Réttur - 01.06.1955, Side 10

138
RÉTTTJR
manna verði beint að eflíngu sjálfstæðis íslensks þjóðarbúskapar
á tæknilegum grundvelli. Undirstaða auðlegðar á Islandi er vinnu-
afl þjóðarinnar. Aður meðan við vorum útlend nýlenda, var flutt
héðan hvert það verðmæti sem nýlendustjórnin kærði sig um að
hafa af því lítilræði sem frumstæðir bændur og sjósóknarar sóttu
hörðum höndum í skaut lands og sjávar. Lángtímum saman fannst
hinni erlendu nýlendustjórn þó varla svara kostnaði að senda ís-
lendíngum aungla eða færi til að draga fisk. Oll þjóðin lifði við
kjör fángabúðarþræla. Einstökusinnum lét nýlendustjórnin senda
híngar skip með hallæriskorn, þegar fólk var farið að horfalla;
en slíkar sendíngar áttu meira skylt við kristilega góðgerðarstarf-
semi en hagfræði, og hafa vonandi orðið til að afla gefendunum
þeirrar vistar í himnaríki sem kristileg góðgerðarstarfsemi hefur
að takmarki. Eftir alþjóðlegu hagstjórnarlögmáli mun svo enn
verða, að meðan útlendíngar ráða vinnuafli manna á Islandi, þá
ráðstafa þeir því sér í hag og sínum fyrirtækjum, þeir reisa ein-
hverjar stassjónir hér og hvar um landið, og þángað hverfa starf-
andi menn íslenskir til að gerast óvirkir þjóðfélagsþegnar. Þessum
starfsmönnum við hin útlendu fyrirtæki er að vísu greitt í pen-
íngum; en verðlitlum peníngum sem eru gleyptir jafnóðum af
brennivínssölum, súkkulaðiframleiðendum og mojbúðum; þessir
peníngar fara sömu leið og verkið sem þeir eru goldnir fyrir: fyrir
norðan garð og neðan í íslenskum þjóðarbúskap. Mér virðist ekki
útí bláinn á fullveldisdegi íslendínga, að leiða hugann að því
hvort við eigum að sólunda íslensku vinnuþreki í útlenda verk-
leysu heldur en hagnýta hugvit og handafl landsmanna til að efla
innlenda atvinnuvegi, siglíngar og verslun, efla íslenskan þjóðar-
búskap, efla það fuliveldi Islands sem ekki sé aðeins orðin tóm.
Við höfum á næstliðnum áratugum að verulegu leyti gert okkur
fjárhagslega undirstöðu sem hæf sé að bera alþjóðlega nútíma-
menníngu. Eg er ekki að hafa á móti útlendum áhrifum. Menníng
heimsins er í því fólgin að þjóðirnar noti sér af hugviti hver ann-
arrar en ekki að þær gerist trosberar hver annarrar eða handbendi.
Þó við séum ríkari að afli og hugviti en nokkru sinni fyr í þjóð-
arsögunni, þá er slíkt lítilsnýtt ef við höfum ekki þá trú á manngildi
okkar, þá virðíngu fyrir þjóðerni okkar, sem geri okkur stolta