Morgunblaðið - 15.04.2005, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. APRÍL 2005 45
MINNINGAR
✝ Áslaug Guðlaugs-dóttir fæddist á
Akureyri 8. maí 1927.
Hún lést á Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húsi 8. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Elín Friðriksdóttir, f.
á Akureyri 9. júní
1891, d. 22. desember
1964, og Björn Guð-
laugur Björnsson, f. á
Brita í Glæsibæjar-
hreppi 24. október
1883, d. 20. nóvember
1948. Áslaug var
þriðja í röð fjögurra systkina, hin
voru Arnaldur, Margrét og Björn.
Áslaug giftist 3. desember 1950
Aðalsteini Júlíussyni, f. á Akur-
eyri 1. ágúst 1925. Börn þeirra
eru: 1) Elín Margrét, f. 18. nóv-
ember 1955, d. 5. júlí 1957. 2) Júl-
íus, f. 17. maí 1958, maki Helga
Hallgrímsdóttir, synir þeirra eru
Aðalsteinn, f. 24. febrúar 1995 og
Júlíus Helgi, f. 25. janúar 1997. 3)
Björn Guðlaugur, f.
22. júní 1963, maki
Björk Hreinsdóttir,
börn þeirra eru
Gunnar Már, f. 7.
október 1988, Elín
Margrét, f. 19. ágúst
1993, og Anna María,
f. 13. september
1997.
Áslaug og Aðal-
steinn hófu búskap í
Kaupmannahöfn en
bjuggu í Reykjavík
frá árinu 1955. Í
Kaupmannahöfn
starfaði Áslaug á
skrifstofu flugfélagsins Loftleiða
en í Reykjavík sinnti hún fyrst og
fremst heimili þeirra hjóna auk
þess sem hún starfaði um nokk-
urra ára skeið á Þjóðminjasafni Ís-
lands. Áslaug tók virkan þátt í
starfi skátahreyfingarinnar frá
barnæsku til dauðadags.
Útför Áslaugar fer fram frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Hún amma er farin heim, eins og
skátarnir segja, en eftir sitja minn-
ingar sem flestar tengjast garðinum
hennar á Einimel. Þangað komum
við oft, smíðuðum kofa, spiluðum fót-
bolta, stunduðum heyskap og margt
fleira. Elsku amma við eigum eftir að
sakna þín og sérstaklega munum við
sakna súkkulaðirúsínanna sem þú
gafst okkur alltaf þegar við komum.
Góður Guð haltu verndarhendi þinni
yfir afa því hann saknar ömmu svo
mikið.
Aðalsteinn og Helgi.
Elsku amma. Við viljum þakka þér
fyrir allar stundirnar sem við áttum
með þér. Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til ömmu og afa á Einimel.
Þú hafðir nú alltaf áhyggjur af því að
við myndum detta úr stóra trénu í
garðinum en það kom aldrei fyrir. Þú
hafðir alltaf tíma til að lesa fyrir okk-
ur og afi þurfti að kaupa nýtt eintak
af Palli var einn í heiminum, eldri
bókin var komin í sundur. Þú söngst
mikið með okkur og kenndir okkur
vísur. Svo áttirðu alltaf súkku-
laðirúsínur handa okkur í skál. Þú
fylgdist vel með hvað við vorum að
gera í tómstundum okkar og hvernig
okkur gekk í skólanum. Við ætlum að
halda áfram að vera dugleg eins og
þú baðst okkur um.
Við vitum að nú líður þér vel og ert
komin til litlu dóttur þinnar. Nú á afi
Alli erfitt en við skulum passa hann
fyrir þig.
Guð geymi og blessi þig.
Þín barnabörn,
Gunnar Már, Elín Margrét
og Anna María.
Það var bjartur dagur í skamm-
degi þriðji desember 1950 þegar þau
Áslaug Guðlaugsdóttir og Aðalsteinn
Júlíusson gengu upp að altarinu í lít-
illi, rómantískri, danskri kirkju í
Søllerød, nyrsta sveitarfélagi Kaup-
mannahafnaramts. Presturinn sem
gaf þau saman var virðulegur öld-
ungur, séra Haukur Gíslason, sem
hafði verið þjónandi prestur í Kaup-
mannahöfn alla sína starfsævi en
jafnframt messað fyrir Íslendinga og
unnið önnur prestsverk fyrir þá. Við
vorum fjórir aðrir landar sem vorum
viðstaddir þessa fallegu athöfn.
Þau Áslaug og Aðalsteinn höfðu
opinberað trúlofun sína um sumarið
og komið bæði til Hafnar um haustið,
hún til starfa á skrifstofu Loftleiða
og hann í seinni hluta náms í bygg-
ingaverkfræði.
Við þekktumst öll frá Akureyri,
einkanlega við Aðalsteinn úr skáta-
hreyfingunni, en einnig við Áslaug,
sem var mikið starfandi í kvenskáta-
félaginu og þar að auki nágranni á
Ytri-brekkunni. Ekki var auðvelt um
útvegun húsnæðis í Kaupmannahöfn
og erfiðast um íbúðir eða herbergi
með eldhúsaðgangi, en svo vel vildi
til að um það leyti sem þau Áslaug og
Aðalsteinn giftust losnaði stórt her-
bergi í íbúð á Gammel Kongevej, þar
sem ég hafði búið frá því veturinn áð-
ur; þarna voru öll herbergin leigð út,
og aðgangur að eldhúsi var sameig-
inlegur. Þau fluttu þar inn, nýgiftu
hjónin, og ég var eins og einn af fjöl-
skyldunni það sem eftir var vetrar og
var það reyndar vetrarpart tveim ár-
um síðar þegar við vorum nágrannar
í Kastrup.
Þetta vóru góðir dagar, og varla er
hægt að hugsa sér indælla sambýlis-
fólk. Við vorum með matarfélag og
borðuðum saman morgun og kvöld,
en matargerðin sjálf á kvöldin, a.m.k.
öll hin vandaðri, hvíldi á Áslaugu,
sem var ljómandi kokkur. Tóm-
stundum vörðum við einnig að hluta
til saman, áttum ýmsa sameiginlega
kunningja og sóttum stundum leik-
hússýningar og tónleika, enda var
Áslaug mjög músíkölsk.
Það var gott að kynnast Áslaugu,
því að hún var vel gefin, minnug og
margfróð, prúð í framkomu, talaði
fallegt mál og var ákaflega skýr í
allri framsetningu. Án efa hafa þess-
ir hæfileikar hennar notið sín vel í
starfi við leiðbeiningar á Þjóðminja-
safni, sem hún gegndi mörg ár eftir
að synir þeirra Aðalsteins voru vaxn-
ir úr grasi.
Eftir fá sameiginleg ár í Kaup-
mannahöfn vorum við Áslaug og Að-
alsteinn sjaldan samlend um langt
árabil, og enda þótt svo hafi verið síð-
ar hafa samfundir verið færri en
skyldi. Svo vill stundum verða að
landar tengjast nánum böndum er-
lendis, en þegar heim kemur eru að-
stæður aðrar og fleira sem dreifir.
Fyrir fáum árum áttum við tvö
þeirra sem vorum viðstödd hjóna-
vígslu þeirra Áslaugar og Aðalsteins
þó því láni að fagna að vera viðstödd
þegar þessi vinahjón okkar héldu
upp á 50 ára farsælt hjónaband.
Heilsu Áslaugar var þá farið að
hraka, en enda þótt líkaminn hrörn-
aði hélt hún skýrri hugsun og máli til
hinsta dags.
Góð kona er gengin, og Aðalsteini
og sonum þeirra Áslaugar, Birni og
Júlíusi, og fjölskyldum þeirra færi ég
innilegar samúðarkveðjur vegna síns
mikla missis.
Stefán Karlsson.
Kveðja frá
Félagi eldri kvenskáta
Skátasystir okkar Áslaug Guð-
laugsdóttir er farin heim eftir erfið
veikindi undanfarin ár.
Við minnumst hennar með miklum
söknuði, allra skátafundanna og
ferðalaganna sem við nutum saman.
Áslaug starfaði frá unga aldri í
skátahreyfingunni og vann ötullega
að málefnum skáta alla tíð ásamt sín-
um góða eiginmanni og sonum. Hún
var ávallt tilbúin að opna heimili sitt
fyrir okkur til fundarhalda. Þar þótti
okkur gott að vera enda ríkti þar
hinn sanni skátaandi.
Að leiðarlokum viljum við flytja
Áslaugu innilegar þakkir fyrir góð
kynni og samfylgd í félagsstarfi okk-
ar. Aðalsteini, sonum þeirra og fjöl-
skyldunni allri vottum við okkar
dýpstu samúð.
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
Áslaug Guðlaugsdóttir er farin
heim.
Ægisbúar sjá að baki dugmikilli
skátasystur sem af elju og fórnfýsi
lagði sitt af mörkum að byggja upp
skátafélagið á upphafsárum þess.
Áslaug hóf skátaferil sinn ung að
árum í Skátafélaginu Valkyrjum á
Akureyri. Þegar hún flutti til
Reykjavíkur hélt hún áfram skáta-
starfi sínu, fyrst hjá Kvenskátafélagi
Reykjavíkur en svo hjá Skátafélag-
inu Ægisbúum allt frá stofnun þess.
Sat hún í stjórn félagsins um langt
árabil og starfaði þar m.a. með eig-
inmanni sínum Aðalsteini Júlíussyni.
Ekki þarf að fjölyrða um, hve mikill
happafengur það var að hafa þau
hjónin innan sinna vébanda. Hlut-
verk Áslaugar innan Ægisbúa á
löngum skátaferli var margþætt og
vandlýst. Segja má að hún hafi verið
húsmóðir félagsins, sem af útsjónar-
semi og alúð bjó skátum í Vestur-
bænum gott heimili. Heimili sem var
öllum opið er vildu starfa í anda
skátaheitisins. Hún tryggði jafn-
framt að heimilið væri ávallt höfð-
ingjum bjóðandi og ef boðað var til
veislu að gestum væri sýndur þar
fullur sómi.
Áslaug starfaði einnig hin síðari ár
í félagi eldri kvenskáta sem sýndi
Ægisbúum þann heiður að halda
fundi sína í skátaheimili félagsins. Er
óhætt að segja að Áslaug hafi séð til
þess að Ægisbúar nytu góðs af sam-
býlinu og af frumkvæði hennar hafi
eldri kvenskátar stutt Ægisbúa með
ráðum og dáð.
Fyrir óeigingjarnt starf sitt í þágu
Ægisbúa var hún sæmd gullmerki
félagsins á tuttugu ára afmæli þess
og varð jafnframt einn af fimm
fyrstu heiðursfélögum Ægisbúa.
Við flytjum ástvinum Áslaugar
einlægar samúðarkveðjur skáta í
Ægisbúum. Megi minningin um góð-
an skáta lifa um ókomna tíð.
Ægisbúar kveðja heiðursfélaga og
kæra skátasystur í hinsta sinn;
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
Skátafélagið Ægisbúar.
Kveðja frá
Skátasambandi Reykjavíkur
Tendraðu lítið skátaljós
láttu það lýsa þér,
láttu það efla andans eld
og allt sem göfugt er …
(Hrefna Tynes.)
Áslaug Guðlaugsdóttir er látin.
Hún var hreinlynd, hógvær og heið-
arleg manneskja. Í nálægð hennar
leið mönnum vel.
Það styttist nú í sumarið, fram-
undan kviknar líf í öllum gróðri og
sólin hækkar á lofti og breiðir yfir
allt með birtu og yl.
Líkt og sólin breiddi Áslaug birtu
og yl til samferðamanna sinna.
Hennar verður sárt saknað.
Þegar himnafaðir kallar á sinn
fund, þá erum við skátar að fara
heim eins og við nefnum það.
Baden Powell sagði m.a. í kveðju-
bréfi sínu: „Reyndu að kveðja þenn-
an heim ofurlítið betri og fegurri en
hann var þegar þú komst í hann, þá
veistu að þú hefur ekki lifað til einsk-
is.“
Eftir þessari lífssýn hafa mörg
skátasystkin lifað og sannað með
starfi sínu að með því að taka þátt í
skátaævintýrinu, sem sannanlega er
mikið ævintýri hafa þau ekki bara
auðgað sitt eigið líf heldur fegrað það
og skilið eftir arf til kynslóða.
Áslaug tók þátt í skátaævintýrinu
og var óþreytandi að leggja fram
starfskrafta sína í þágu okkar allra
hinna sem störfuðu með henni í
gegnum árin.
Áslaug var lengi í forystuhlutverki
hjá Félagi eldri kvenskáta í Reykja-
vík sem lagði mikið starf fram í þágu
skáta í Reykjavík. Félagið fjármagn-
aði m.a. kaup á nýjum húsgögnum og
öðrum munum þegar Skátasamband
Reykjavíkur flutti í nýtt húsnæði að
Snorrabraut 60 á sínum tíma.
Þá var Áslaug ásamt eiginmanni
sínum honum Aðalsteini Júlíussyni
vakandi og sofin yfir félagsstarfi
skátafélagsins Ægisbúar á sínum
tíma og fóru þar fremst ásamt öðru
góðu fólki og efldu hug, atgervi og
þrótt okkar yngri skáta. Starf þeirra
skilaði m.a. þeim árangri að stór hóp-
ur fólks úr því skátafélagi sem nú er
kominn yfir miðjan aldur í dag er enn
virkt í skátastarfi. Þau hjónin
kveiktu þannig með skátastarfi sínu
neista sem tendraður var í skátaljós-
inu og skilja þannig eftir sig dýrmæt-
an arf til yngri kynslóða.
Við trúum því samt að þeir sem
deyja séu ekki horfnir. Þeir eru að-
eins komnir á undan.
Skátar í Reykjavík og um leið á
öllu Íslandi kveðja góðan skáta með
söknuði og þakklæti fyrir samfylgd-
ina.
Skátasamband Reykjavíkur send-
ir ættingjum hennar og ástvinum,
þeim Aðalsteini, Júlíusi, Birni,
tengdadætrum og barnabörnum
dýpstu samúðarkveðju.
Mannsandinn líður ekki undir lok,
minning um góða manneskju lifir í
hjarta og minni.
Líkt og sólin sem virðist ganga
undir, en alltaf heldur áfram að lýsa,
eða eins og Hrefna Tynes, skátasyst-
ir okkar orti forðum;
Þá verður litla ljósið þitt
ljómandi stjarna skær,
lýsir lýða alla tíð,
nær og fjær.
Sveinn Guðmundsson,
formaður SSR.
Nú þegar komið er að kveðjustund
koma margar minningar upp í hug-
ann um ótal samverustundir. Áslaug
var frænka Soffíu og hófust kynni
þeirra í gegnum fjölskyldutengsl.
Áslaug gerðist ung skáti á Akureyri
og í gegnum skátastarfið kynntist
hún Aðalsteini, sem seinna varð eig-
inmaður hennar. Áslaug starfaði um
tíma hjá Loftleiðum í Kaupmanna-
höfn en þar var Aðalsteinn í námi í
verkfræði. Svo vildi til að við Soffía
vorum þar á sama tíma en Páll var þá
við framhaldsnám í læknisfræði.
Samgangur var mikill á milli okkar
og við alltaf saman á hátíðastundum,
t.d. á jólum. Þá fóru menn ekki heim í
jóla- og sumarfrí eins og nú tíðkast.
Árið 1955 fluttu þau hjónin heim
og stuttu síðar tók Aðalsteinn við
starfi vita- og hafnamálastjóra, anna-
sömu og ábyrgðarfullu starfi. Við
höfum ætíð umgengist mikið, bæði í
fjölskyldunni og skátastarfi og eig-
um við margs að minnast.
En nú er Áslaug farin heim eins og
við skátar segjum.
Við færum Aðalsteini og fjölskyld-
unni okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Soffía og Páll Gíslason.
ÁSLAUG
GUÐLAUGSDÓTTIR
Mér er efst í huga
dyggð í fari ömmu
minnar Gauju. Hún var
allt í senn mikill mann-
vinur og ástríðufull
amma. Hæglát, ákveð-
in og úrræðagóð leysti hún sín mál
vel og allt sem hún tók sér fyrir
hendur var vel gert og af útsjónar-
semi. Amma var mikil húsmóðir og
unni heimili og fjölskyldu sinni vel í
alla staði. Við systkinin ólumst upp
um átta ára skeið á Árbraut 3 í Vík í
Mýrdal, í húsinu þar sem afi og
amma bjuggu. Það var ómetanlegt
að geta farið niður stigann til ömmu
og afa, hlustað á sögur frá þeim tíma
þegar þau voru ung yfir mjólkurglasi
og kleinu. Minnisstæðar eru ferðirn-
ar í fjárhúsin á Borgarhóli þar sem
afi og amma höfðu fé og heyskap-
urinn á hverju sumri. Það var alltaf
spennandi þegar afi sló „blettinn“ í
mýrinni umhverfis húsið okkar í Vík.
Hann sló ávallt með orfi og ljá. Hann
kenndi mér að slá með orfi og ljá og
amma sá um að kenna mér að breiða
GUÐRÍÐUR UNNUR
SALÓMONSDÓTTIR
✝ Guðríður UnnurSalómonsdóttir
fæddist í Steig í Mýr-
dal 25. maí 1924.
Hún lést á líknar-
deild LSH í Kópa-
vogi 16. mars síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Vík-
urkirkju 26. mars.
með hrífu og safna
heyinu í sátur. Loks
var hirt og flutt á vagni
í hlöðuna góðu á Borg-
arhóli. Þetta hand-
bragð var sjaldséð og
var nánast horfið af
sjónarsviðinu. Það var
einstakt að fá tækifæri
til þess að kynnast
þessum starfsháttum
sem tíðkuðust á fyrri
hluta 20. aldar.
Afi lifði að miklu
leyti í gömlum tíma og
var mikill verkkunn-
áttumaður sinnar kyn-
slóðar sem ólst upp við erfiðar að-
stæður í sveit. Hann var orðinn
fullorðinn maður þegar ég komst til
vits og ára og var hafsjór sagna um
menn og málefni fyrri ára, náttúru
lands og veðurfar sveitar okkar Mýr-
dalsins sem fóstraði okkur fram á
fullorðinsár. Afi lést 89 ára gamall
árið 1988 eftir að hafa lokið dags-
verki sínu á sólbjörtum júlídegi. Það
var okkur sár missir, en góðar minn-
ingar um farsælt líf afa geymum við
öll í hjarta okkar.
Amma keypti sér gamalt einbýlis-
hús á Mýrarbraut 12 í Vík árið 1989.
Þar var gott og notalegt heimili og
var fastur liður hjá mér að heim-
sækja ömmu þegar ég kom til Víkur.
Alltaf tók hún vel á móti mér og var
þakklát í hvert sinn. Hún spurði
frétta og bar á borð pönnukökur,
kleinur og heitt súkkulaði. Hún vildi
ekki að neinn færi frá henni svangur.
Það var dýrmætt að spjalla við hana í
góðu tómi heima í Vík, hún hafði
skoðanir á mörgum hlutum, en ann-
að lét hún sér fátt um finnast. Henni
fannst margt ungt fólk vera óþolin-
mótt. Amma var öðru vön, hún sagði
að góðir hlutir gerðust hægt og er oft
tilefni fyrir mig ungan manninn að
hafa orð ömmu að leiðarljósi og
hugsa mig vel um áður en ákvarðanir
eru teknar.
Eftir að ég eignaðist konu og börn
hittumst við amma sjaldnar en alltaf
reglulega, ýmist í Vík eða í Reykja-
vík. Samband okkar var alltaf traust
og gott.
Amma átti aldrei bíl en hún var
dugleg að heimsækja systkini sín og
ættingja, einnig fór hún í ferðir eldri
borgara vítt um landið. Hún fór með
foreldrum mínum í sína fyrstu utan-
landsferð til Noregs 75 ára gömul,
full tilhlökkunar en kvíðin. Hún var
yfir sig hrifin og átti ekki orð yfir alla
fegurðina og gestrisnina.
Í tilefni 80 ára afmælis síns fór
hún til Þýskalands og heimsótti
barnabarn og barnabarnabörn sín.
Amma átti við vanheilsu að stríða
seinni árin, en átti góð tímabil inn á
milli.
Það var okkur öllum mikið reið-
arslag þegar við fengum fregnir um
að hún hefði greinst með ólæknandi
sjúkdóm núna í byrjun árs. Við tók
tími þrauta. Amma tók þessu með
jafnaðargeði og kaus að dvelja heima
í Vík eins lengi og mögulegt var. Ég
er þakklátur fyrir þann tíma sem ég
fékk með ömmu. Blessuð sé minning
þín.
Helgi Már Karlsson.