstæðust eru samskiptin við
Ólaf og Önnu Margréti, fyrir utan
hjónin sjálf, foreldrana Fríðu og Sig-
urð. Ólafur er fágætlega kurteis og
fágaður ungur maður sem gott er að
ræða við. Augljóst er í öllum sam-
ræðum hvað hann ber hag fjölskyld-
unnar fyrir brjósti.
Fegurst af öllu og ógleymanlegast
var, þegar svarað var í símann ungri
yndislegri röddu: Rauðiskógur. Góð-
an daginn! Anna Margrét gegndi
hlutverkinu að svara í símann þegar
fjölskyldan var að við vinnu sína í
útihúsunum. Það var tilhlökkun að
hitta í fyrsta sinn litlu stúlkuna sem
var svo kurteis og frjálsleg. Þá var
hún fimm til sex ára gömul. Það var
dýrmætt að eignast síðar meir vin-
áttu þeirra allra í Rauðuskógum og
Brekku.
Tvö ljóðabrot sýnast eiga vel við
hér. Þeim fylgir mikil væntumþykja
og elska.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt,
aðgát skal höfð í nærveru sálar.
(Einar Benediktsson.)
Allir veita guðirnir óendanlegir,
ástvinum sínum til fulls,
gleðinnar óminni öll,
þrautanna ferlegu fjöll
til fulls.
(Göthe.)
Öllum ástvinum Önnu Margrétar
vottum við samúð af heilum hug.
Edda Sigrún Ólafsdóttir
og Helgi Sigurðsson.
Með þessum sálmi langar okkur
til að kveðja Önnu Margréti.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Börn Guðs við erum öll, gætir
hann okkar alltaf. En á fannhvíta
skýjamjöll komin ertu Anna.
Elsku Fríða, Siggi, börn, tengda-
börn og barnabörn. Okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur, og biðjum
góðan Guð að styrkja ykkur á þess-
ari erfiðu sorgarstund.
Grímur Þór, Ingibjörg
og börn.
Lítil rós leit í heiminn. Tóku á
móti ástvinir allir. Þeirra sólargeisli.
Tær eins og lindin undan hrauninu,
þar sem sólargeislarnir baða sig. Og
litlu fuglarnir synda fram og til
baka. Hugfanginn horfðirðu á lífið,
lékst þér við litlu lömbin. Heilsaðir
upp á þrestina sem áttu bú í skóg-
inum. Við hliðina á þínu búi bjóstu til
blómsveig úr fjólum og fíflum, fet-
aðir heim stíginn til foreldra. Stóðst
fremst á myndinni. Mynduðu systur
og bræður bakhjarl. Brostu þá pabbi
og mamma, afi og amma. Minningin
lifir um langa hríð. Geymd ertu guði
hjá.
Um eilífð alla.
Þínir vinir
Ágústa og Björn.
✝ Steinn JónasGuðmundsson
fæddist á Syðra-
Lóni á Langanesi
16. mars 1914. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Nausti á Þórs-
höfn 13. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Jónsson f. í
Kumblavík á Langa-
nesi 6. ágúst 1886,
d. í Reykjavík 30.
nóvember 1944, og
Helga Jónsdóttir, f. í
Hlíð á Langanesi 16.
febrúar 1891, d. á Bægisstöðum í
Þistilfirði 3. febrúar 1927.
Steinn var elstur fjögurra systk-
ina en þau yngri
voru: Sigmar, f. 25.
desember 1916, d.
24. september 1985.
Jón, f. 15. maí 1918,
d. 18. apríl 1993.
Þrúður, f. 12. júní
1923, d. 7. ágúst
1990.
Steinn var
ókvæntur og barn-
laus. Hann var fjár-
bóndi mestan hluta
ævi sinnar, lengst
af á Þórshöfn en
síðustu árin á
Sauðanesi.
Útför Steins fer fram frá
Þórshafnarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Hornsteinar hans voru fjórir:
landið, sauðkindin/mannkindin,
kaupfélögin, Framsóknarflokkur-
inn.
Land án búsmala fannst honum
eyðimörk. Þjóðfélag án samhjálp-
ar/samvinnu jafnrétthárra einstak-
linga fannst honum ekkert þjóð-
félag. Helstu andstæðingar þessa
persónugerðust í refnum og íhaldi/
afturhaldi hvers konar. Maður
andstæðna; höfðingi einstakur, alla
tíð við þröng kjör, sparsamur, nán-
ast nískur við sjálfan sig. Barngóð-
ur, gat beitt sjálfan sig og aðra
mikilli hörku. Nýjungagjarn, fljót-
ur að tileinka sér nýjungar, samdi
oft illa við véltæknina. Stríðinn,
þoldi illa stríðni. Rakinn fjárhættu-
spilari, öðrum þræði gætinn. Gerði
oft meira fyrir aðra en aðrir fyrir
hann. Átti alla tíð draum um betri
tíð og betri kjör. Við ætlum að nú
hafi hann ræst.
Steinn Jónas Guðmundsson
fæddist að Syðra-Lóni á Langanesi
16.3 1914. Foreldrar hans voru
Guðmundur Jónsson, fæddur í
Kumlavík og Helga Jónsdóttir,
fædd í Hlíð. Á fyrsta ári flyst hann
með fjölskyldu sinni í Bægisstaði,
heiðarbýli í Svalbarðshreppi, sem
þá hafði verið í eyði í rífan ald-
arfjórðung. Heyskapar- og fjárjörð
voru Bægisstaðir, en hart hefur
verið þar, þegar þannig féll. Ekki
sótti fjölskyldan auð eða lífslán
þangað og lést Kjartan föðurbróðir
hans fyrst. Hann átti móðursystur
Steins. Næst missir Steinn móður
sína og sundrast þá heimilið og
börnin fara í fóstur, líklega öll til
skyldmenna, því frændgarðurinn
var stór. Bægisstaðir fóru í eyði og
eru enn. Steinn var elstur
barnanna í þessum tveimur fjöl-
skyldum sem þarna voru að tvíst-
rast og ekki fjarri þeim aldri sem
unglingar fóru að vinna fyrir sér.
Fram undir fimmtíu (1947) var
hann á Syðra-Lóni hjá hjónunum
Guðmundi Vilhjálmssyni og Her-
borgu Friðriksdóttur. Þá fór hann
til Ingimars Baldvinssonar og
Oddnýjar Friðrikku Árnadóttur,
Syðra-Lóni II, Þórshöfn og var hjá
þeim fyrst sem ráðsmaður og síðan
bjuggu þeir Ingimar félagsbúi uns
Ingimar hætti búskap. Þá bjó
Steinn einn og hafði eignast að-
stöðuna en ekki jörðina. Árið 1983
voru húsin orðin fyrir vaxandi
þéttbýli og Steinn flutti féð í
Sauðanes og hafði aðstöðu uns
hann hætti sjálfstæðum búskap
1987. Sex árum jók hann við
starfsdaginn hjá þeim Stefáni
Eggertssyni og Hólmfríði Jóhann-
esdóttur í Laxárdal. Þá keypti
hann sér íbúð fyrir aldraða. Á
Þórshöfn átti hann alla tíð heimili
sitt og á Nausti, dvalarheimili aldr-
aða, Þórshöfn, lést hann að kvöldi
13.3 sl., ekki langt frá fæðingar-
stað sínum.
Ævistarfið var búskapur. Þegar
Steinn talaði um bændur, þá átti
hann við fjárbændur. Trúnaðar-
störf hans tengdust fé; ásetningur,
fjallskil og lengst allra hér um
slóðir var hann gangnaforingi í
Tunguselsheiði, óx í fjallkóng og
stóð vel undir öllu þessu, harð-
skarpur maðurinn, fjárglöggur og
markglöggur svo að fáir stóðu hon-
um jafnfætis og engir framar.
Minnisstæð er sú sjón þegar
Steinn reið Lokk í ófærð á undan
gangnamönnum í Innheiði, klárinn
með Stein á baki, sprengdi fram
snjóhengjurnar. Þá varð jafnvel
hinum daufustu ljós munurinn á
meðalhesti og meðalmanni og þeim
félögum. Trölltryggur var hann
þar sem hann tók því. Mér og mín-
um er þakklæti og söknuður efst í
huga þegar við kveðjum.
Langnesingar kveðja fjallkóng
sinn í dag.
Lækjarins bylgju-bragur
við bakkann ei heyrist meir.
Í sæ hinnar sömu þagnar
minn söngur deyr.
Lyngið man ekki lengur
þá lind, sem er framhjá streymd.
Eins verður yður bráðum
mín æfi gleymd.
Flóð mun að nýju fylla
hvern farveg í leit að sæ.
Samt verður aldrei sungið
með sama blæ.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Ágúst Guðröðarson,
Sauðanesi.
STEINN JÓNAS
GUÐMUNDSSON