Morgunblaðið - 23.03.2002, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. MARS 2002 51
í huga þakklæti. Við erum þakklát
fyrir að hafa átt þennan mikla höfð-
ingja sem afa og fengið að hafa
hann hjá okkur svona lengi – það
voru forréttindi. Við erum þakklát
fyrir allt sem hann kenndi okkur
um lífið, tilveruna og sjálf okkur.
Þakklát fyrir að hafa borið gæfu til
að segja honum í lifanda lífi hversu
vænt okkur þótti um hann og hve
mjög við dáðum hann. Hamingjulán
okkar er mikið, minningarnar um
hann munu verða okkur gott vega-
nesti í lífinu.
Allir sem einn óskum við strák-
arnir okkur að mega líkjast honum
sem mest, til orðs og æðis, og stelp-
urnar hafa ungar fengið verðugt
viðmið mannsefna sinna. Öll tökum
við hann okkur til fyrirmyndar. Afi
okkar var fyrst og síðast góður,
hlýr og skemmtilegur maður. Þann-
ig ættu allir að vera. Við munum
reyna.
Hvíl í friði, elsku afi,
Sigurður Örn Ágústsson,
Sigurður Örn E. Levy,
Sigurður Örn Gunnarsson,
Hildur Þöll Ágústsdóttir,
Davíð Jón Arngrímsson,
Hjalti Ómar Ágústsson,
Valgerður Freyja
Ágústsdóttir, Jóhannes
Helgi E. Levy, Stefán Páll
Ágústsson, Ingi Freyr
Ágústsson, Gunnar
Örlygur Gunnarsson, Atli
Björn E. Levy, Elías Gunn-
ar Þorbjörnsson, Valgeir
Már E. Levy, Katrín Erna
Þorbjörnsdóttir.
Sigurður á Geitaskarði setti um
tugi ára sterkan svip á umhverfi
sitt.
Fullvíst má telja að honum hafi
ungum manni verið margir vegir
færir en hann gerðist bóndi á föð-
urleifð sinni um miðjan fimmta ára-
tug síðustu aldar, þá kvæntur
glæsilegri konu, Valgerði Ágústs-
dóttur frá Hofi í Vatnsdal.
Á Geitaskarði, sem var óðal móð-
ur hans, hafði myndarlegt og stíl-
hreint íbúðarhús verið reist árið
1910. Þar hafði snyrtileg umgengni
lengi verið í hávegum höfð. Þennan
þátt í búskap sínum ræktu þau Sig-
urður og Valgerður svo að sómi var
að. Frábær snyrtimennska einkendi
heimilið, byggingar og aðrar fram-
kvæmdir á jörðinni voru fágaðar til
þess að fegra þá heildarmynd sem
við blasti þegar komið var heim eða
ekið hjá garði. Sú mynd sást líka
víða þar sem kynnt voru snyrtileg
býli í sveitum.
Sigurður var dugmikill bóndi,
e.t.v. fyrst og fremst ræktunarmað-
ur. Hann var unnandi íslenskrar
náttúru og hafði sterka hneigð til að
hlynna að öllu því sem lifði og greri
undir hans forsjá. Búrekstur hans
stóð jafnan föstum fótum, var
traustur eins og bóndinn sjálfur
sem var gegnheill í öllum störfum
sínum og samskiptum við aðra.
Sigurður kom víða við sögu fé-
lagsmála í sveit og héraði. Hann var
glæsimenni, frjálslegur í framgöngu
og glaðvær án þess að nokkru sinni
örlaði á því að hann vildi gera sinn
hlut góðan. Hann var vel máli far-
inn og rökvís og dró ekki fjöður yfir
skoðanir sínar. Samt vissi ég aldrei
nokkurn mann leggja honum mis-
jafnt orð eða efast um drengskap
hans. Segir það lengri sögu af Sig-
urði á Geitaskarði en mörg orð.
Sigurður og þau hjón bæði voru
meðal máttarstólpa Sjálfstæðis-
flokksins í héraðinu og á vettvangi
flokksmála áttum við margt saman
að sælda. Það var gott til hans að
leita og þeirra hjóna beggja, málin
voru ávallt rædd af fullri hrein-
skilni, þau voru öflugir samherjar
mínir og ráðhollir vinir sem ég á
margt að þakka. Það var skemmti-
legt að koma til þeirra í eldhúsið á
Geitaskarði og seinna á Blönduósi.
Rausn þeirra í veitingum og
skemmtilegum viðræðum var örlát
og án vafninga. Mér er minnisstætt
hvernig gleðin gat geislað af andliti
Sigurðar þegar við rifjuðum upp
kímileg atvik eða tilsvör. En við
ræddum ekki alltaf gamanmál held-
ur líka alvarleg málefni þar sem ég
naut lífsreynslu Sigurðar og hygg-
inda. Hann var víðlesinn maður og
fróður, hann sagði mér t.d. eftir
fyrstu utanferð sína að fátt eða ekki
hefði komið sér á óvart, hann hafði
lesið um það allt. Almenn menntun
hans stóð því dýpra en sú sem að
jafnaði fæst í skólum.
Um miðjan áttunda áratuginn
létu þau hjón Sigurður og Valgerð-
ur jörð og bú á Geitaskarði í hendur
syni sínum og tengdadóttur en
keyptu sér hús á Blönduósi þar sem
þau bjuggu sér hlýlegt og fallegt
heimili. Eftir það starfaði hann m.a.
á Héraðsbókasafninu um árabil.
Hann var einnig í mörg ár félagi í
Lionsklúbbnum þar sem hann var
sem annars staðar góður og virkur
liðsmaður, m.a. einn af þeim sem
stofnuðu kvartett á vegum klúbbs-
ins, en Siguður hafði góða söng-
rödd.
Um miðjan níunda áratuginn
kenndi hann sjúkleika sem gerði
oftar vart við sig. Eftir það létti
hann smám saman af sér störfum
og hætti að mestu að sækja mann-
fundi og gleðimót. Of sjaldan kom
ég að heimsækja hann, en þá tók
hann á móti mér með hlýju og við
ræddum dægurmál eða hann miðl-
aði mér af fróðleik sínum og visku-
brunni. Nálægt áramótum hitti ég
hann í síðasta sinn. Hann hafði þá
verið á sjúkrahúsinu í örfáa daga,
en var vel hress, kvaðst hafa misst
minnið að mestu en það væri að
koma aftur. Við rifjuðum upp minn-
ingar um ýmsa vini okkar og
skemmtilega menn í héraði og hann
hló svo að glampinn ljómaði í aug-
um hans og mér fannst minnið
óskert. Mér þykir vænt um þá
minningu og fjölmargar aðrar.
Þótt fráfall hans bæri skyndilega
að kom það naumast á óvart. Ég
fylltist söknuði en það gladdi mig
þó að hann skyldi geta dvalið heima
að heita mátti til lokastundar. Ég
kveð hann með virðingu og þökk
fyrir vináttu hans, stuðning og
margvísleg kynni á langri leið.
Við Helga sendum Valgerði,
börnum þeirra hjóna, tengdabörn-
um, barnabörnum og öðru vensla-
fólki einlægar samúðarkveðjur og
biðjum þess að dýrmætar minning-
ar um hinn látna heiðursmann ylji
þeim á komandi tímum.
Pálmi Jónsson.
Þegar Inga frænka hringdi til
mín á föstudaginn og sagði mér lát
föður síns, þá um morguninn, setti
að mér mikinn trega. Ég vissi raun-
ar að búast mátti við slíkri fregn
hvenær sem var, bæði vegna þess
að frændi minn var orðinn aldraður,
85 ára gamall, og ekki síður vegna
þess að hann hafði um margra ára
skeið ekki gengið heill til skógar
vegna hjartveiki sinnar en þó ekki
síður vegna slits eftir erfiða og er-
ilsama starfsævi sem einn af bú-
stólpum Húnaþings. Því var enda
viðbrugðið hversu fagurt var ávallt
að líta heim að Geitaskarði af þjóð-
veginum um Langadal, og er svo
enn. Þar var snyrtimennskan í fyr-
irrúmi bæði úti og inni enda þau
hjón Sigurður og Valgerður afar
samhent í búskapnum og báðum
annt um að umhverfi þeirra væri
þeim og búi þeirra til sóma. Það var
einmitt þannig. Allt var til hinnar
mestu fyrirmyndar. En það var
ekki bara svo á yfirborðinu. Ég full-
yrði að betri mann en Sigurð
frænda minn hefi ég enn ekki fyr-
irhitt. Í honum fann ég sameinast
allt það besta og eftirsóknarverðsta
sem ég tel að prýða megi eina
manneskju. Hann var sá maður sem
ég vildi helst líkjast og geta jafnað
mig til. Það eru ekki margir svo
lánsamir og ég, að finna meðal sam-
ferðamanna sinna slíka fyrirmynd
að þeir vildu líkjast henni sem allra
mest. Mér er það mikil gæfa að
hafa kynnst þessum frænda mínum
og lært, eftir að ég fullorðnaðist, að
meta góðmennsku hans og óvana-
lega hæfileika á svo mörgum svið-
um. Lært að skilja hversu mikil-
vægt það er að vera lítillátur þótt
maður búi yfir meiri hæfileikum en
viðmælandinn eða sá er um er rætt
og hafa jafnan í heiðri að ætið skal
aðgát höfð í nærveru sálar. Þannig
mann hafði þessi glæsilegi og góði
frændi minn að geyma. Maður varð
ætíð ríkari af samveru við hann og
hann bætti líðan manns hvernig
sem á stóð. Slíka nærveru hafa ein-
ungis góðir menn. Ég er ekki að
halda því fram að Sigurður hafi ver-
ið gallalaus, Guði sé lof, svo var
áreiðanlega ekki, þótt ég hafi ekki
fundið þá í mínum kynnum af hon-
um. Ég bara veit að enginn í ætt-
inni okkar, þótt góð sé, er gallalaus
og sumir hafa þá stóra, en gallana
fann ég ekki hjá Sigga. Kannski er
það vegna eigin galla, hver veit.
Einmitt vegna þess hvern mann
mér finnst Sigurður hafa haft að
geyma, varð lát hans mér svo mikil
sorgarfregn og mér finnst umhverfi
mitt svo miklu fátæklegra eftir.
Mest er þó sorgin hjá eftirlifandi
eiginkonu, Valgerði, og börnunum
þeirra og barnabörnum, sem ég
færi mínar innilegustu samúðar-
kveðjur á þessari sorgarstund. Ég
og öll mín fjölskylda biðjum þess að
hinn hæsti höfuðsmiður himins og
jarðar megi leiða þau í gegnum
sorgina og veita þeim styrk og
stuðning á erfiðum dögum.
Þorbjörn Árnason.
Sigurður Þorbjarnarson, bóndi
og héraðshöfðingi, á Geitaskarði, er
allur. Hann tók við föðurleifð sinni
fyrir liðugri hálfri öld og hélt við
reisn og glæsibrag þessarar þekktu
jarðar allan sinn starfsaldur. En
hann hugsaði ekki bara um jörðina
og búskapinn. Hann tók virkan þátt
í félagsstarfssemi í þjóðfélaginu.
Hann var lengi í sveitarstjórn, var
hreppstjóri og sýslunefndarmaður.
Á vegum sýslunefndarinnar kynnt-
ist eg best störfum hans. Hann var
athugull og kynnti sér málin vel,
framfarasinnaður án þess að vilja
hrapa að hlutunum. Honum voru
því falin mörg nefndarstörf á veg-
um sýslunnar, sem hann skilaði með
sæmd.
Eitt mikilvægasta starfið var for-
mennska í skólaráði Kvennaskóla
Húnvetninga, sem við nefndum
ávallt svo, en hét Húsmæðraskólinn
á Blönduósi hjá opinberum aðilum.
Þessi skóli hafði verið stofnaður af
húnvetnskum bændum árið 1879
þegar mjög hart var í ári og hann
rekinn óslitið í næstum eina öld,
þegar hann var lagður niður að fyr-
irskipun ,,að sunnan“. Þann tíma,
sem Sigurður var formaður skóla-
ráðsins var hann vakinn og sofinn í
að gera veg skólans sem mestan og
bestan. Hafi hann þakkir fyrir.
Það verður ekki héraðsbrestur
þótt gamall og þreyttur höfðingi
falli frá, en mannlífið verður fátæk-
legra. Hann átti fallega og glæsi-
lega jörð, sem tekið var eftir og þar
var fyrirmyndarheimili, en þar var
hann ekki einn að verki. Á velmekt-
arárum sínum fór hann vestur að
Hofi í Vatnsdal og sótti sér þar
kvonfang, elstu dótturina þar á bæ,
Valgerði Ágústsdóttur. Þeim varð
fimm efnilegra barna auðið, sem öll
lifa föður sinn.
Þegar umsvifin minnkuðu og
rýma þurfti fyrir næstu kynslóð
fluttu þau hjón til Blönduóss og
hafa búið þar síðan. Þar fann hann
ýmislegt til þess að starfa við. T.d.
vann hann lengi við bókasafn Hér-
aðshælis Austur-Húnvetninga. Það
átti vel við hann því hann var bóka-
maður mikill og fjöllesinn.
Eg kveð þennan vin minn og
samstarfsmann til margra ára með
virðingu og þakka honum samstarf-
ið og starf hans í þágu heimahérðs
og Húnvetninga almennt.
Eg og Þórhildur kona mín færum
ekkju hans og niðjum og öðrum að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Jón Ísberg.
Höfuðbólið Geitaskarð blasti við
mér þegar ég á mínum unglings-
árum var að sækja hesta föður míns
í girðingu í landi Kagaðarhóls sem
lá þar beint á móti allt niður á eyr-
arnar vestan Blöndu. Þá varð mér
oft hugsað að svona ættu bændabýli
að vera, með reisulegar, vel mál-
aðar, snyrtilegar byggingar og stór
fagurgræn tún.
Nú er Sigurður Þorbjarnarson
sem þá var bóndi þar og bjó fyr-
irmyndarbúi um margra ára skeið,
látinn. Hann sagði við mig í viðtali í
Húnavöku fyrir 9 árum, eftir að
hann var hættur búskap og fluttur
til Blönduóss, „Geitaskarð varð mín
veröld“. Einnig sagðist hann hafa
haft afskaplega gaman af öllu sem
gerðist úti í náttúrunni og rækt-
unarstarf bóndans við að breyta
móum og óræktarlandi í tún veitt
sér mikla lífsfyllingu.
Sigurður tók mikinn þátt í fé-
lagsmálum í sýslunni og á þeim
vettvangi kynntist ég honum fyrst.
Þar setti hann sig vel inn í málin,
flutti mál sitt skörulega, var til-
lögugóður, fylginn sér en hlustaði
vel á mál annarra og reiðubúinn að
skoða fleiri hliðar til samkomulags.
Sigurður var einn af þeim mönn-
um sem var hvarvetna hlutgengur.
Hann var í raun heimsborgari og
bændahöfðingi í senn. Hann átti
mikið og gott bókasafn þar sem
mest bar á bókum um náttúrufræði
bæði á íslensku og erlendum málum
og ljóðabókum. Hann var vel lesinn,
sagðist hafa lesið Íslendingasögurn-
ar í þaula á sínum unglingsárum og
á þeim væri safarík íslensk tunga.
Sérstakar mætur hafði hann á ljóð-
um og sagði að ljóð gömlu skáld-
anna sem ort voru á hefðbundinn
hátt væru sælgæti í sálinni. Þau
flutti hann frábærlega vel opinber-
lega með skýru rammíslensku
tungutaki. Aftur á móti var hann
lítt hrifinn af ljóðabókum sumra
þessara ungu skálda sem frekar
röðuðu orðum í setningar en að
yrkja ljóð.
Það var hressandi að heimsækja
þau hjónin á Geitaskarði, Valgerði
og Sigurð, og það hélst sami rausn-
arskapurinn og alúðin í viðtökum
eftir að þau fluttu til Blönduóss.
Það er gott að eiga slíka vini. Við
hjónin á Kagaðarhóli sendum Val-
gerði og fjölskyldu einlægar sam-
úðarkveðjur.
Stefán
Á. Jónsson.
Sigurður Örn Þorbjarnarson frá
Geitaskarði lést á Heilbrigðisstofn-
uninni á Blönduósi 15. mars sl. Með
Sigurði er fallinn frá góður drengur
sem var vinur vina sinna og tryggur
uppruna sínum.
Sigurður og Valgerður tóku við
búrekstri á Geitaskarði í Langadal
af foreldrum Sigurðar og bjuggu
þar allt til þess að Ágúst sonur
þeirra ásamt Ásgerði eiginkonu
hans tóku við búi á Geitaskarði árið
1975. En það ár fluttu þau hjónin til
Blönduóss að Mýrarbraut 27 sem
hefur verið heimili þeirra síðan.
Það er mikil gæfa að eiga góða
nágranna og var Sigurður dæmi um
einstaklega traustan og góðan ná-
granna sem var gott að leita til og
vita af í næsta nágrenni. Það var
alltaf ánægjulegt að koma til þeirra
hjóna, þiggja kaffi og taka þátt í
umræðu um landsins gagn og nauð-
synjar, njóta þess að kryfja mál og
njóta reynslu sér reyndari manna.
Jafnvel taka smáumræðu um póli-
tík, ekki til að vera sammála heldur
til að skiptast á skoðunum en skoð-
anir Sigurðar voru alltaf ákveðnar
en jafnframt sanngjarnar og um
fram allt heiðarlegar.
Sigurði voru falin mörg trúnaðar-
störf fyrir sveitunga sína í Engihlíð-
arhreppi var meðal annars um ára-
bil í hreppsnefnd og átti ég þess
kost að vera með honum í hrepps-
nefndinni þar sem ég naut reynslu
hans af félagsmálum, trausts hans
og vinsemdar. Hann var formaður
skólanefndar hreppsins í lok far-
skólakennslu í hreppnum en hann
var mikill áhugamaður um skólamál
enda kosinn fulltrúi hreppsins í
skólanefnd Húnavallaskóla þegar
hann hóf starfsemi sína.
Málefni bænda voru Sigurði hug-
stæð og var hann mjög virkur í fé-
lagmálum þeirra, meðal annars í
stjórn Búnaðarfélags Engihlíðar-
hrepps, þar af formaður um tíma.
Eftir að þau hjónin fluttu á möl-
ina og ég hitti Sigurð var honum
alltaf efst í huga hvað væri að frétta
úr sveitinni og hvernig kjörum
bænda væri fyrir komið, hann var
sannur sveitamaður og náttúruunn-
andi.
Eftir að hann flutti til Blönduóss
vann hann um tíma við skrifstofu-
störf og er það tilfinning mín að
honum hafi ekki líkað þau störf.
Einnig starfaði hann við Héraðs-
bókasafnið sem var honum sérstakt
áhugamál og naut hans þess að
vinna að málefnum safnsins.
Með Sigurði á Geitaskarði er fall-
inn frá sannur fulltrúi sveitamenn-
ingarinnar sem var bóndi af lífi og
sál og bar hag þess samfélags, sem
hann var hluti af svo mjög fyrir
brjósti. Vil ég þakka Sigurði ná-
granna mínum fyrir alla vinsemd og
góð kynni liðinna ára ásamt störfum
hans í þágu sveitar okkar.
Við fjölskyldan á Fremstagili
flytjum fjölskyldu Sigurðar okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
þökkum gott nágrenni fyrr og síðar.
Blessuð sé minning Sigurðar frá
Geitaskarði.
Valgarður Hilmarsson.
Það er erfitt að byrja
að skrifa minningar-
grein um elsku Krist-
ínu.
Orðin bergmála
endalaust, Kristín hans
Gísla er dáin.
Lífið getur verið svo ósanngjarnt,
hvernig gat þetta gerst? Hvers
vegna hún?
Við fáum væntanlega aldrei svör
við því. Eftir sitjum við sorgmædd
og getum lítið gert nema grátið.
KRISTÍN
EINARSDÓTTIR
✝ Kristín Einars-dóttir fæddist í
Reykjavík 3. apríl
1955. Hún lést 22.
febrúar síðastliðinn.
Útför Kristínar fór
fram frá Dómkirkj-
unni mánudaginn 4.
mars sl.
Við systur kynnt-
umst Kristínu fyrst
þegar hún ásamt fjöl-
skyldu sinni flutti til
Neskaupstaðar, í hús
við hliðina á okkur.
Þar var mætt sam-
heldin fjölskylda, Gísli
og Kristín með þrjú
börn. Vinskapur mynd-
aðist fljótlega milli for-
eldra okkar. Einnig eru
Ninja og Myrra á sitt-
hvoru árinu við Hrafn-
hildi og urðu þær mjög
samrýmdar allar þrjár.
Rólurnar í garðinum
voru í miklu uppáhaldi og svo var
hoppað á milli húsa, jafnvel á náttföt-
unum. Þrátt fyrir fjarlægðina síð-
ustu árin hefur vinskapurinn haldist.
Kristín var og er í minningu okkar
yndisleg kona, sem alltaf var bros-
andi. Hún var hjálpsöm, glaðvær,
hress, umhyggjusöm og góð kona.
Sorgin er óbætanleg, söknuðurinn
mikill. Á svona stundu er erfitt að
trúa því að tímin lækni öll sár. Þetta
sár mun aldrei gróa, en minningin
um yndislega konu mun aldrei
gleymast.
Við kveðjum með söknuði stór-
kostlega konu.
Elsku Gísli, Gísli Þór, Ninja Ýr,
Myrra Ösp og aðrir aðstandendur.
Megi Guð styrkja ykkur á erfiðum
tímum. Við verðum bara að trúa því
að henni hafi verið ætlað æðra verk-
efni á öðrum stað, því þeir sem Guð-
irnir elska, deyja ungir.
Og því var allt svo hljótt við helfregn þína,
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
Sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Guðlaug og Hrafnhildur.